I can totally do this! {Open!}

Kleine donderstenen waren het, haar kittens. Alsmaar verspreid door het hele kamp heen. Net wanneer ze bij de ene kitten vandaan kwam, kwam ze er achter dat Mistkit verdwenen was. Brightspots vernauwde haar ogen, en liet haar geel/groene ogen door het kamp heen glijden. Niks, ze was niet te zien. Na alle dens door gekeken te hebben kwam ze er achter dat het grijs/witte poesje helemaal niet in het kamp te vinden was. Brightspots nek haren resen nerveus overeind.
Buiten het kamp snoof ze de lucht eens goed op, en tot haar schrik merkte ze op dat Mistkit’s geur hier ook daadwerkelijk hing. Haar staart zwaaide heen en weer terwijl ze zichzelf vermande. Opnieuw snoof Brightspots de lucht op, en volgde ze de geurspoor die ze vinden kon. Ze had niet verwacht dat kleine Mistkit de kitten zou zijn die als eerste het kamp verlaten zou. Ze wist wel dat kittens graag de regels overtraden uit nieuwsgierigheid, maar dit had ze niet verwacht.
Mistkit’s geurspoor leidde haar naar wat struiken bij elkaar. Tot haar grote angst besefte ze dat dit de struiken waren waar die deathberry’s in groeide. Snel rende ze naar de andere kant van de struiken. Zoals ze verwacht had, trof ze hier haar dochter aan. Ze had haar kaken om een tak heen geklemd met een tros Deathberry’s. "Mistkit, laat die tak onmiddellijk los!" Ze draafde naar haar kitten toe en pakte haar al bij haar nekvel vast, zodat ze er zeker van was dat Mistkit los zou laten.

In eerste instantie protesteerde Mistkit vol op, tot ze haar bij haar nekvel vast greep. Mistkit liet het takje los waarbij ze haar kopje liet hangen. Brightspots zuchtte toen ze Mistkit voor haar had neer gezet. Toch amuseerde het haar wel, dat Mistkit zo moedig was geweest om het kamp te verlaten ten goede van Thunderclan. "Ik wou de clan helpen mama. Ik wist niet dat het fout was. Ik wil alleen maar medicine cat worden. Net als Maskheart!" Legde haar dochter aan haar uit. Dat Mistkit een snikje liet horen liet Brightspots haar staart om haar dochter heen leggen. "So-sorry.." Ze schudde haar kop. "Oh, kleine Mistkit," murmelde ze. "Ik kan dit natuurlijk niet goedkeuren, en je moet weten hoe fout dit is. Je bent nog lang geen zes moons, en je bent nog zo jong. Straks was je gepakt door een vos, of door een roofvogel! Juist nu prooi zo schaars is, ben jíj de perfecte prooi," zei ze als eerste. Ze drukte Mistkit dichter tegen haar aan. "En het is zo koud, straks had niemand je gevonden!" Ze zuchtte en likte haar kopje. "Wel vind ik het heel lief," snorde ze. "Maar misschien is het beter als je Maskheart vraagt of jij hem op een andere manier kan helpen. Je eigen leven op het spel zetten helpt niet," vervolgde ze op zachte toon.

De bengaalse Queen sloeg haar staart om Mistkit heen toen ze aangaf het ook wel koud te hebben. Ze moesten ook maar snel terug naar het kamp. Bij haar volgende woorden werd Mistkit weer wat vrolijker. "Echt? Zou Maskheart me niet lastig vinden dan?" Vroeg Mistkit vervolgens. Brightspots gaf haar dochter een likje. Het zat in haar bloed, andere katten helpen. Wie wist wat voor toekomst voor haar kleine dichter lag. "Als je niet aan alle kruiden gaat zitten, en de medicine cat den als speelplaats gaat gebruiken, zal Maskheart je niet irritant vinden," snorde Brightspots.