♠ Here we are, don't turn away now. [BUTTERBELL]

Troublepaw geeuwde als ze met trippelende pootjes verder wandelde in het donkere natte gras. Haar honingkleurige ogen omvatten de omgeving, vogels waren zacht aan het fluiten, het water in de heldere rivier rustig verder stromend en de aarde licht zuchtend onder haar voortbewegende lichaam.
Niet goed wetend wat ze wou doen had ze besloten om een korte wandeling te maken en het gebied verkennen, onderzoeken hoever ze kon gaan en wie haar zou tegenhouden op die reis..

'You will be allright, little kit of mine..' haar moeders' stem galmde in haar gedachten en ze schoot meteen weer alert. “Nee.. hier kan ik niet aan denken..” fluisterde ze, een koude blik kwam in haar ogen. Haar ouders hadden haar achtergelaten.. Ze had geluk gehad dat de Windclan zo goed voor haar geweest was, geen idee waar ze anders zat dan.. Trouble had veel tegenslag gehad in haar 7 maan-oude leven, nooit echt de grootste geweest, zwak geboren.. Waarschijnlijk was dat de reden waarom haar ouders haar Trouble hadden genoemd..

Trouble's gedachten gleden weer naar de stille natuur om haar heen en ze zuchtte, nog geen enkele kat tegengekomen, niet dat ze daar zo hard mee inzit. Het liefst van al was ze alleen en slapend op een zacht bladerdek maar haar nieuwsgierigheid won het deze keer.

Na een tijd begon Trouble toch een beetje moe te worden en leunde haar grijze lichaam tegen een boom aan, verscholen van mogelijke gevaren. “Ach wat geeft het..” zei ze zacht en besloot om haar ogen een aantal minuten dicht te doen.

♠ Here we are, don't turn away now. [BUTTERBELL] AWENNg3

Met grote sprongen rende de flamepoint verder. Verder als dat ze normaal zou komen om te jagen. Harder als ze normaal zou willen. Ver weg, verder als dat haar ziel reek. Haar ogen gesloten en haar oren plat omlaag. Alles in haar schreeuwde haar te zingen. Haar leven het was zo perfect, zo mooi en zo geweldig. Ze hielt van haar leven. Alles, de bloemen, de sneeuw die wegtrok. De kittens in de Nursery en de apprentices die speelde. Haar leven was perfect zoals het nu was. En toen ze bij de Waterval aankwam liet ze zich gelukkig neerzakken. Vol blijdschap zuchtte ze zachtjes. Blij was ze, perfect blij en gelukkig precies zoals de wereld haar nu toe lachte. De problemen met Snowcrystal deden haar niets meer. Haar zus had het vast wel overgenomen ofzo. Het was niet haar zaak. Rainpaw zou binnenkort Warrior worden en Magicpaw had een vrije dag. Oftewel deze dag was voor haar en haar alleen. En wat kon er beter zijn als die dag doorbrengen hier? Haar hart voelde vrij en trots. Hoewel de dood van Stormstar nogsteeds pijnlijk was geweest had ze zich er bij neergelegd. Ze was doorgegaan wetend dat hij over hen zou waken. Naast haar vrienden en familie die al in starclan waren. Ze zou ze nooit vergeten en voor altijd in haar hart koesteren..

Er was zoveel in haar leven gebeurd dat ze simpelweg niet meer wist hoe ze er mee om moest gaan. Blizzard.. Snow.. Ze hadden tekenen op haar hart achtergelaten. en nu Whirlpaw, Juicepaw en Outpaw druk bezig waren met hun trainingen was ze weer alleen en zou ze zich eigenlijk moeten focussen op de clan voeden gezien letterlijk de helft van heel riverclan in de medicine cat den lag.. Ze schudde haar kop maar bleef staan toen ze een onbekende geur rook en haar bovenlippen kropen op terwijl ze naar voren stapte richting de boundry. "Wie is daar!" Grauwde ze de duidelijke geur van windclan opmerkend. "Weet je niet dat je hier niet hoort te zijn windclan scum? Zo dicht bij Riverclan?"

One voice may speak you false,
but in many there is always truth to be found.

Na wat slechts een minuut leek werd Trouble bruut gewekt door een niet al te vriendelijke stem. 'Wie is daar!' Langzaam opende ze haar ogen en zuchtte ze. 'Weet je niet dat je hier niet hoort te zijn windclan scum?' haar oren keerden naar achter 'Zo dicht bij Riverclan?' Ze rolde haar lichte ogen. “Hoor jij hier dan te zijn?” histe ze. “Ik ben nogsteeds niet op Riverclan gebied.” zei ze en zat op.

Awesome. Net toen ze dacht rust te krijgen word alles weer verstoord, moet zij weer hebben. Haar ogen gleden over de poes die haar gewekt had, over het algemeen een zachte uitstraling maar haar ogen maakten Trouble alert. “Een kat kan niet normaal even een dutje doen..” mompelde ze en keek weg van de blauwe ogen.

-not much inspi xD