Airplanes in the night sky {Ghostpaw' en open}

De poes liet haar blik over het in duisternis gehulde gebied gaan. Kleine pretlichtjes glinsterden in haar ogen. Haar oren vangden de kalme en rustgevende geluiden rondom haar op. Het was het kalmste moment van de dag, en tevens haar favoriete moment. De rust die de natuur boodt, geen apprentices of warriors in haar buurt die het druk hadden met hun taken en trainingen, kortom het moment waar ze de hele dag naar uitkeek.
Haar blik ging naar het zwarte pad voor haar. Uit verhalen had ze gehoord dat dit het Thunderpath heette. Maar daardoor werd haar aandacht niet getrokken. De poes kneep haar ogen tot spleetjes en zette haar haren overeind toen een gedaante aan de andere kant van het pad de grens naderde.

Teveel afgeleid, echt slechte post ;3

Met grote passen had de jonge poes het kamp ontvlucht. Ze had toch wel wat vragen gekregen van; hoe kom je aan die wonden? De poes zuchtte eventjes en was gaan zitten buiten het kamp, om haar wonden nog eventjes schoon te likken en om vervolgens heel snel er vandoor te gaan. Haar schouder deed bijzonder veel pijn. De eerste training die de poes had samen met Snowkiller ging niet geweldig. Hij was er helemaal niet blij mee dat ze hem tegensprak en dacht dat hij een leader was nu die Firestar vermoord had of zo. De poes snoof eventjes en vluchtte verder van het kamp, om eventjes van de drukte te ontsnappen.
Het duurde niet lang of ze was bij het Thunderpath aangekomen. Hoe kwam ze hier nou weer? Ze snoof eventjes en keek om zich heen. De ranzige geur van die monsters, die de kittypets ook wel auto's noemden, drong de neus van de langharige poes binnen, die meteen wel snapte waar het sprookje vandaan kwam, dat kittens van de geur van deze dingen blind konden worden. De poes rook echter ook de geur van een vijandelijke clan en meteen keken haar grote, blauwe ogen naar de overkant. Haar oren schoten in haar nek en ze zwiepte eventjes met haar staart. Een luide grom verliet haar keel toen ze de geur nog beter en sterker rook. Het pad was eventjes leeg, dus keek de poes onderzoekend naar de kat voor haar. Wait.. Was dit Ghostpaw? Meteen klaarde haar blik wat op. "Ghostpaw!" sprak ze toen met een kleine grijns en langzaam gingen haar nekharen weer liggen. De poes zette één poot op het warme pad en keek naar haar naamgenoot.

"Ghostpaw!" Nu het zogenaamde Thunderpath leeg was kon ze de gedaante beter bekijken. Haar haren gingen meteen weer liggen wanneer ze haar naamgenootje zag. De pretlichtjes in haar ogen verschenen weer en ze glimlachte breed. Nu kon haar dag al helemaal niet stuk. "Ghostpaw.", riep ze grijnzend terug. Echter zette Ghostpaw een stap op het warme grijze pad. Bij het brommend geluid gingen haar ogen angstig open. Haar keel snoerde dicht bij de gedachte dat de vriendelijke gestreepte poes in een plas bloed naast het pad zou liggen. Er kwam dus ook geen geluid meer uit. De lichtgekleurde poes vormde nog net het woord met haar lippen; Achteruit, tot het monster voorbij raasde.