Spatter, spatter. {open}

Als stenen vielen regendruppels uit de lucht, uit één spattend op de grond, en dit bleef zich in een serie van oneindigheid herhalen. Spetter, spetter. Verveeld bleef ze daar liggen, in de opening van de apprentices den. Lang hield ze dit echter niet vol. Ze kwam overeind en stak haar kop naar buiten, met als gevolg dat een serie waterdruppels zich op haar kop stortte. Geen enkele kat bevond zich in op de open plek. Of ze waren op patrouille, of ze schuilde in hun den voor de nattigheid. Enkel kon het bruine poesje gewoon niet lang stil zitten, en niks doen. En stoeien in de krappe apprentices den was ook niet echt haar ding. Met een diepe ademteug waagde ze het om de regen in te stappen, en binnen no-time was haar hele ruige vachtje doorweekt. Éénmaal het kamp uit besloot ze richting the Marshlands te gaan, in dit weer moest het daar stikken van de prooi. En ze kon beter iets nuttigs doen, toch? Bij elke stap dat ze zette, werden haar pootjes vast gezogen in de natte, blubberige ondergrond. Gelukkig maakte de regen al genoeg herrie opzich, waardoor geen enkele prooi haar opmerken zou.

Dauntpaw sloot haar ogen. Haar hart hamerde van de inspanning. Spijtig genoeg bracht die niets teweeg. Voor de honderdste keer probeerde ze het nog eens. En voor de honderdste keer lukte het weer niet. De calico poes wilde zich aan een tak optrekken, maar het moeras was verlaten. Alleen aan de rand stond begroeiing. Haar oog viel op een struik, niet zo ver van haar af. Ze probeerde de takken van de struik te bereiken, maar de wind en de regen sloeg haar terug. Dauntpaw gromde luid. Ze haatte regen. En vooral de combinatie tussen vastzitten in het moeras, wind en regen.

De jonge apprentice sloop door het moeras heen. Na de aantal trainingen die ze gehad had, moest het wel lukken om in d'r eentje een kikker of een salamander te vangen. Hoe moeilijk kon het zijn? Helaas, een ander geluid kwam haar oren binnen. Het gebrom van een kat. Wacht even? Ze drong door de struiken van het moeras heen, en zag daar Dauntpaw. Ze zat vast jn het moeras, proberend zichzelf er uit te krijgen! "Dauntpaw!" klonk haar stem verontwaardigd. "Ehm... Niet te veel bewegen!" dat had ze van haar mentor geleerd. Als je vast zat moest je rustig blijven. "Ik zal je helpen..." haar stem stierf weg. Hoe ging ze dit aanpakken?

Dauntpaw keek genegeerd op toen ze een bekende stem hoorde. "Dauntpaw!" Ze was bijna warrior en nu zat ze vast. Hoe hopeloos was ze eigenlijk? "Ehm... Niet te veel bewegen!" Door de frustratie was ze de belangrijkste regel vergeten. Bijna meteen hield ze alles stil. "Ik zal je helpen..." Voorzichtig, maar nog steeds geïrriteerd glimlachte ze naar Roughpaw. "Dankuwel Rough. Euhm..." Ze keek naar de struik. "Geef jij mij eens die tak aan?", stelde ze vriendelijk voor. Ze wilde niet dat het op een bevel leek.

Bij de vraag van Dauntpaw knikte ze. Natuurlijk, waarom had ze dat zelf niet kunnen bedenken, Dauntpaw er uit trekken met een tak was de oplossing. Ze greep de tak vast in haar bek en rijkte hem uit naar Dauntpaw. Ze knikte als teken dat ze 'm gied vast had, waarvoor ze haar poten er nog om de tak heen had geslagen, en ze zich zo zwaar mogelijk had gemaakt. Het moest niet zo zijn dat Dauntpaw haar met tak en al het moeras in zou trekken.

Dauntpaw glimlachte dankbaar en pakte de tak stevig vast met haar bek. Ze worstelde terwijl Roughpaw haar er uit trok. De zuigkracht verdween en daardoor vloog ze het moeras uit. Ze belandde op haar gestreepte vriendin. Versuft krabbelde ze recht. Ze sprong af de kat en duwde haar recht. "Ooooh. Dankjewel Rough." Haar irritante gevoel verdween en maakte plaats voor een lachbui. "Het is zo zielig om vast te zitten.", miauwde ze tussen haar gelach door.

Dauntpaw kwam los, en schoot de blubber uit, waarna ze boven op haar belande. De vieze smurrie die in Dauntpaw's vacht zat, zat nu ook in die van Roughpaw. Haar beste vriendin ging van haar af en bracht haar vacht in orde. Roughpaw strompelde overeind en schudde haar eigen wilde vachtje uit. "Geen dank hoor! Vrienden helpen elkaar," miauwde ze met een grijns. "En dankjewel dat ik als bedankje een vieze vacht terug kreeg," miauwde ze lachend. Niet dat het veel uitmaakte, het regende toch al. Vervolgens lachte ze nog een keer op Dauntpaw's woorden. "Ja, je was inderdaad heel zielig," reageerde ze instemmend, zo serieus mogelijk kijkend.

"Geen dank hoor! Vrienden helpen elkaar," Dauntrose lachte. "En dankjewel dat ik als bedankje een vieze vacht terug kreeg," miauwde Roughpaw lachend. "Het is zo zielig om vast te zitten," miauwde ze tussen haar gelach door. "Ja, je was inderdaad heel zielig," Dauntrose stopte met lachen, maar niet abrupt. Nog na hikkend keek ze haar gestreepte vriendin aan. "Pas op of ik gooi jouw er ook in.", dreigde ze. Pretlichtjes twinkelde in haar ogen.