It's not like insomnia nor amnesia {OPEN}

Uitgeteld sleepte de warrior zich voort tot het Riverclan Territorium in zicht kwam. Een bloedspoor achtervolgde haar, als men wou kon men zelfs nagaan waar het spoor begonnen was, maar daar dacht ze liever niet aan. Het bloed die ze reeds had verloren aan de wonde's op haar keel een voorhoofd waren er het ergst aan toe. Zij zorgden er voor dat ze om de vijftig paar stappen halt moest houden om weer op adem te komen. Terwijl haar ogen zich weer weg draaiden en alles zwart werd zorgde ze er voor dat ze vlak bij een poel met water zou neervallen. Ze had dagen op het Windclan Territorium bewusteloos gelegen, en als ze wakker werd, was er niemand behalve de koude wind, die haar gezelschap had gehouden. Normaal zou ze haar klauwen over één of ander stuk rots of boomstam gehaald hebben om haar woede te meester te komen. Maar na de inspanning die ze had geleverd om de witte Windclanner aan te vallen, en daarbij zelf ernstig verwond te geraken, was alle kracht uit haar lichaam met haar bloed mee gevloeid. Na een dagenlange reis kwam ze uitgeteld en zwak weer in hun eigen territorium aan waarbij ze onmiddellijk bewusteloos met haar kop in het plasje water voorover viel.

OOC;; Liefst een Riverclanner die haar vind en naar het kamp brengt. Medicine Cats mogen ook reageren.

De kitten was bijna apprentice, dus dan mocht ze toch wel al eens gaan verkennen? Dan had ze meteen een voorsprong, en da verdiende ze wel. Ze was gewoon zo geweldig niemand zou daar weerstand aan kunnen bieden. En regels waren voor watjes, maar dat zeiden ze natuurlijk niet tegen hen, want dan zouden ze hun domme regeltjes niet opvolgen. Domme oudere katten, alsof ze dachten dat ze stom genoeg was om dat te geloven; Ze snoof even en keek om zich heen. Hun territorium was prachtig, dacht ze tevreden. Van wat ze gehoord had zeker veel mooier dan Windclan, een kaal gebied, en Shadowclan, een moerassige drab. en Thunderclanners, dat waren een stelletje na-apers. Een metalige geur bereikte haar neusgaten. Haar groene ogen stonden vragend als ze opnieuw om zich heen keek; Dara, daar lag precies een kat, bedekt met bloed?! Haar blik was bang als ze snel op de poes af trippelde. Het hoofd van de grijze poes lag in een plasje en ze leek bewusteloos; Voorzichtig duwde Lilykit met haar witte pootje in de zilveren vacht van de she-cat, maar ze gaf geen reactie. Ze duwde er opnieuw tegen, harder nu, maar toen ze haar pootje terugtrok zat er bloed op. Ze keek er vol met afschuw naar en probeerde het eraf te schudden. Haar mooie witte vachtje bebloed! Huh, gemeen.

Het had haar dagen geduurd om hier te geraken. Nadat ze voor enkele dagen bewusteloos geweest was op het Windclan territorium, was alle kracht uit haar lichaam weggevloeid en duurde het dagen voordat ze terug in hun eigen territorium kwam. Uiteindelijk was het bloedsverlies te groot geweest waardoor ze opnieuw bewusteloos voorover viel. Haar ogen hadden zich allang gesloten nadat alles een vreemde kleur en vorm begon te krijgen. Terwijl er een tinteling door haar poot schoot bleef ze roerloos liggen nadat één of andere kat haar aantikte. Haar oogleden bleven gesloten wat er op wees dat ze ver van de wereld vandaan was. Opeens was alles meningloos gaan betekenen.

Al een tijdje volgde ze de geur van een kitten die het kamp uit was geglipt. Als kittens zo vaak het kamp uit leken te glippen, moest er ooit wel eens iets ergs met ze gebeuren. Misschien moest ze het er eens over hebben met Dawnstar. Ze richtte haar oortjes op toen de geur sterker werd. Net toen ze Lilykit opmerkte, leek iets de kittens aandacht te trekken. De poes sprong uit de struiken en liet haar blik op het lichaam van Silvergale vallen. Een poes samen met haar apprentice was. "Lilykit," gromde ze zachtjes, om te laten weten dat ze er was. Ze wist dat ze de kitten terug naar het camp moest brengen, dat ze haar moeder moest aanspreken over haar uitstapje, maar op dit moment was het Silvergale die haar hulp meer nodig had. Ze liet haar blik over de bewusteloze poes gaan en richtte haar kopje vervolgens op. Enkele staartlengtes verder was een spinrag gespannen tussen twee boomwortels. "Maak jezelf nuttig en ga snel wat spinrag halen, wind het rond je poot." mauwde ze tegen de kitten en wenkte met haar staart naar de plek waar ze het spinrag eerder had zien hangen. De de kitten hier toch was, kon ze haar even goed helpen. Zelf draaide ze de zilveren poes voor haar rond, aangezien de wond die zorgde voor het vele bloed verlies zich aan de andere kant bevond.

"Lilykit", hoorde ze achter haar. De witte kitten draaide zich geïrriteerd om bij de toon van de poes. "Wat?", snauwde ze. "Maak jezelf nuttig en ga snel wat spinrag halen, wind het rond je poot." Ze rolde met haar groene oogjes maar besloot zichzelf toch maar niet meer in de problemen te brengen en ging wat spinrag halen. Ze gruwde ervan toen ze het plakkerige spul rond haar poot bond, en ze hield het zo ver mogelijk van de rest van haar lichaam. Op drie poten hinkend bracht ze het terug naar de twee zilverkleurige poezen. "Hier"