Come on, Skinny Love what happened here? My my my

Goed, daar kwamen alle vragen. Aandachtig luisterde de bicolor naar alle woorden die Skinny Love tegen haar sprak, en knikte langzaam. "Nee, we waren het niet altijd met elkaar eens. Maar het was waar de meeste katten voor waren, en als wij ergens niet uit kwamen, lieten we de rest van de katten beslissen," De clans leken haar echt vreselijk, gehoorzamen zonder dat je iets mag zeggen en als je een vervelende leider hebt moet je die maar houden. Zij in Venetië was volgens het volk kennelijk een hele goede leider, aangezien ze haar hadden gehouden totdat ze werd meegenomen. "De aanbidders daar waren anders. De visser gaf ons altijd vis, de slager vlees, en we kregen van meerdere twolegs eten en respect. Er is nog maar één kat ooit gevangen, dat was door toeristen." Nu sprak ze over haarzelf, maar eerst afwachten of de oude poes dat wel wilde horen. "Ja, alleen als herkenning. Dat kwam omdat niet iedereen elkaar goed kende door de grootte van de groep, en zo werden Mothers, Mentors en Guardians ook goed uit elkaar gehaald." Ze had al antwoord gegeven op die vraag, maar deed het toch maar nog een keer. "Heel anders, als we zieke of gewonde katten hadden waren er soms wel eens een paar die ons medicijnen gaven." Blijheid overspoelde haar toen de poes ook geïnteresseerd was in haar verhaal, dus schraapte ze haar keel en begon te praten. "Ik had een partner, Ádriano. En drie kittens; Adelaide, Camilla en Domenico. Mijn broer en zus waren allebei een van de hoge rangen, Ciclamino en Guinevere," Ze dacht terug aan haar familie, en ze voelde een paar prikkels achter haar ogen. "De derde hoge rang was Gracie, mijn moeder. En ik was de leidster." Een grote bende familie, maar dat kwam omdat ze gewoon de perfecte instelling hadden om te leiden, vooral Venice. "Ik, als leidster van de groep deed mijn best voor hen. Ik ging elke maan de Guardians controleren en mee met de Hunters om te kijken hoe het zat. De twee Zusterkatten en ik verzorgden samen de gewonden, en in zware tijden moest ik altijd hun meehelpen." Ze slikte, er leek wel een bot in haar keel te zitten. "Maar, ik was ook de mooiste, vonden veel katten. Aanbidders ook, want die hebben mij gevangen toen ik een van mijn kittens wilde redden uit de rivier," Een heel klein traantje droop over haar wang, die ze meteen wegveegde. "Ze ontdeden mij van mijn halsband en smokkelden mij mee uit Venetië en gaven mij de naam Bailee, dochter van twee andere katten." Ze keek even achterom toen ze een boot op wielen hoorde aankomen, waar twee aanbidders uit stapten en haar aanstaarden. "Ze gingen shows met mij lopen, waar ik in een ruimte werd gepropt en werd gekeken wie er het mooist was. Ik won alle eerste prijzen, helaas. Anders zou ik nooit hier zijn beland, want ik ben ontsnapt na het wereldkampioenschap hier in de buurt." Ze hoorde de aanbidders naar boven lopen, en ze verschenen peinzend achter de oude poes, en brabbelden wat naar elkaar, terwijl een op een soort ding zat te tikken, die veel aanbidders hadden. "Well, that's my story."

"Natuurlijk was er onenigheid, alleen als het een grote groep was die dat waren, werd er een andere weg gezocht, en anders accepteerden ze het wel." Er waren ook een aantal ruzies geweest, met katten die haar op een gegeven moment hadden aangevallen omdat ze een beslissing had genomen waar 51% Van de katten voor waren, maar daarna was er een goede oplossing gevonden. "Het was alleen bij écht zieke katten, die al een lange tijd een ernstige ziekte hebben." Ze dacht terug aan haar neefje, die iets had waardoor hij een bult in zijn nek had gekregen. Iedereen dacht dat hij dood zou gaan, tot hij geneest werd door een aanbidder, die het eruit had gehaald op een of andere manier. "Niet alleen om hier te komen, hierheen was maar een halve dag, soms zat ik wel een dag en een hele nacht in dat ding. Soms met van die zeurkatten die bang waren voor elk schommeltje, vreselijk." Zuchtte de bicolor, ze mocht deze poes op zich nog wel, en had ook aardig wat respect voor haar. "Ik kon niet anders, bij het begin had ik me hevig verzet, zelfs een van de andere katten ernstig verwond. Bij de eerste keren van de show konden ze me niet in bedwang houden en vloog ik de weakling voor mij aan, de gezichten van de aanbidders moet je dan zijn." Grinnikte de poes, en keek naar de twolegs die ondertussen al de kamer waren verlaten. "Maar, toen kwamen ze met een halsband. Die gaf je schokjes als je niet luisterde. Aan het leidsel zat dan zo'n apparaatje waar ze op een knopje drukten waardoor er een enorme pijn door mijn lichaam heen ging. Bij de eerste keer snapte ik er helemaal niets van en hadden ze het zoveel gedaan dat ik buitenwesten was geraakt, sinds dien moest ik wel luisteren." Ze dacht terug aan de halsband, en er ging meteen een vervelend gevoel door die plek. "Dat is het zeker, veel katten hier zijn zo ontzettend chagrijnig," Lachte ze, en sloeg haar staart nog een beetje grinnikend om haar poten heen.

"Het is een groot wit ding, waar heel veel aanbidders in gaan. En soms ook alleen maar dieren, dan zit je met zo'n vieze hond in dezelfde ruimte." Ze glimlachte vriendelijk, keek even achterom en toen weer naar Skinny. "Ik hoop inderdaad dat ik hier ergens wat vrienden maak, misschien dat er ergens een groep is, of ik moet die zelf stichten." Mompelde Venice, starend naar de vloer in het aanbiddersnest. Misschien was dat een goed idee, een groep oprichten. Ze heeft zich altijd beter gevoeld als er katten om haar heen waren. Misschien kon ze een Venetië 2.0 creëren. "Dat is eigenlijk nog niet zo'n heel erg slecht idee, een groep!" Murmelde ze enthousiast, haar blauwe ogen keken opgewekt naar de poes voor haar, en haar dikke staart sloeg ze met een grijns om haar poten.

Sorry, echt heel laat!