You're not gonna believe this, or like this [Claw]

De blaadjes op de grond waren uitgeweken voor de witte poes. Al een tijdje liep ze te ijsberen, steeds langs hetzelfde pad. Ze wist niet helemaal wat ze aan het doen was. Het enige dat ze wist was dat haar gedachten bij Yinyang zaten. Hoe kon ze haar zomaar verraden? Yin, het lievelingetje van Claw. Hoe kon ze?! Sinds dat voorval met Cyber was ze zo gefrustreerd, gefrustreerd door alles en niets. Misschien had ze haar nog meer verraden, zonder dat ze het wist? Moon schudde snel de gedachten van haar af. Nee, dat zou ze nooit doen. Toch? Hoe moest ze dit in hemelsnaam aan hem vertellen. Wel Claw, je dochter heeft me verraden. Nee, zo zou ze het niet doen. Ze moest het subtieler aanpakken. Ze wenkte even nerveus met haar oortjes. Hoe zou hij reageren op dit nieuws. Zou hij haar verdedigen, of haar de schuld geven van haar gedrag? Zij was dan ook degene die har grotendeels had opgevoed. Haar staart zwiepte gefrustreerd heen en weer, nadenkend over wat dit met zich mee zou brengen. Claw zou haar wel steunen, hij was toch haar partner, hij moest haar verdedigen. Dat was toch één van de dingen die een partner moest doen? Moon hield abrupt halt toen ze de geur van Claw opving. Haar vacht stond nog steeds op. Misschien kon ze het nu beter niet zeggen. Ze kon het achterhouden, wachten op het goede moment. Ja, dat zou ze doen.

You're not gonna believe this, or like this [Claw] Iyhm36

Met een rustige tred verliet hij het Bloodclan kamp. Toen hij ver genoeg bij het kamp vandaan was ging hij liggen en rolde zich op, zodat hij met zijn achterpoot bij zijn halsband kon. Hij klikte het beveiligingssysteem van de halsband los waardoor de halsband van zijn nek afgleed. Toen ging hij weer normaal zitten en pakte de halsband tussen zijn kaken. Hij bracht hem naar een bosje en schoof hem eronder, zodat niemand hem kon zien. Dit was zijn voorzorgsmaatregel die hij elke keer deed voordat hij Moonwhite en de kittens opzocht. Hij wist dat hij zijn partner er ooit over moest vertellen, maar daar was hij nog niet klaar voor. Hij schudde even zijn zwarte vacht en likte toen al zijn haren recht. Daarna liep hij pas weer verder in de richting van waar Moonwhite en de kittens verbleven. Hij voelde enthousiasme terwijl hij steeds dichter in de buurt kwam, een gevoel die alleen zijn familie op kon roepen. Het was geen enthousiasme omdat er een gevecht aan zat te komen of omdat hij iemand kon treiteren, maar het was enthousiasme uit liefde. Een gevoel die hij steeds meer begon te waarderen. Hij was er bijna dus stopte hij even met lopen. Hij deed zijn bek open en bewoog zijn oren, maar er was niets bijzonders wat hij op kon merken. Meteen gleed er een gerustgestelde uitdrukking over zijn gezicht. Als Moonwhite of de kittens iets overkwam dan zou diegene die dat op zijn geweten had dat niet na kunnen vertellen, daar zou hij dan wel voor zorgen. Hij zette zichzelf weer in beweging en liep het gebied binnen. Hij rook dat Moonwhite in de buurt was en het duurde niet lang voordat hij haar zag staan. Meteen verliet een zacht gespin zijn keel terwijl hij naar haar toe liep. Hij legde zijn kop op haar rug en sloot even zijn ogen, daarna deed hij een stap achteruit. “Moon.” Zei hij zacht, zijn stem klonk warm. Het was hem opgevallen dat ze haar haren net nog overeind had gehad. “Wat is er?” Vroeg hij toen. Zou er iets gebeurd zijn?

You're not gonna believe this, or like this [Claw] Eki8z

You're not gonna believe this, or like this [Claw] ZrDY9U2

You're not gonna believe this, or like this [Claw] 2lm7uhg

Ze was dan wel gefrustreerd, ze kon het gewoon niet laten om een glimlachje op haar snoetje te toveren bij het zien van haar partner. Ze streek haar wang langs die van hem en keek even op toen de kater terug naar achteren stapte en vroeg wat er was. Ze haalde vluchtig haar toch over haar vacht om het zo snel mogelijk terug plat te krijgen. "Ik was gewoon wat aan het nadenken." miauwde ze snel als antwoord. Het was niet gelogen, maar ook niet bepaald helemaal juist. Moon zette zich neer waar ze stond en sloeg haar staart om haar voorpoten heen, om te voorkomen dat ze plots gefrustreerd met haar staart ging slaan. De frustratie was nog niet weg, zou niet snel verdwijnen, maar ze zou het nu nog niet tegen hem zeggen. Toch niet uit eigen wil. Even richtte ze haar blik op de grond, nadenkend over de juiste woorden die ze kon gebruiken om een nieuw gesprek aan te knopen en dit achter te laten.

Hij probeerde kalm te blijven, want hij zag duidelijk aan haar dat er wel wat aan de hand was. Hij zag het aan de frustratie die ze probeerde te verbergen en aan de manier waarop ze haar vacht weer plat legde. Er was wel degelijk wat aan de hand en waarom verzweeg ze dat voor hem? Hij hield van haar en zou haar nooit pijn willen doen, maar hij was nou eenmaal een kat die graag alles wilde weten. Zeker als het zijn gezin betrof. Dus had hij behoorlijk moeite om zijn geduld te bewaren en een glimlach om zijn lippen te toveren. “Je was gewoon wat aan het nadenken.” Herhaalde hij haar woorden langzaam. “Moonwhite,” zei hij zo kalm mogelijk in zijn groengele ogen was te zien dat hij zijn kalmte probeerde te bewaren. “Als er iets is dan wil ik dat weten. Hoe kan ik jullie beschermen als ik niet alles weet?” Hij nam haar aandachtig op terwijl hij dat zei. “Is er iemand in jouw territorium geweest, wat is er aan de hand Moonwhite?” Er lag wat dwingends in zijn stem. Hij wilde weten wat er was, hij wilde weten wat haar van streek had gemaakt.

Moonwhite keek Claw zijdelings aan toen hij haar naam antwoord herhaalde en vervolgens haar naam luidop zei. “Als er iets is dan wil ik dat weten. Hoe kan ik jullie beschermen als ik niet alles weet?” Even wenkte ze met haar oortje toen hij dat zei. Claw wist goed genoeg dat ze zichzelf kon beschermen. Bij hun eerste kennismaken was zij degene geweest die hem had weten te verslagen. En er waren niet bepaald veel katten die Claw hadden verslagen. Dat had hij sindsdien veel herhaald. Is er iemand in jouw territorium geweest, wat is er aan de hand Moonwhite?” "Er is helemaal niemand in mijn territorium geweest die ik niet zelf heb kunnen wegjagen." mompelde ze een beetje geïrriteerd door de dwingende toon in zijn woorden. "Het is Yinyang,"

Hij wist ook wel dat ze zichzelf kon beschermen. Ze was niet zomaar een kattin, anders was hij nooit verliefd op haar geworden. Ze was veel meer dan dat en ze wist wat ze wilde. Het kwam door het feit dat hij zich nou druk moest maken om zijn gezin, iets wat compleet nieuw voor hem was. Het irriteerde hem dat hij bij elke zin die hij uitsprak moest zorgen dat hij zichzelf en zijn gezin niet moest verraden, dat hij elke keer goed moest nadenken voordat hij iets zei. Hij was gek op Moonwhite en op zijn kittens, maar die zorgen die hij erbij gekregen had daar moest hij aan wennen. Daardoor was hij soms wat chagrijnig en reageerde hij dat af op degene die hij het meest lief had. Hij moest de balans nog vinden tussen wat hij aan kon en wat hij wilde doen. Het liefst was hij elke keer op elke plek waar Moonwhite en zijn kittens ook waren en dat kon niet. Hij kon zich niet in vieren splitsen en soms frustreerde hem dat mateloos. Hij wilde niet zo beschermend zijn, maar het gebeurde wel. Het sloop erin zonder dat hij het zelf goed en wel doorhad. “Sorry Moon.” Verontschuldigde hij zichzelf toen hij de irritatie bij haar hoorde. Hij wreef even zijn kop langs haar wang. Hij verontschuldigde zich eigenlijk nooit, omdat hij nooit vond dat hij iets verkeerd deed, behalve bij haar. Toen hij de naam van hun dochter hoorde deed hij weer een stap achteruit om Moonwhite aan te kunnen kijken. “Wat is er met haar?” Er was een frons in zijn voorhoofd getrokken terwijl hij met een plof ging zitten.

Moon's oortje wenkte even twijfelend heen en weer toen Claw zijn excuses aanbood. Ze had al veel dingen van hem gezien waarvan ze had gedacht dat hij ze nooit zou doen, maar dit was wel iets nieuws. Het was toch de eerste keer dat hij het mondeling zei. Meestal wendde hij zijn blik beschaamd weg en zei verder niets. Maar nu was het anders. Iets wat haar wel geruststelde. “Wat is er met haar?” De poes werd uit haar gedachten getrokken bij de woorden van Claw, die ondertussen enkele stappen naar achteren had gezet. Hoe kon ze haar verraad aan haar nu zo zacht mogelijk naar voor brengen? Ze was nochtans het lievelingetje van Claw, dus moest ze het ook niet te hard laten overkomen. Dit wilde ze dus vermijden. Ze wist niet eens of Claw wist van haar gedrag tegen haar. Ze had het gevoel jegens haar nooit voor haar verborgen. "Z-ze heeft me verraden." zei ze plots op een neutrale, bijna serieuze toon. Dat haar fysieke conditie er onder geleden had, zei ze maar niet. Het was vooral het feit dat ze aan de kant van Cyber was gaan staan, dat haar hart brak.

Er ontstond een droog grijnsje om zijn lippen toen hij de twijfeling in haar houding zag. Hij kende haar goed genoeg om haar emoties op te pikken en te ontcijferen. Hij vond het leuk om haar te verrassen, omdat hij dan weer iets van zichzelf kon laten zien wat ze nog niet eerder van hem gezien had. Stukje bij beetje ontdooide hij bij haar en hij durfde steeds meer emoties aan haar te laten zien. Hij wist dat de dingen die hij deed bij haar veilig zouden zijn. Ze zou niet rond gaan vertellen wat hij gedaan had en dat hij ook best lief kon zijn. Dat was iets wat echt niet de wereld in mocht, want hij wilde zijn reputatie behouden. Hij werd met een ijzige ruk weer uit zijn gedachten getrokken toen ze sprak. Zijn oren schoten in zijn nek en zijn ogen werden groot. Hij staarde haar een paar seconden niet begrijpend aan, maar toen begon het besef langzaam tot hem door te dringen. Yinyang had haar moeder verraden? Zijn slimme dochter waar hij zo gek mee was. “Niet…” Hij kon niet geloven wat ze zei, maar hij wist dat Moon niet tegen hem zou liegen. Hij schudde langzaam zijn kop terwijl er onbegrip in zijn ogen te lezen stond. “Ze heeft je verraden?” Herhaalde hij haar woorden en het verbaasde hem dat het hem pijn deed. Hij wist niet dat er dingen waren die hem konden raken, maar dit was er duidelijk één van. “Wat…. Wat heeft ze gedaan?” Zijn oren kwamen aarzelend opzij staan. Hij wilde het antwoord eigenlijk niet weten, maar toch zou hij het moeten weten. Hij was Yinyang haar vader en zou haar terecht moeten wijzen als dat nodig was.

Claw's oren schoten direct in z'n nek bij het horen van haar woorden. “Niet…” Hij kon het blijkbaar niet geloven, net als zij zelf in het begin. Moonwhite bleef hem neutraal aankijken, hield zich sterk voor. Ze zou hem niet laten zien dat dit bij haar ook hard was aangekomen. Nee, nu zou ze zijn reactie bestuderen. “Ze heeft je verraden?” Ze knikte even kort ter bevestiging en zwiepte zachtjes met het puntje van haar staart. Op zich leek Claw het beter op te vangen dan ze dacht. Je krijgt niet vaak te horen dat je familie je verraad. Ze had Claw dan wel niet verraden, maar haar wel. “Wat…. Wat heeft ze gedaan?” Ze hield zich even stil, denkend over de woorden die ze zou gebruiken. "Er was een indringer in mijn territorium toen ik met de kits de houten den uit was, en hij heeft hen bedreigd," Ze zorgde even voor een korte adempauze voordat ze verder ging. "Ik ging direct in de aanval en hield even afstand, waarna Yin het nodig vond om aan de andere kant te gaan staan, de kant van de kater en mij de rug toedraaide." Het verhaal was waar, maar als je goed je best deed zou je er een andere mening aan kunnen geven. Maar Moonwhite was er bij, zij wist dat dit niets anders was dan verraad. Ze was slim, wist zulke dingen maar al te goed.

Het was dat hij zichzelf onder controle had, anders was zijn bek open gevallen. In tweestrijd bleef hij een tijdje stilletjes zitten. Yinyang was zijn lievelingetje, maar wat ze gedaan had was niet goed te praten. Ze had het recht niet om haar moeder op die manier te behandelen. Langzaam borrelde de woede omhoog. Hij moest duidelijk even met hun dochter gaan praten. Hij wist dat Yinyang liever bij hem was dan bij Moon, maar met de actie die ze gedaan had had ze hen beide verraden. Hij wist niet of Yinyang dat wel besefte, maar hij zou haar dat wel even duidelijk gaan maken. “Ze heeft wat!” Siste hij terwijl zijn staart dik werd. “Hoe durft ze.” Hij sprong overeind en in zijn ogen was te zien dat hij laaiend was. Hij wilde Yinyang in bescherming nemen, zoals hij altijd deed, maar ze was te ver gegaan. Ze had met deze actie ook haar vader kwaad gemaakt. “Wie was die kat Moonwhite?” Die zou hij ook eens op gaan zoeken. “En waar is Yinyang?” Hij keek even zoekend om hem heen, maar daarna keek hij Moon weer aan. “Heeft die kat haar omgepraat of kwam het uit haarzelf?” Hij probeerde nog een excuus te vinden voor het gedrag van de jonge poes. Misschien had het een reden.

“Hoe durft ze.” Even wenkte Moonwhite wat ongemakkelijk met haar oortjes bij wat Claw zei. Ze had eerst gedacht dat de kater de kitten zou beschermen, verdedigen tegen over haar beschuldiging. Dit was natuurlijk wel beter. “Wie was die kat Moonwhite?” Ze leek even te twijfelen over wat ze zou zeggen. Eén van de bekendste rogues uit de buurt bedreigde haar. Hij was bekend bij alle rogues en ook bij veel clankatten, maar of Claw deze kater kende wist ze niet. "Cyber." miauwde ze uiteindelijk en keek even bedenkelijk rond toen Claw vroeg waar Yinyang ergens was. "Waarschijnlijk weer alleen op stap." mompelde ze. Moonwhite had haar kittens liever om zich heen, zodat ze wist wat ze deden. Sinds ze konden lopen wilden ze de wereld verkennen. Vaak alleen, wat haar al helemaal niet gerust stelde. “Heeft die kat haar omgepraat of kwam het uit haarzelf?” De witte poes werd met een ruk uit haar gedachten gehaald toen Claw toch nog een poging wilde doen om haar verraad in twijfel te trekken. De kater had gezegd dat ze op hem leek maar meer niet. Of hadden ze elkaar al eerder ontmoet? Moon haar gedachten zette haar aan tot twijfel. Had ze zich dan laten leiden door een illusie. Ze keek Claw weer strak aan. "Ze is uit haar zelf gegaan." zei ze vervolgens, hopend dat ze de juiste conclusie er uit had gehaald.

“Cyber hè?” Er trok een bedenkelijke frons in zijn voorhoofd. Hij had wel eens van die kater gehoord, maar hij had hem nog nooit gesproken. “Die moet ik dus nodig eens spreken.” Zijn stem klonk dreigend en prikkelbaar. Die zou hij zeker binnenkort eens op gaan zoeken, niemand kwam aan Moon of zijn kittens. Niet lichamelijk maar ook niet geestelijk, met deze actie had hij dus wel zijn familie geraak. Iedereen die dat in zijn kop haalde die zou daar voor boeten, daar zou hij wel voor zorgen. "Waarschijnlijk weer alleen op stap." Gefrustreerd trok hij met zijn snorharen. “Hmm…” mompelde hij geïrriteerd."Ze is uit haar zelf gegaan." Een zachte siddering verliet zijn keel terwijl al zijn haren overeind kwamen te staan. Ze was uit haarzelf gegaan? Maar ze was natuurlijk nog wel jong, snel schudde hij zijn kop. Hij moest eens stoppen om allemaal excuses voor Yinyang haar gedrag te verzinnen, het was niet goed te praten. “Misschien…” Maar hij klapte zijn kaken weer op elkaar, nee er was geen misschien. Yinyang had dat niet moeten doen. “Ik ga met haar praten.” Zijn stem klonk nog steeds geïrriteerd. Hij wist niet zo goed wat hij met de situatie aanmoest en onbewust maakte dat hem van streek. Hij zou dat nooit aan zichzelf toegeven, maar hij wilde niet dat hen iets overkwam. Het was moeilijk als je kittens dan allemaal dingen gingen doen wat zeker niet kon en waar hij ze voor zou moeten straffen.

De witte poes zorgde er nog steeds voor dat haar gezicht even strak bleef als normaal. De toon die hij aansloeg vertrouwde ze niet helemaal. Hij leek prikkelbaar, gevoelig voor de miste opmerking. Wat haar beschuldigingen ook waren jegens Yinyang, Claw leek haar nog steeds te willen verdedigen. “Misschien…” Moon schudde direct haar kopje. "Het is de waarheid, daar kun je niet onderuit," mauwde ze om haar woorden nog eens extra te bevestigen. De poes trok zichzelf recht en zette enkele stappen dichter naar Claw toe. Ze liet haar staart even kort langs zijn wang gaan, als troostend gebaar.

Hij sloot even zijn ogen en toen hij ze weer open deed was de oude Claw terug. De emotie was uit zijn houding verdwenen en er lag een vastberaden grimas om zijn lippen. “Ik weet het Moon, ik zal met haar praten.” Zijn mondhoeken krulden licht omhoog toen ze haar staart langs zijn wang haalde. Hij maakte een schijnbeweging naar haar staart alsof hij erin zou bijten, maar vlak bij het puntje van haar staart liet hij zijn kaken weer op elkaar klappen. “Bijna.” Hij grinnikte zachtjes en draaide zich toen om. Hij wreef zachtjes zijn wang langs die van haar. In zijn kop was hij nog steeds met Yinyang bezig, maar hij dwong zichzelf het naar de achtergrond te duwen. Hij zou het oplossen, nou was hij alleen met Moon. “Hoe gaat het met Cobra en Cloud?” Vroeg hij toen.