We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Een vreemd plan zit in haar kop en ze kon het er maar niet uit krijgen. Ze haakte haar klauwen in de licht groen gekleurde bast van de boom en klom haar een weg naar boven. Bij de eerste tak kroop ze erop en haakte haar klauwen voor de zekerheid in de zachte bast en hield haar blauwe ogen recht voor zich gericht en liet haar staart langzaam van de tak glijden, zodat deze in de lucht hing en levenloos door de wind werd bespeeld. Haar ademhaling ging wat nerveus versneld, terwijl ze wachtte. Haar spieren begonnen al een beetje te klagen en haar poten voelden een voor een erg stijf aan. Maar toen gebeurde het. Een onwetende vogel fladderde voor haar neer op de tak, waar zij zich bevond. Ze kon haar eigen ogen niet geloven terwijl ze het gevederde beestje voor zich zag en verplaatste haar gewicht zo voorzichtig mogelijk dat de tak niet bewoog en kwam langzaam overeind. Zonder te twijfelen sprong ze naar voren en sloeg met haar uitgeslagen klauwen naar de vogel, die ze op zijn vleugel raakte en meenam in haar vlucht. Alleen.. ze kon de tak niet meer vinden in haar tocht en zag al snel de grond onder haar naderen. Voor de zekerheid greep ze het vogeltje beet in haar klauwen en maakte zichzelf zo klein mogelijk. Met veel geluk bevond er zich een hoop bladeren op de grond en met een grote plof verdween ze in de groen en bruin gekleurde hoop. Hoestend stak ze haar kop uit de hoop en groef zich een weg naar beneden, waar ze het vogeltje aan haar poten zag liggen. Tijdens de val was zijn nekje gebroken. Oh..
Acepaw zakte door zijn poten. Zijn groene blik stond strak op het bruin van de haas gericht. Hoe het beest hier kwam wist hij niet. Het deerde hem ook niet, want tja, het dier zou er niet lang meer zijn. Hij schuifelde verder, zijn achterpoten nu onder zijn zware lijf. De haas keek op, de bruine ogen van het dier speurde rond het schaduwrijke gebied, zijn lepelvormige oren waren zijn richting op gespitst. Maar het beest zag hem niet, Ace zag verborgen in de schaduwen, zijn pels liep er in over. De haas schudde wantrouwig zijn kop en krapte met zijn lange achterpoten tussen zijn ruwe pels. Hij deed het te ruw, zijn huid lag open, een druppel vers bloed kleurde het zandkleurige pelsje een donkerbruin. Ace grijnsde bij die geur en liep wat passen dichterbij, zorgend dat zijn gewicht goed verdeelt was over zijn vier poten. De haas knabbelde verder aan zijn gras. Hij liep een kwartslag om het dier heen, nam het in zich op hoe het rustig verder scharrelde en de omgeving zo nu en dan in zich op nam. Zodra het dier zijn kop hief verstijfde Ace, het beest merkte zijn aanwezigheid niet op. Hij was op grijpafstand, hij zakte door zijn poten en de grote kater maakte zich klaar. Nog even, nog een stapje verder. Ineens klonk er een brekende tak, niet van zijn poten maar van een oude boom achter zich. De haas staarde in zijn richting, bruine ogen ontmoete zijn groene. Het knaagdier keerde om en rende weg. Ace sprong overeind en volgde het dier in een fikse sprint. Sinds zijn nieuwe trainingen was veel van zijn vet verdwenen, hij was nu groot en bezat nu ook een fiks stel spieren. Zo zette hij de achtervolging in. Maar deze werd al snel gestaakt, plots zag hij naast zich iets in bladeren vallen. Ace stopte en liet de haas voor wat het was. Hij keek verbaast op toen het de kattin bleek te zijn; Runningvole. ‘Hey Running.’ zei hij rustig alsof er niks was verandert. Hij lachte vriendelijk. ‘Kom, ik zal je helpen.’ sprak zijn diep geworden stem kalmpjes terwijl hij naar haar toe liep.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Met haar witte voorpootje flikte ze een blad van haar oor en schudde ze haar korte vacht uit, zodat de losse stukjes aarde weer op de grond, waar ze behoorden, vielen en gaf ze haar opgestoken haartjes een paar snelle likken zodat ze weer gingen liggen. ‘Hey Running.’ Haar adem stokte in haar keel toen ze een stem hoorde en haar heldere blauwe ogen schoten gelijk op en ontmoetten de groene van Acepaw. Een van haar oortjes draaide wat weg, maar ze wist haar kin hoog te houden en hem aan te blijven kijken. ‘Kom, ik zal je helpen.’ Ze sprong uit de laag van bladeren en neusde het vogeltje uit de hoop. "Bedankt." Glimlachte ze, wonder boven wonder zonder grote ongemakkelijkheden. Toen haar moeder haar nieuwe naam had uitgesproken leek er wel iets van zorgen van haar schouders te zijn afgegleden. Ze hoefde zich niet meer voor iemand te bewijzen. Het probleem was echter, dat ze zich nu tegenover de hele Clan moest bewijzen, iets wat haar na liet met zo nu en dan een paniekaanval, maar vandaag leek ze een van de rustige dagen te hebben. De reden was misschien omdat ze tot nu toe niemand was tegengekomen in het territorium. Maar Acepaw was.. was een vriend, die zou toch niet zo achterbaks zijn om aan iedereen door te vertellen dat ze nu niet volop aan het jagen was? "Alles goed?" Vroeg ze op vriendelijk toon, terwijl ze op een bladerloze grond ging zitten en haar blik even afwendde om haar poten een korte wasbeurt te geven.
Ace draaide zijn kop in de richting waarvan zijn haas was verdwenen. De grote kater vernauwde zijn ogen om hiermee een kille blik uit te stralen. Het knaagdier was natuurlijk al meters verder, verdwenen uit het zicht. De apprentice bromde even en schudde zijn dikke nekpels uit. Het begon al warmer te worden, in ieder geval voor vandaag. Hij keek weer terug richting de zwart-witte kattin, het kille verdween uit zijn ogen. Op Running kon hij niet boos zijn. Alleen dat ze al warrior was en hij nog niet. Runningvole. Wat klonk het vreemd. Voor hem zou het altijd Running blijven, zoals hij zichzelf altijd met Ace zou voorstellen. Hoewel de kattin duidelijk haar eigen karakter gehouden had keek ze niet weg. Het deed hem goed. Alleen bleef zijn verandering doorschijnen, hoe hij normaal wat vriendelijk zou hebben gelachen en duidelijk vrolijk zou zijn miste dit nu. Hij grijnsde zijn typische lach, die nu iets brutalers had dan de voormalige. In zijn blik lag trots richting de kattin, maar ook een onplaatsbare afstandigheid. Deze droeg hij nooit voor zijn nieuwe trainingen. Hij was verandert. De kater wou de ander helpen, maar deze sprong zelf uit de hoop, samen met een vogel. Toen ze hiermee bezig was schoof zijn linkeroor beledigt naar achter en verkilde zijn blik. Ace zorgde ervoor dat dit weg getrokken was voordat ze weer opkeek. Bij de vraag van de ander lachte hij, zachter als voorheen nu hij wist dat ze nog een vriend was, en gaf antwoord; ‘Met mij wel, mijn nieuwe mentor is geweldig, hij leert me veel.’ Weer leek de oude Ace verdwenen toen hij op die trotse toon praatte. Toch was zijn blik nog altijd zacht op de ander gericht. ‘En met jou?’ Ace ging liggen op de grond. ‘Bij de ceremonie was het te druk om het te zeggen, maar je nieuwe naam staat je mooi.’ Hij grijnsde weer waarbij hij zijn kop op zijn poten legde. Nog een maantje… Dan hoorde ook hij bij de warriors.
{ Ace is blijkbaar ook bezitterig richting Running geworden (A)
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Ze liet haar kopje even scheef hangen toen de blik die Acepaw op haar had gericht terwijl hij sprak wat anders leek dan normaal. Het was waarschijnlijk gewoon niets, ze werd misschien paranoïde van al die nieuwe en verstevigde taken, maar het zat haar dwars. Met een klein fronsje dwaalde haar blik af, maar ze pikte nog net het compliment op. Voor dit moment was ze blij dat ze vacht op haar wangen had, anders had de kater een lichte blos op haar kaken gezien. "Dankje." Glimlachte ze zachtjes, terwijl ze met haar witte voorpootje over de grond wreef en nog net een zacht gegrinnik onderdrukte. Ook had de kater over zijn nieuwe mentor gesproken, maar zo snel kon ze die niet voor haar geest halen. Wie was het ook alweer? "Ik denk dat ik dat even gemist heb, maar ik ben blij dat het klikt voor jullie. En geeft niet.. d'r waren ook niet veel katten die eh.. tijd hadden voor me." Thrushdive was maar even komen kijken, toen had hij zich al op zijn nieuwe apprentice gericht. Zou zij hem beter vallen? Een lichte bittere glans verscheen in haar blauwe blik en haar pootjes werden samengeknepen op de grond en ze klemde haar kaken op elkaar. Ja, ze had het wel gemerkt dat haar mentor niet blij was geweest met haar als apprentice.
Hij grijnsde bij haar bedankje. Ze was verandert, ze was nu fijner bij hem. Niet meer zo nerveus, hij vond de nieuwe Running leuk. Maar ja, hij had haar altijd leuk gevonden, dat veranderde niet snel. Ookal was hij wat bruter geworden. Zijn groene blik bleef rustig op de ander liggen, hij moest omhoog kijken van zijn huidige positie. Met zijn linkeroor ontspannen naar voren en zijn staart zoals altijd futloos op de grond. Alles aan hem was ontspannen, maar zijn blik was strak. "Ik denk dat ik dat even gemist heb, maar ik ben blij dat het klikt voor jullie. En geeft niet.. d'r waren ook niet veel katten die eh.. tijd hadden voor me." Ace draaide zijn oren verast naar achteren. Maar hij bleef rustig bij zijn antwoord, beginnend bij zijn nieuwe mentor. ‘Mijn nieuwe mentor is Rowanflame, ya know, grote zwarte kater met amber kleurige ogen. Heel serieus.’ grijnsde hij als laatste erbij. De grote kater draaide op zijn rug en vouwde zijn pootjes voor zijn buik. Ondersteboven keek hij richting de ander. ‘Ik ben nog langs geweest, maar het was zo druk,’ Zijn brutale grijns kwam weer tevoorschijn. ‘En je broers leken nogal bedreigend om een compliment bij te zeggen.’ Ineens zag de kater de bittere glans in de ander haar ogen. Ook de spanning in de kaken viel hem op. Nog steeds was zijn bovenkamer niet het helderste, snel dacht hij na wat er zou zijn. Hij draaide terug op zijn buik en schudde de bladeren van zijn dikke vacht, een enkel blaadje in zijn nek-fluff bleef hangen. ‘Wat is er Running?’ vroeg hij simpelweg. Nog zo recht door zee als altijd.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Oh Rowanflame.. ja daar had ze wel eens van gehoord, misschien had ze hem wel een keer gezien in die grote den. Maar met hem gesproken? Niet dat ze kon herinneren, maar goed, als Ace met hem kon opschieten zou hij vast wel een aardige en of goede mentor zijn. De groot gebouwde kater draaide zich op zijn rug en Running haalde komisch haar wenkbrauwen op. Nou, hij maakte het zichzelf wel heel gemakkelijk. Toch bleef ze netjes zitten, zo nu en dan haar blik op de omgeving richtende. ‘Ik ben nog langs geweest, maar het was zo druk,’ Het fronsje kwam weer terug. Had ze hem dan gemist? Een schuldgevoel bekroop haar gelijk. ‘En je broers leken nogal bedreigend om een compliment bij te zeggen.’ Schuldig vouwde ze haar oortjes naar achteren en keek naar de grond. "Oh sorry, dan heb ik je niet gezien." Murmelde ze. "Ik was die drukte ook even zat uiteindelijk." De kater had haar blik weer eens opgemerkt en ze wilde snel een 'niets' er uit persen, maar iets hield haar tegen. Waarom zou ze al die gevoelens ook opkroppen? Acepaw had oprecht gevraagd wat er was. "Ik heb het gevoel dat Thrushdive veel blijer is dat hij van me af is, dan dat hij blij voor me is." Murmelde ze met een bittere blauwe vlam in haar blik. "Maar nu heeft hij een 'gewenste' apprentice en niet z'n zwakke zusje."
Running keek weer naar beneden, en ook hij vouwde nu zijn oren in zijn nek. Meteen ging hij doelbewust rechtop zitten. Maar een paar centimeter van de kattin verwijdert ging hij weer zitten. Met zijn staart duwde hij haar oren weer recht om met zijn staart onder haar kin te duwen. Zichtbaar niet beledigt en op een vriendelijk-plagende manier grinnikte hij; ‘Ik blijf dit doen tot je weet dat je niet weg moet kijken.’ Hij grijnsde even en nam nu weer afstand, de kater ging terug op zijn plek liggen. ‘Het is niet erg,’ ging hij uiteindelijk op haar antwoord in. ‘Ik zal het volgende ceremonie hopelijk ook merken’ Weer zijn typische grijns. Gretigheid lag in zijn stem. Hiervoor had hij nooit zo’n smart gehad richting het warriorschap maar nu hij eenmaal bedekt was met trainingen voelde hij het beter. Hij wou graag warrior worden, hopelijk wel met een fatsoenlijke naam. Als hij Aceheart, Acesoul of iets in die richting werd stapte hij eigenhandig uit de clan. Waarschijnlijk zou hij het nog kunnen dragen ook. Ja, zijn gedachten waren weggedreven. Maar zodra Running weer begon te praten richtte hij zijn aandacht weer op haar. Ace blik vernauwde kort, maar zijn groene ogen keken al snel weer rustig richting de kattin. ‘Ik betwijfel dat iemand blij kan zijn om van je af te zijn,’ Sprak hij binnensmonds, duidelijk aan het denken. De zwart-witte poes vervolgde, Ace keek haar ietwat streng aan. ‘Running, je ben alles behalve zwak en vele malen beter dan zo’n groentje.’ Hij meende het, alleen was het moeilijk die gedachten bij Running te krijgen.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Toen ze plots een staart tegen haar oortjes voelde en diezelfde staart onder haar kin voelde keek ze geschrokken op, maar in de vriendelijke blik van Acepaw. Ze glimlachte wat zwakjes bij zijn woorden en probeerde haar kopje recht te houden. Straks kwam dat pluizige ding nog in haar mond terecht. Toch dwaalde haar blik, niet naar beneden, maar naar haar rechterkant af toen hij weer sprak. De reactie was lief en waarschijnlijk ook zo bedoeld, maar ze kon het geloof in zichzelf er niet bij vinden. Wat treurig haalde ze haar schouders op, duidelijk geschaad door de Thrushdive die ze nu had gezien. "Dat groentje kan nog wel eens veel sneller tot een betere warrior uitgroeien.." Murmelde ze en bijna vielen haar oortjes weer naar achteren, maar dat had ze nog op tijd door. "Maar.. eh.. zullen we maar iets gaan doen?"
Hij grijnsde bij haar reactie, misschien kreeg hij het ooit nog voor elkaar dat ze de grond niet meer bewonderde. Ace hoopte het. Hij vond haar ogen een stuk mooier als ze op keken. Vooral richting hem. Maar goed, hij dwaalde weer eens af. Blijkbaar geloofde Running zijn woorden niet helemaal. Ace kon er weinig anders aan doen. Haar de hemel in prijzen was ook nog een optie… Waarschijnlijk zou ze dat niet op prijs stellen. Toch kon hij had altijd nog proberen. Eerst wat subtiels. Hij en subtiel? Nou, je moest toch wat proberen? Ace keek wat droevig terug. ‘Niemand heeft de hoge motivatie die jij hebt, waarschijnlijk geeft die andere apprentice het halverwege al op.’ Hij stond op en rekte zichzelf uit, dit zorgde ervoor dat er een luid gekraak uit zijn rug kwam. Bij de vraag van Running knikte hij. ‘Wat wil je doen?’ vroeg hij meteen terug. Hij was niet goed in ideeën. Even keek hij terug om in de richting waarin zijn haas verdwenen was. Meh, die kreeg hij nooit terug.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Ze knikte maar half op zijn comment. Zelf was haar motivatie ook niet over de top geweest en heel misschien had Thrushdive haar hier een beetje bij geholpen, maar die ander .. die zou dezelfde behandeling krijgen. Misschien wel een betere omdat Thrushdive blijkbaar veel tevredener was over deze keuze. Haar witte voorpootjes vergrepen zich aan de aarde en ze klemde haar kaken weer op elkaar. Als ze dat poesje ooit eens zou tegenkomen.. Ze keek Acepaw weer aan, de flits van opgekropte woede verdween uit haar heldere blauwe kijkers en ze richtte haar blik nadenkelijk naar de hemel. "Nou.. ik heb niet echt veel motivatie voor jagen. Misschien.. kunnen we voor een keertje iets.. stiekems doen?" Een klein grijnsje verscheen op haar gelaat. Oh ze zou die mentor van haar wel eens laten zien dat ze geen watje was!
Nouw, blijkbaar moest hij geen toespreker worden, zijn woorden bleken niet echt door te dringen. Ace keek toe hoe de zwart-witte kattin haar kaken op elkaar klemde en de aarde martelde. Het was zo vreemd om haar zo te zien, maar voor hem veranderde er weinig. Hij zag haar niet graag verlegen en ongemakkelijk, maar was boos wel hetgeen wat hij wou zien? Nee, ze moest blij zijn. Maar die wetenschap was moeilijk dat de kater in zich had, hij kon echt niet meer doen dan zijn best. Bij de woorden van de kattin grijnsde hij breed. Stiekem, dat kon hij wel. ‘En wat heeft madame in gedachten?’ sprak hij zo charmant mogelijk. Ze konden een ander gebied verkennen, jagen bij de Twolegs of wat anders leuks. Hij had ideeën genoeg. Maar iets in hem was benieuwt wat Running wou doen.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Toch had ze een soort van spijt gelijk nadat ze die woorden had uitgesproken. Uh.. ja wat was er nou stiekem waar ze nu op kon komen? Helaas vroeg Ace gelijk ook al wat ze in haar gedachten had en wat paniekerig keek ze om zich heen, maar het groene mos op die steen daar verschaf haar geen antwoord. Wat schuldig legde ze haar oortjes in haar nek en keek haar vriend wat verlegen aan. "Erm.. stiekem ligt niet echt.. in mijn paadje. Kan jij.. iets bedenken?" Nou hij had toch met Tall zo vaak iets stiekems gedaan..?
Met een ondeugend lachje keek hij naar Running. Deze leek geen goede ideeën bij de hand te hebben. Iets in hem vond het wel aandoenlijk. Die ietwat verlegen blik liet hem vriendelijk lachen. Ace had haar blik naar inspiratie gevolgd al was hij een tijdje de focus alweer kwijt geraakt. Bij de vraag van Running lachte hij wat vrolijk, in zijn ogen een geamuseerd lichtje. ‘Zullen we naar de Twoleg place gaan? Of anders een ander territorium?’ Stelde hij wat onschuldig voor.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Ze voelde zich wat ongemakkelijk, dat hij waarschijnlijk heel snel op een goed idee zou kunnen komen en zij een hele dag erover moest doen om een matig idee tevoorschijn te krijgen. ‘Zullen we naar de Twoleg place gaan? Of anders een ander territorium?’ Haar twee kleurige oortjes kwamen wat omhoog. "Zouden we.. niet heel erg veel problemen krijgen als iemand ons snapt op andermans gebied?" Vroeg ze, een tikkeltje van angst in haar stem, maar haar oogjes nieuwsgierig gericht op Ace.
Ace keek met een twinkel in zijn groene ogen naar de tweekleurige kattin. Hij had wel zin om haar mee te nemen naar wat avontuur. Wat kon er fout gaan? Nou ja, met zijn plannen best veel maar dat maakte het des te leuker. Hij had al een tijdje niks meer gedaan dus de kater keek er naar uit. Vrolijk keek hij naar de gevlekte poes. "Valt best mee, ze begeleiden je terug naar de grens en klaar" legde hij simpel uit. Meestal gebeurde dat ook. Nu keek hij weer met een vrolijke maar ietswat ondeugende blik naar Running. "Dus, weet je al wat je wilt gaan doen?"
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Wat ongemakkelijk luisterde de jonge warrior naar de uitleg die Ace haar verschafte. Hoe kon hij dat zo makkelijk zeggen? Had hij dan al zo vaak in zo'n begeleid patrouille gezeten? Het idee alleen al maakte hij zo ongemakkelijk dat ze meteen gevoelens van spijt kreeg. Maar Ace's volgende vraag deed haar weer wat aarzelend opkijken. "Dus, weet je al wat je wilt gaan doen?" Ze beet zachtjes op haar onderlipje. "Uh.. misschien eerst alvast gaan lopen?" Bracht ze zachtjes uit. "Dan kunnen we altijd nog zien.. of ik ergens op kom?"
De kater zag dat dit alles Running nog niet geweldig lag. Maar hoe kon hij haar kwalijk nemen. Ze was nogal nieuw in deze levensstijl. Maar tocb geloofde de kater dat de kattin het wel aankon. Ze kon meer dan ze zelf dacht. Dus lachte de kater haar bemoedelijk toe. "Is goed hoor, we kunnen ook dicht bij de grend blijven en alleen een kijkje nemen" zijn stem klonk rustig en geduldig. Hij wou Running de tijd geven, Ace was al blij genoeg dat ze het uberhoud overwoog.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Gelukkig raakte hij niet geïrriteerd door haar eeuwenlange getwijfel en dankbaar wierp ze hem een glimlachje toe. "Is goed hoor, we kunnen ook dicht bij de grend blijven en alleen een kijkje nemen" Een zacht blosje verscheen op haar wangetjes en ze was dankbaar dat haar gezichtje bedekt was met een tweekleurige vacht. "Ga jij dan maar voor, jij kent de weg blijkbaar beter." Glimlachte ze zachtjes.
Ace hielt zijn altijd kalme blik op Running gericht terwijl hij naast haar ging staan, klaar om te vertrekken. In zijn diep geworden sten klonk muziek zoals hij alleen had wanneer hij bij de kattin stond. ‘Is goed madame,’ sprak hij op een gespeeld hoffelijke manier terwijl hij een plagende buiging maakte. Zo gezegd liep hij naar voren en zette zijn pas richting de grenzen terwijl hij af en toe een steelse blik om zijn schouder wierp. Al snel kwam de onzichtbare grens van de gebieden dichterbij en werden de geuren sterker om hun heen, toch was de enige die Ace merkte die van de kattin zelf.
Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day
Onderwerp: Moon Boots 
zo 12 okt 2014 - 21:07
