In time of peace prepare for war [Sushi]

Het was leaf-fall, dat was niet te ontkennen. Vinal zat vlak voor het dassenhol waar hij nu al enkele moons verbleef. Hij had zijn vacht opgezet tegen de koude wind, maar hij vertikte het om als een kleine kitten steeds in zijn nest te zitten. Als hij net zo sterk als Sushi wilde worden, moest hij tegen een stootje kunnen. En dat wilde zeggen dat hij tegen de koude moest kunnen. Vinal's oren waren naar voren gericht toen de geur van bloed de lucht vulde. Even wenkte hij onbehagelijk met zijn oortje, maar daar stopte hij al snel mee. De witte apprentice keek met een strakke blik naar de struik waar hij gekraak van bladeren hoorde. Zijn vacht had hij terug plat weten te krijgen, voordat Sushi uit de struik verscheen. Even haalde hij zijn wenkbrauw op bij het zien van haar gehavende vacht en het zien van de open wonden tussen de plukken vacht door. "Who did this." was het eerste wat hij zei. Hij bleef zitten waar hij zat, deed geen moeite om naar haar te gaan. Maar als ze hem zou zeggen om iets te doen, stond hij altijd direct klaar om in te springen.

Er waren nog geen 24 uur voorbij gegaan, teminste dat dacht ze, in werkelijkheid was een een gehele dag out geweest, er waren nu ongeveer 50 uur voorbij gegaan sinds het gevecht met de windclan poes. Haar wonden waren goed verzorgd zodat ze niet gingen ontsteken en slapen deed ze veel, erg veel. En dat vond ze helemaal niets. Kort kreunde ze waarna ze zich op haar poten hees. Ze was nu al een tijdje voor zich uit aan het staren en nu was ze er helemaal klaar mee, het was gewoon frustrerend. Rustig stapte ze het hol uit. Haar poten stijf door de dagen stil liggen, eten werd haar gebracht, net als mos met water. Uitbundig rekte zich uit. Waardoor haar wonden bijna weer open gingen, maar haar spieren werden er gelukkig wel weer wat meer soepel van. Jagen zou ze nog maar niet proberen, evenals vechten. Dan zou ze Vinal maar op gaan zoeken. Rustig liep ze naar zijn hol, door de bosjes die enkele van haar wonden weer opentrok. Grommend vloekte ze wat tot ze de witte kater zag. 'Windclan' gromde ze. Naam had ze nogsteeds niet gehoord, maar ze was er behoorlijk van overtuigt dat het Everstar was. ook omdat de kater die haar aan het eind wou beschermen geen moeite deed om haar te helpen. 'But she got her lesson' grijnsde ze. Kort keek ze naar de wonden die open waren gegaan. 'Get me some cobwebs, Vinal' mauwde ze, de kilheid die ze normaal had eruit latend, dit was haar leerling.

Geïrriteerd likte ze haar wonden schoon. Ze hield er niet van als ze dankzij verwondingen amper iets kon. Een slimme poes was waarschijnlijk ook gewoon in het nest blijven liggen. Maar ja, een slimme poes ging ook niet twee gevechten op een dag beginnen en een slimme poes zou ook de clans niet opzoeken waarvan ze wist dat die haar dood wouden. Sushi was niet dom, het boeide haar gewoon niet. Ze keek toe hoe Vinal meteen opsprong en de bosjes in verdween. Hij luisterde goed, hij was een goede leerling, en daar was ze trots op, ookal zou ze dat nooit aan hem zeggen, of aan iemand, misschien Grave om Vinal bij de terror claws te laten komen. Haar wonden waren nu wel schoon, ze bloedde alleen nogsteeds. Gelukkig waren ze niet allemaal open, de laatate keer dat dat was, vlak naast het gevecht was ze niet eens zelf bij het hol aan gekomen, ze was versleept, een rot gevoel, echt vernederend. Rustig keek ze op toen Vinal weer aan kwam. Ze pakte het spinnenrag en probeerde zoveel mogelijk van haar eigen wonden te verzorgen, maar er zaten er nog twee waar ze niet bij kon. 'Vinal, could you help me with my back? vroeg ze.

De witte kater zorgde ervoor dat er zo min mogelijk cobwebs op de grond belandde. Ze zouden onnuttig worden, als er te veel zand in zou zitten. Vinal kende gelukkig de allerbelangrijkste dingen die nodig waren om wonden te verzorgen. En daarmee bedoelde hij enkel met wat hij het bloeden van een wond kon verhelpen. Hij plukte de overgebleven stukjes spinrag van zijn poot en hield in zijn ooghoek Sushi in de gaten. Hij bestudeerde grotendeels wat ze aan het doen was en hoe ze dat deed. De helft van zijn kennis had hij gekregen door andere katten te bestuderen, iets waar hij gretig gebruik van maakte. 'Vinal, could you help me with my back?' Vinal's oortjes schoten recht toen Sushi zich tot hem richtte. De witte kater zette een klein stapje naar voren en pakte wat van het spinrag dat zijn mentor vast had. "Gewoon op de wonden drukken, toch?" mauwde hij kort ter bevestiging.

Hopelijk lette Vinal en beetje op, het zou handig zijn als hij wist hoe hij wonden moest verzorgen. Zowel die van zichzelf als die van haar. Ze kon het wel zelf maar als ze in de staat was als drie dagen geleden, ze had geluk dat de groep er ook maar een beetje van wist. Het was handiger, dat zodra hij genoeg getraind was, en hij niet van haar zijde zou gaan, hij wist hoe hij ze moest verzorgen. Al zou het zeker niet meer zover komen. Die poes was en moeilijk slachtoffer, maar ze was er een. Het was er nog een op haar lijst. Ze keek naar haar leerling die weer meteen luisterde. Kort knikte ze. 'Ja, je moet ze ermee dichtstoppen' mompelde ze terwijl ze haar ogen sloot. Nog een les die ze hem moest gaan leren. Er was nog zoveel waar ze aan moesten werken, zijn houding was verbeterd, en zijn gedrag naar haarzelf ook, jagen kon hij best, vechten en wonden verzorgen moesten ze nog doen. En dan had je mentale spelletjes nog, die waren het leukst.

Langzaam liet ze haar kop zakken. Ze schaamde zich dat ze zich moest laten helpen door een apprentice. En daarbij was ze best moe. Terug gaan naar haar eigen hol werd nu niets, Vinal's hol was groot genoeg voor twee misschien drie katten. Maar eerst moest ze hem nog trainen. Ze had te lang stil gelegen, wat betekende dat hij te weinig lessen had gehad. 'Vinal, what did you do in the time I wasn't here? How long wasn't I here?' vroeg ze kalm. Zij dacht een dag, hoe moest zij weten dat het inmiddels drie dagen geleden was. Haar spieren waren onspannen. Ze had vertrouwen in de kater, en daarbij, hij moest het kleinste dingetje doen en zijn keel lag open. Ze voelde een steek door haar rug glijden. 'Vinal your paw' gromde ze. Omdat haar spieren ontspannen waren had ze de pijn van een poot in haar wond makkelijker gevoel. Ze had geen zin in een ontstoken wond omdat hij niet op zat te letten.

Vinal's oortjes hadden zich naar voren gericht toen hij bezig was met het spinrag. 'Vinal, what did you do in the time I wasn't here? How long wasn't I here?' Even keek de jonge kater op bij de woorden van zijn mentor.  "I worked on my fight skills," mompelde hij kort als antwoord. "And I hunted for so far I could." voegde hij er iets zachter aan toe. Prooi was niet bepaald goed te vinden, één van de redenen dat hij de laatste tijd wat magerder was, niet dat je dat kon zien door zijn dikke vacht. Even keek Vinal op van wat hij deed. 'Vinal your paw' Een kleine grijns verscheen op zijn snoetje toen hij merkte wat hij deed. Oops. Vinal haalde snel zijn rechter pootje van haar wond af en drukte vervolgens nog zachtjes het spinrag tegen de laatste wond aan.

Vinal had aan zijn vecht kunsten gewerkt, dat wou ze wel zien. De vorige keer ging het niet helemaal goed. Maar het was iet slim om dat te doen met de wonden op haar lichaam. Het zou niet veel nodig hebben om ze weer open te maken en ze weer te laten bloeden. Jagen. Hoe bedoelde hij zover hij kon. Kort bekeek Sushi haar leerling. Hij leek gezond en hij was een geweldige jager. Lag het aan het prooi. Tuurlijk Leafbare zat er aan te komen, en iedereen had wel door dat het nu al kouder werd maar was het prooi al zo erg aan het inkrimpen. Met die gedachte keek ze weer voor zich, misschien moesten ze meer gebied in gaan nemen. Bij Moonwhite of Cyber, ze had geen probleem met hun hun territorium afnemen. Echt helemaal niet. Ze voelde dat hij de laatste wond dichtgemaakt had en stond op. Het was beter om te blijven zitten maar nou en. 'Isn't there enough prey?' Zij had afgelopen tijd dat ze verzorgd was wel genoeg gegeten, de groep ving genoeg. Nou hoefde dat niet van hun gebied te komen maar toch.