Swimming in the stars {OPEN}

Met haastige, maar toch stille passen snelde de witte kater uit de kuil die het WindClankamp vormde. Zijn fluffy vacht stond alle kanten uit en zijn oranjegele ogen hadden een vastbesloten blik in zich. Boven hem was de heldere hemel zichtbaar, geen wolkje of iets dergelijks te bekennen, enkel de prachtige sterren en de maan. Spacecore was blij om buiten te zijn, vooral nu de sterren duidelijk zichtbaar waren. Hij hield van de sterren, zij waren zijn gids door het leven, zij waren zijn favoriete gezelschap geweest toen zijn moeder de Clan had verlaten en dat waren ze nu nog steeds. 's nachts sloop hij vaker het kamp uit, net zoals hij nu deed, om naar de sterren te kijken in de reflectie van het kleine meertje in het WindClanterritorium. Zijn warrige witte vacht werd pluiziger omdat hij hem opzette uit blijdschap toen hij bij het meertje aan was gekomen. Het was fijn om alleen te zijn, alleen met de sterren. Hij keek in het meer, allerlei glimmende puntjes werden gereflecteerd in het spiegelende oppervlakte van het water. Daarna keek hij omhoog, naar de echte Silverpelt en niet haar reflectie. Hij werd helemaal opgewonden van het staren naar de sterren. "Hallo!" Riep hij blij naar de sterrenhemel, maar zoals hij al wist kreeg hij geen reactie terug. "Hallo!" Herhaalde hij. Alweer kreeg hij geen reactie. Hij ging nog even verder met het proberen te communiceren met de voorouders van zijn Clan. Hij sloot zijn ogen en dacht na, maar zijn gedachten waren één grote, chaotische storm van Sterren! en Ruimte! en Ik wil naar de sterren! en dergelijke dingen. De sterren maakten hem blij. Misschien dat hij... In zijn hoofd leek er een kleine ster fel te gaan branden, hij had een idee! Hij schudde zijn lichaam even, waardoor zijn al warrige vacht nog verder overeind ging staan. Daarna deed hij iets wat waarschijnlijk niet zo slim was voor een kat die niet bij de RiverClan hoorde. "Ik ga zwemmen in de sterren!" riep hij en hij dook in het meertje.

Het duurde hem even voordat hij weer boven water was. Man de sterren zijn zo koud! dacht hij terwijl hij wat spartelde om boven te blijven, wat niet echt lukte. "HEEEEEEEELP!" Riep hij met een angstige stem. "Ik verdink in de sterrenhemel!" Dit was geen slim idee geweest, maar daarbij was hij ook niet de slimste kat in WindClan. Hij bleef spartelen en probeerde boven water te blijven, maar dat lukte ook niet echt.


Open voor iedere kat die deze haarbal even wil komen redden

Terwijl Spacecore probeerde bovenwater te blijven zag hij een kat met een witte vacht op het meertje af komen rennen, maar wat er daarna gebeurde kreeg hij niet mee omdat hij weer onderwater dompelde. Toen de jonge witte warrior weer spartelend boven water kwam, hoorde hij de witte kat die op de kant zat iets zeggen, maar kon het niet echt verstaan. Spacecore spartelde door terwijl hij iets naar de kat schreeuwde. "Kun je me misschien helpen?!" Hij herkende de kat aan zijn uiterlijk, maar was niet honderd procent zeker van of het wel die kat was. "Hierheen!" Zei de kat. De half verzopen warrior probeerde even om te gaan staan in het meertje, maar het water was te diep voor hem, dus spartelde hij weer verder in de hoop dat Whitelion hem zou komen helpen of dat hij zelf naar de kant toe kon "zwemmen" (oftewel spartelen).

Spacecore spartelde verder terwijl hij zag en hoorde dat Whitelion zuchtte. "Gebruik je poten!" Riep de witte kater Spacecore toe, waarop de kat van dezelfde kleur reageerde met "Eh..  Okay! Ik zal het proberen!" De "sterren" leken nu minder koud, maar het gewicht zijn natte vacht trok hem naar beneden. Toen hij weer boven kwam, voor de tiende keer of zo, hoorde hij Whitelion iets zeggen. "...slim bent geweest om erin te springen, moet je ook slim genoeg zijn om eruit te komen" Spacecore trappelde met zijn poten in de richting van de oever van het meertje.
Minstens tien keer kopje onder gaan en een hoop gespartel later stond de witte kater op de kant en keek Whitelion aan. "Ligt het aan mij of is het zo koud hier? Anyway, bedankt voor het redden!" Spacecore trilde een beetje en probeerde het water uit zijn witte vacht te schudden, wat niet echt lukte omdat hij zo trilde..

"Graag gedaan hoor." Zei Whitelion en stond op. Spacecore keek hem even aan en knipperde, zijn redder zou hem nu toch niet in de steek laten? "We moeten jou snel naar het camp brengen, voor je nog doodvriest. Zal het gaan om te lopen of moet ik je dragen?" De witte kat met de oranje ogen knikte. "Lopen zal denk ik wel gaan.." mauwde hij. Zijn blik dwaalde weer af naar de lucht, waar de sterren nog even fel glommen als voorheen. "Hoe lang plan je nog daar te blijven staan?" Zei Spacecore, die zijn blik weer op Whitelion had gericht. Dat wat hij net zei was meer als ee soort grap bedoeld. De witte, half verzopen Warrior schudde zo veel water uit zijn vacht als dat zijn koude lijf het toeliet en probeerde richting het kamp te lopen.