Got something for you!

De poes was erg moe geweest na de hele tijd gefeliciteerd te moeten worden en te moeten feliciteren. Ze hield niet zo heel erg van sociaal zijn, en vond het eerlijk gezegd ook doodeng. Niet dat iemand dat zou merken, ze kregen gewoon een ietwat ijzige blik als ze naar haar toeliepen. Het voordeel was geweest dat ze nu een prima nest had, niet helemaal aan de rand en lekker warm. Ook ver genoeg van anderen katten, contact in de nacht was niets voor haar, als kitten niet en nu nog niet. Vandaar ook dat het vreemd was toen ze ineens over haar kop gelikt werd. Haar ogen schoten verwilderd open, maar de spieren ontspanden meteen toen ze Ashdrizzle zag, daarna kwam echter meteen de achterdocht. Hij wilde het vast goedmaken, nou, zo makkelijk ging dat niet. Toch stond de poes op en strekte zich even uit, daarna liep ze statig naar buiten om met een heel blij gezicht het muisje te zien. Eten! Vrolijk keek ze even naar papa, maar hoorde weer de achterdocht in haar achterhoofd, blijven oppassen. Dit weerhield haar er niet van even naar hem toe te gaan en te spinnen. "Goedemorgen pap,"

Haar vader leek teleurgesteld, wat haar weer verdrietig maakte, en even liet ook de poes haar oortjes hangen. Wist hij niet hoe lastig ze het vond nu een mentor te hebben die ze geen 'pap' kon noemen? Het was niet fijn. "Eet maar, ik wilde je even naar buiten nemen, als je dat niet heel erg vond?" Ze had net een hap genomen, waardoor glimlachen lastig ging, maar met een al opgevrolijkte blik in de ogen knikte de poes hevig. Ze had besloten het maar niet op Ash af te schuiven, die kon er niets aan doen. Nee, het moest wel aan Slate liggen. "Als je wilt kan ik je wel iets cools laten zien?" Nu slikte ze het hapje snel door en glimlachte. "Lijkt me leuk," Mauwde ze warm, en snoof even de vertrouwde geur op. Pappie.

Ze sprong op, en had ondertussen in haar hoofd wat moeite met wat ze moest doen, ze kon niet ineens heel onaardig doen, want eigenlijk wilde ze pappie helemaal niet kwijt. Daarom moest ze de woede dus maar bewaren voor Slate, misschien kon ze de onzekerheid dan gebruiken, want aan Ash's stem te horen was hij geen fan van haar mentor. Alhoewel, Hail prefereerde het eigenlijk andersom. "Jawel hoor," Mauwde ze vrolijk, "Alles al, hij is een erg goede mentor," De zin kon gehoord worden als 'vast beter dan jij' maar niet genoeg om te zeggen dat ze het met opzet zo zei. Al deed ze dat wel, natuurlijk deed de poes dat.

Oke, dat had haar vader dus inderdaad niet vrolijk gemaakt. Maar dat hij nu dan het uitstortte op haar vond de poes niet eerlijk. Gelukkig had ze inderdaad wel geleerd waar die boom was, dus als ze nou rustig aan deed kon ze misschien de weg daarheen wel vinden. Vandaar dat ze even haar ogen sloot, en een stap zette. Ja, die kant op. Hail begon rustig te lopen, niet naar pap kijkende of het wel goed was. Als het fout was was het fout, en ja balen, dan was Thrush toch niet zo'n goede mentor. Either way werkte voor haar plan.

De poes werd wel een beetje zenuwachtig door de boze blik die de vader in haar rug priemde. Waarom deed hij dat? Wat had ze nou weer gedaan? Dan had hij haar mentor maar moeten zijn in plaats van Thrushdive, hoe kon hij nu boos zijn op haar? "Mag u Thrushdive niet zo dan?" Vroeg ze uiteindelijk luchtig, en liep ondertussen gewoon door. Uiteindelijk zouden ze er wel komen.

De poes had eerlijk gezegd geen antwoord verwacht, en het antwoord dat ze hoorde was niet geweldig. "Oh.." Mauwde ze uiteindelijk, na eens geslikt te hebben. Oke, dat viel altijd te gebruiken in het plan, maar.. "Gelukkig heeft u ons nog," Probeerde ze, ietwat ongemakkelijk, en misschien ook wel angstig. Eerlijk gezegd leek de ander haar helemaal niet zo vrolijk, allesbehalve zelfs, en het maakte dat ze haast zou denken dat hij dat helemaal niet zo leuk vond.

De poes haar ogen vergrootten in ontzetting en beledigd stopte ze met lopen. Dat was dus onacceptabel, hoe durfde haar vader dat zo te zeggen?! "Natuurlijk hebben we u nodig," Mauwde ze kwaad, want ja, opvliegendheid had ze zeker van hem geërfd. "Maar als u zo doet inderdaad niet, ik weet niet of ik de enige ben hier die het weet hoor maar, u heeft toch ook Slate als apprentice? Voor zover ik het weet is dat mijn zus, en uw dochter, dus ja ja ja, we hebben u nodig. Nu goed?" De poes brieste de laatste woorden kwaad en diep beledigd uit, en beende toen weg. Wat was iedereen de laatste tijd lastig. Zo enorm lastig.

Haar vader leek alleen maar erger te worden. "Maar blijkbaar doe ik het niet goed genoeg, eh? Anders gedraag je je niet zoals die achterlijke moeder van je." Nu was ze pas echt kwaad, hoe durfde hij?! Haar een beetje uitmaken voor haar moeder. Kwaad siste de poes naar hem, en zette haar vacht op. "Ik weet nog dat ik er trots op was om uw dochter te zijn," Snauwde ze met vernauwde ogen en weigerde te laten zien hoe erg ze gekwetst was. "Maar nu ziet iedereen u alleen maar als een zeikerd die niets kan dan zeggen hoe erg iedereen hem wel haat, wat denkt u wel niet dat Nightspark hier ooit van zal vinden?" Ze ontspande niet, in plaats daarvan liet ze juist haar tanden zien om te laten zien dat hij maar beter weg moest, niet meer welkom. "En waag het niet, ooit, om me zo te beledigen,"

Het laatste kwam er toch iets minder imponerend uit dan gedacht. Mede dankzij het feit dat haar 'pappie' haar zomaar van de grond tilde en meesleepte! Zoals het een echte puber betaamde stribbelde de poes net zo lang tegen tot ze weer neergezet werd en keek toen nóg beledigder dan eerst. Dus eerst ging haar vader haar uitmaken voor vanalles en nog wat, en daarna sleepte hij haar over de grond?! Respect pap. "Jij laat Nightspark d'r buiten!" Bij het horen van zijn stem trok de poes enkel haar wenkbrauw omhoog en zag er niet uit alsof ze snel akkoord zou gaan met iets wat haar vader nog zou zeggen. "Het lijkt me beter als je terug gaat naar het kamp en je mentor maar opzoekt ofzo." Nou werd 'ie mooi! Hail's mond viel open en de vuurspuwende blik kwam weer in haar ogen. "Ja zeg!" Riep ze kwaad uit. "Dus nu moet ík maar snel weg omdat menéér hier het allemaal niet meer aankan?!" Uit protest plofte ze met haar kont op de grond en keek de ander boos en vastbesloten aan. "Nee."

Ze moest zeggen dat dit niet precies was wat ze verwacht had, maar het was misschien wel beter want hoezeer ze Slate en Rough ook kapot wilde maken, haar vader bleef pappie en hij was haar safe haven. "Wie ben je?" Mauwde ze, misschien ietwat ontdooit, "En wat heb je met mijn grumpy papa gedaan?" Nu kwam er ook een glimlach op haar gezicht en even leek het allemaal goed. Maar het zou niet goed zijn, niet totdat Rough en Slate alletwee weggewerkt waren, ze waren een bedreiging en uiterst irritant.