We are like him, the one who left {Fadedpaw}

Met snelle passen liep de flame-point verder. Hij raasde over het landschap, zijn passen sneller dan ooit. Zijn frustratie was groot, misschien te groot... Hij snoof zachtjes en spande zijn spieren nog wat aan. Hij voelde hoe tranen prikten in zijn ogen en hij kneep ze toe, hij negeerde de pijn die hij voelde, alles. Hij schudde zijn kop, stopte en sloot zijn amberkleurige ogen. Zijn pluizige pels waaide even zachtjes in de wind... Hij was zo boos... Boos op iedereen, boos op Shadowclan... Maar vooral boos op Faded... Zijn broer. Hij opende zijn ogen, woede danste in zijn ambere ogen. Hij zou hem nog krijgen.

Hij was er niet bij geweest toen zijn vader het kamp in werd gedragen, hij had achteraf alleen maar verontschuldigende blikken gekregen van clangenoten. Onbegrijpend had hij naar informatie gevraagd, maar iedereen weigerde hem dat te geven. Toch zag het katertje er niet echt veel droeviger uit dan normaal. Het laatste gesprek met zijn vader was niet goed gelopen, hij had hem zelfs veracht op dat moment. Het nieuws van zijn dood was dan wel een schok geweest, maar Fadedpaw had wat gevoelloos naar de brenger van het nieuws gekeken. Alsof Firework ooit zoveel om hen had gegeven, toen hij en zijn broer eindelijk apprentices konden worden gaven zijn ouders het nog een kansje en kregen ze een tweede nestje. Ha!
Met ferme passen liep het katertje over de open vlaktes en zag in de verte een vorm bewegen. Zijn broer. Omdat Fadedpaw nooit echt veel inzet had getoond tijdens trainingen was zijn lijfje redelijk zwak gebleven en had hij nog een erg donzige pels. De apprentice bleef daarom stilstaan en keek naar een willekeurig punt in de verte.

Hij schudde zijn kop en keek even kort rond, op het eerste zicht vond hij niks, echt niks... Maar toen hij nogmaals langzaam naar het landschap keek zag hij het. Hij trok even zijn bovenlip op en zette zich af waarna hij met snelle, grote passen op de kater afliep. Hij voelde hoe zijn nagels uit zijn hulsels kwamen. Had die kat dan nergens respect voor? Zelfs niet voor zijn bloedeigen ouders? Of familie? Hij snoof nogmaals zachtjes en versnelde weer, verblind door woede en wanhoop, verdriet en pijn. Ookal was er altijd al een soort van rivaliteit geweest tussen hem en Faded, toch had hij zeker geen andere broer willen wensen, tot op de dag van vandaag.
Hij zette zich af, gromde eens luid en sprong recht op het tengere katertje. Zijn nagels waren inmiddels al terug ingetrokken, maar hij moest echt zichzelf inhouden hem niet aan te vallen. "Hoe kon je!" Riep hij boos uit. De woede de in zijn amberkleurige ogen stonden ging gepaard met een lichte wanhoop die amper te zien was. "Waar was je!" Vervolgde hij woest. Hiermee kon de flame-point echt niet lachen, echt niet.

Traag draaide hij zijn kop, toen zijn oortjes een ritmisch geluid opvingen en door die traagheid werd hij van zijn evenwicht beroofd toen vier poten hard op zijn zij duwden. Met een plof kwam hij op de grond terecht en als een kwetsbare kitten rolde hij zich op, nooit aandacht besteed hebbende aan de vechttechnieken die hem werden geleerd. "Waar was je!" Fadedpaw had zijn voorpootjes over zijn kop geslagen en haalde ze er ook niet af. "Wat kan jou dat schelen!" Bromde hij.

Zijn broer, was hij het ooit waardig geweest om familie van hem te zijn? Hij ontblootte even zijn tanden, maar stak deze terug weg toen hij zag hoe de apprentice zijn poten op zijn kop legde. Hij snoof minachtend. Dit walgde hem. "Wat kan jou dat schelen!" Zei de kater. Hij ontblootte even zijn nagels, die in de grond zakten. "Hoe durf je dat te vragen!" Gromde hij woest naar zijn broer. Hij trok zijn nagels terug in en trok even een poot op. Hij snoof nogmaals zachtjes, een woeste vlam in zijn amberkleurige oogjes. "Ik ben je broer, Fadedpaw, en zij zijn je familie," zei hij op een nog bozer toon dan eerst, maar toch klonk hij rustiger. "Dus ja, het kan ons, mij, wel wat schelen!" Hij wilde graag een slag aan zijn broer verkopen, maar dat kon hij niet, hoe woest hij ook was. Hij bleef familie en geen vijand.