Tired mechanical heart Beats 'til the song disappears [&Brokenwing]

Zwijgend sleepte de rode kater zich weg bij het kamp, zijn gehoor gericht houdend op haar. Hij baalde ervan dat hij met haar op pad moest gezien hij niks had te zeggen en toch nog steeds kwaad was op haar. Ze had nooit mogen zeggen dat hij bleef hangen in zijn verleden, ze zou eens moeten zien wat hij gewoon nog deed. En zodra Innerghost hem aansprak om haar mee te nemen op patrouille was zijn humeur meteen weer gekelderd. Alsof hij nog niet bang genoeg was om daar te komen moest hij ook nog eens met iemand die zichzelf helemaal niet kon verdedigen. Langzaam schudde de magere kater zijn kop voor zijn ribben wat zichtbaarder werden zodra hij over iets heen sprong. Hij was alweer wat afgevallen maar hij was niet meer zo moe als eerst. Iets van zijn woede hield hem op de been maar buiten de mededeling dat ze mee moest had hij geen woord tegen haar gesproken en hij was ook niet van plan te spreken tegen haar. Dan kon ze gaan janken, maar hij had daar het recht op. Alsof hij nog niet genoeg naar zijn kop geslingerd had gekregen over de tijd. Hij had wel slechter geslapen de laatste tijd maar hij had niet meer naar de poes omgekeken. Hij had zijn poging gewaagd en kreeg valse beschuldigingen terug voor wat hij had gedaan. Hoe zou zij zich hebben gevoeld als ze gewoon was afgenomen van de Clan als kitten en sinds terugkomst niet meer hetzelfde werd behandeld. En zelfs met dat op zijn rug ging hij verder, telkens zijn poten verder uitstrekkend naar het volgende doel.
Toch bleef de kater even plots staan, Bloodclan ruikend in de lucht maar het duurde even voor hij besefte dat deze geur oud was en hij iets ontspande. Hij kon niet tegen een van hen vechten, wetend dat hij ineen zou duiken als een kitten zodra hij ze zag. Hij wierp een halve blik naar achteren voor hij doorliiep, iets wat hij van Innerghost deels had overgenomen. Gewoon doorgaan zonder te mekkeren of medelijden voor wie er mee is. Dan hadden ze maar sterker moeten zijn.

De magere kater bleef gestaag doorlopen, al deden zijn eigen poten pijn  en voelde hij ze trillen onder zijn lijf met elke pas die hij nam. Met elke pas kwam hij dichter bij datgene wat hem wakker hield elke nacht of wat zijn paniek deed oprijzen het moment dat zijn ogen openschoten. Zelfs na alle tijd ontkwam hij er niet aan en diep van binnen was hij bang dat het nooit zou vervagen. Haar stem deed hem opkijken en zonder een emotie in zijn ogen draaide hij zijn kop half naar haar toe. ''Wat?'' Was zijn enige antwoord voor hij toch gewoon doorliep, zijn aandacht meer richtend op de omgeving dan op haar. Het enige wat hij wilde was hier weg, maar als hij dit niet afmaakte deed zijn voormalige mentor hem nog eens wat. Hij schrok op zodra ze ineens voor zijn neus stond en kwam slippend tot stilstand, bijna zijn oren in zijn nek gooiend. Hij onderdrukte de neiging om te snauwen naar haar, maar haar toon hield hem tegen. Zwijgend staarde hij haar aan zijn klauwen uitslaand om te kunnen reageren mocht er iets verschijnen terwijl hij niet oplette. Met elk woord dat ze sprak begonnen zijn oren naar zijn kop te zakken voor hij zijn lip optrok, klaar om terug te snauwen als ze een verkeerd woord sprak. Toch leek hij geen fout woord te kunnen ontdekken dus zijn tanden verdwenen weer achter zijn lip en zijn oren kropen iets omhoog. ''Je moet nooit denken dat het makkelijk was.'' Mompelde hij maar wendde zijn kop af voor hij langzaam ging zitten. Hij negeerde de pijn die ze had en liet zijn ogen over de omgeving schieten. Dit was niet de plek om te praten maar ze had blijkbaar besloten van wel. ''Haal het dan niet weer in je hoofd om dat te durven beweren, maar ik wil hier zo snel mogelijk weg.'' Mompelde hij en stond toch weer op. Zijn toon was niet onvriendelijk maar eerder nerveus. ''Dan kunnen we praten,'' Mompelde hij er zacht achteraan, wat voor zijn stem bijna onhoorbaar werd. Toch liep hij langs haar heen zonder haar aan te kijken, maar zijn tempo lichtjes aan te passen zodat deze makkelijker bij te houden was voor haar. Hij accepteerde wat ze zei, ze besefte ten minste wel dat zij fout had gezeten door dat te beweren. Maar hij kon gewoon niet praten zo dicht bij de plek waar zijn ellende was begonnen, het was onmogelijk.

Hij hoorde haar wel bewegen achter zich maar zijn aandacht was half weggezakt en had plaats gemaakt voor zijn gedachtes. Had ze nu echt hem hier moeten aanspreken? Hij schrok op zodra hij haar stem hoorde en haalde half zijn schouders maar op. ''Oren kun je niet kneuzen.'' Mompelde hij langzaam, maar schrok op zodra ze verstijfde, al kon hij het niet zozeer zien. Langzaam draaide hij zijn kop haar kant op en volgde haar blik voor alle spieren in zijn lijf verstarde. Zijn amberen ogen werden groot van angst en voor hij erover kon nadenken dook de kater in elkaar en drukte zich plat tegen de grond. Zijn kin was weggedrukt in de ondergrond en zijn ogen schoten heen en weer, wachtend tot het onvermijdelijke zou komen. Hij had het gevecht niet door, en zelfs al had hij dat, hij kon geen poot heffen. Trillend kneep de rode kater zijn ogen maar dicht en maakte zich zo klein mogelijk. Zelfs al was het niet echt, bloed droop uit de lucht en kwam neer op de grond terwijl de jonge kater iets achteruit kroop. Een bijna kitten-achtige kreet rees op uit zijn keel terwijl zijn ogen openschoten en aar de Bloodclanner staarde. Bijna kon hij de stem van Blacksoul weer in zijn oren horen galmen op de toon waarop ze hem altijd te pakken had gekregen. Ze was achter hem aan gekomen en had hem zelfs als apprentice gevonden om hem terug te halen.  En nu zouden ze weer voor hem komen, hij zou voor goed verdwijnen uit de clan en nooit meer ergens verschijnen. Hij was voor goed vastgeklampt in een eeuwige neergaande spiraal van het leven. Hij zou nooit meer vrij zijn, nergens meer heen kunnen.
Zijn kop zakte weer plat tegen de grond en de kater kneep opnieuw zijn ogen stijf dicht, alleen om ze te laten openschieten zodra hij pootstappen hoorde. Zijn vacht kwam omhoog en hij grauwde kwaad naar degene die op hem af kwam, even vergetend dat het een clangenoot was die hem net gered had. ''Ga bij me weg!'' Siste hij voor hij verder naar achter kroop door de vuile ondergrond. Toch waren zijn klauwen niet uitgeslagen terwijl hij opstaarde naar Brokenwing, angst nog altijd in zijn ogen gekerfd. ''Laat me gewoon gaan!'' Zijn stem sloeg over en begon een bijna smekende toon aan te nemen. Hij had haar woorden niet eens meer gehoord, alleen de echo's van het verleden.  

Zijn angst had de overhand genomen en de kater kon niet meer bewegen, bijna verwachtend dat een kat zijn nekvel greep en hem meesleepte naar die afschuwelijke plek. Toch bleven zijn ogen terugglijden naar de niet bewegende kat die daar lag. Maar de stem die hij hoorde deed hem meer trillen dan ooit, was hij misschien wel dood en kwam zijn moeder hem eindelijk geruststellen? Maar hij rook haar zoete geur niet, hij rook een hele andere geur en de woorden drongen maar half tot de kater door. Hij had zijn ogen snel weer dichtgeknepen maar probeerde zich te richten op de stem van degene bij hem in de buurt lag. Maar hij kon er niet op reageren, de schok in zijn lijf stond hem niet toe om een woord te spreken buiten het zachte piepje dat uit zijn keel oprees. Zijn borstkas rees snel op en neer maar het drong allemaal niet helemaal tot hem door. Haar stem klonk zacht in zijn oren en het drong iets van de diepste angsten wel weg maar hij bleef nog altijd met dichtgeknepen ogen trillend liggen. Maar zodra hij de zachte tekst van een lied hoorde begon zijn trillen weg te vagen en zijn lichaam iets te ontspannen. Hij durfde niet omhoog te komen, maar zodra het even stil was opende de rode kater trillend zijn ogen om naar de poes te staren die hij al vele dagen eerder had afgesnauwd en tegen was ontploft. Zijn kop zakte iets verder weg tegen de grond zodra haar tong zijn vacht raakte maar het meeste van de paniek was weggedreven uit zijn amberen ogen. ''Weg,'' Kwam zijn schorre stem zwakjes. ''Weg hier, alsjeblieft. Ik wil niet blijven.'' Fluisterde hij smekend en kroop langzaam iets weg, maar durfde nog steeds niet op te staan, staren in haar ogen.  

Zijn ogen schoten nog altijd wel heen en weer door de omgeving maar hij keek half naar haar zodra ze hem overeind hees op zijn poten waardoor deze toch weer begonnen te trillen. Waarom moest hij elke keer weer deze kant op gedreven worden? Met moeite wist hij zijn poten te verplaatsen, maar veel tempo kwam er niet uit. Hij hield zijn grote ogen gericht op de kater die daar lag en hij kon niet meer wegkijken. Haar verontschuldiging drong maar half tot hem door. De regen deed de kater niet eens opschrikken en voor een seconde vlogen zijn ogen op naar de grauwe lucht voor ze weer naar de nog altijd niet bewegende kater keken. Hij wist niet meer wat hij moest doen, wat als ze hem hadden geroken en met meer terug zouden komen. Maar zodra de kater uit zijn zicht was durfde hij zich langzaam toch om te draaien en vooruit te lopen, al schoten zijn ogen en oren nog altijd angstig in het rond. De windvlaag bracht hem even volledig uit balans en met moeite wist hij op zijn poten te blijven voor hij naar haar bleef kijken, zelf nog in de volle wind en regen blijven staand. Hij hoorde haar stem wel maar bleef voor een aantal seconden onbewogen staan terwijl de regen op zijn magere lijfje neerkletterde en de wind hem probeerde mee te sleuren. Pas zodra zij binnen was en voor even uit zijn zicht was verdwenen sleepte hij zijn poten dezelfde kant op om voor de ingang weer te blijven staan en nog een angstige blik in het rond te werpen voor hij naar binnen kroop. Meteen drukte hij zijn magere lijfje tegen een wand aan en krulde zich strak op tot een bolletje. Hij kon niet eens opkijken, zij was de eerste die had gezien wat er met hem gebeurde als hij een van hen tegen kwam en hij wilde het vergeten.






 

Hij keek niet eens op zodra hij doorhad dat er iemand naast hem zat maar hij bleef zijn kop wegdrukken. Als antwoord op haar vraag kon hij zijn kop alleen zwakjes heen en weer schuiven in een nee voor hij bijna schrok zodra ze hem weer een lik over zijn kop gaf. Hij bewoog niet onder haar zachte bewegingen maar langzaam begon hij iets te ontspannen en rustiger te ademen. De geur die om hem heen hing was een heel stuk vriendelijker dan wat er net op hem af was komen stormen. Zodra ze niet meer naast hem zat voelde hij toch een kou langs zijn lijfje gaan maar hij tilde zijn kop iets op om hem op zijn voorpoten te leggen en naar de ingang te staren. ''Heb je eens de verhalen gehoord over hoe Bloodclan kittens stal van Clans om ze voor zichzelf te trainen?'' Fluisterde hij zacht maar met een schorre stem zonder op te kijken. Dat was allemaal wel gebeurd voor zij geboren was dus ze zou het niet persoonlijk hebben meegemaakt en hij wist dat ook wel. Zij was geboren rond de tijd dat hij gered was van die afschuwelijke plek. Maar toen was hij al niet meer wie hij eens was. Hij wachtte nu min of meer op haar reactie om te bepalen of hij verder ging en zijn gehele verhaal nu op zijn beurt voor haar poten gooide of dat hij het allemaal voor zichzelf bleef houden.






 

Zijn ogen bleven hangen op het gat dat de ingang was, afwachtend op haar reactie maar schrok bijna op zodra hij haar staart om zich heen voelde. Hij ademde even diep in, merkend dat ze haar zin niet af maakte. ''Ik was degene van Shadowclan die ze meenamen. Ik was een dom kitten en liep gewoon mee, niet wetend wat er zou gebeuren.'' Fluisterde hij zacht en kneep zijn ogen dicht, proberend de herinneringen buiten te sluiten. ''In het begin was het niet te erg en ik was niet alleen daar. Maar toch lieten ze ons niet zitten.'' Ging hij zacht verder en rilde even terwijl hij er toch even aan terugdacht. Zodra hij zijn ogen opende ontmoette hij haar blik maar er stond geen angst in zijn ogen meer, ze waren leeggezogen. Hij schudde zijn kop langzaam als antwoord op haar vraag en liet hem op zijn voorpoten zakken. ''Ze gaven niet om hoe wij ons voelde en hun training was gevuld met bloed en pijn.'' Murmelde hij zacht verder, nu hij begonnen was moest hij het ook afmaken. ''Degene die mij telkens meenam was nog erger dan de meeste, ze vond het niet belangrijk dat ik gewond was of pijn had en zelfs dat ik soms niet verder kon. Ze bleef doorgaan. En ook in het kamp gebeurde dingen waarover geen van ons sprak.'' Zijn stem begon licht te trillen en onbewust duwde hij zijn wang tegen haar vacht aan, voor het eerst in vele manen het gevoel hebbend dat iemand er wel voor hem was. ''Bloed, dat is alles wat daar te zien was. Er zijn zoveel katten gestorven en zelfs sommige van de kittens zijn gestorven waar we werden gehouden.'' Langzaam brak zijn stem helemaal en kneep hij zijn ogen weer dicht terwijl hij het weer voor zich zag. ''Toen ze ons vonden en terugbrachten kon ik niet meer reageren op iets en ik stond er alleen voor. Ik was pas vijf manen en geen enkele queen keek naar me om. Ze keken me aan alsof ik een of andere ziekte droeg.'' Het was allemaal zo geweest en wellicht als ze hem toen onder de hoede hadden genomen dan was hij nu een fatsoenlijke warrior geworden in plaats van het hoopje dat hij nu was. ''Ik ben toen weggerend uit het kamp en er was maar een ander die achter me aan was gekomen. Faithmind was de enige die echt naar me omkeek op dat moment en ze beloofde me te helpen. Ik had ook het gevoel alsof ik steun had aan haar. Maar zij verdween niet al te lang daarna en ik was weer alleen.'' Ging hij weer verder, niet wetend of ze er echt veel aandacht voor had. Maar ze had ook haar eigen verhaal naar zijn kop geslingerd. ''Ik werd toen een apprentice maar terwijl het een tijdje beter ging. Ik werd vrienden met een andere apprentice, Ashpaw. hij heeft me ook een keer gered toen ik voor het eerst die poes weer ontmoette. Maar ik heb hem al heel lang niet gesproken en heb het gevoel alsof ik hem nu ook kwijt ben. Innerghost haar trainingen vielen zwaar op mijn schouders en ik kon het bijna niet eens meer bijhouden. En zodra ik warrior werd wilde ik niet achter blijven dus ben me gaan storten op het jagen en heb de meeste patrouilles wel kunnen vermijden. Vooral de patrouilles langs die grenzen. De Clangrenzen kon ik altijd wel aan, maar ik heb nog altijd het gevoel dat ze me op een dag gewoon weer komen halen. Elke ochtend als ik wakker word raak ik in paniek, omdat ik vaak denk dat ik daar weer ben in plaats van bij mijn Clan.'' Fluisterde hij en kneep zijn ogen weer dicht voor hij stil bleef. Nu was alles van zijn kant eruit maar het luchtte hem niet helemaal op. Hij was ergens ook bang dat ze er misbruik van zou maken en hem als treiterobject zou gaan gebruiken. Maar die kans waagde hij erop. In vele manen had hij de steun van vrienden niet gehad maar nu leek het voor het eerst alsof er iemand toch nog iets van om hem gaf.






 

Hij zocht het nu, voor het eerst in zijn leven zocht hij steun bij een ander. Hij vertrouwde haar en voelde zich veilig al stonden ze geen schijn van kans in een gevecht. ''Nu weet je dat.'' Fluisterde de kater bijna onhoorbaar maar voelde zich op dit moment extreem kwetsbaar. Zijn zwakste punt lag nu volledig bloot en zij kon er mee doen wat ze wilde maar haar stem en de woorden die ze sprak leken niet alsof ze er iets verkeerds mee ging doen. Onbewust kroop de kater iets tegen haar aan, even alles vergetend wat er om hem heen gebeurde. ''Er werd geen woord meer over gesproken en iedereen vergat het in de loop van de tijd.'' Fluisterde hij zacht maar keek verrast op zodra ze hem beloofde dat ze er voor hem zou zijn. Een flits van twijfeling schoot door zijn amberen ogen terwijl hij haar aankeek en hij slikte. ''Maar wat als jij verdwijnt?'' Vroeg hij zwakjes, maar het was toch echt zijn grootste zorg als hij haar wel dichter bij zich liet.






 

Hij schudde zijn kop langzaam, geen antwoord kunnen geven op haar vraag. Het was gewoon zijn angst omdat het elke keer weer met hem gebeurde zodra hij iemand had naar wie hij toe kon trekken. Hij kon het ook niet in normale woorden uitleggen, maar hij ging dat ook niet proberen. Driemaal was toch scheepsrecht, wellicht kon dit voor de eerste keer blijven zoals hij wilde. ''Gaat het niet om,'' Fluisterde hij zacht en eek even naar haar poot waar hij vervolgens zijn neusje zacht tegen aan drukte. haar woorden deden hem opschrikken en zijn kop schoot omhoog terwijl hij weer naar buiten staarde. In het donker weg van het kamp verblijven sprak hem nu niet echt zo heel veel aan. Hij verstarde iets en keek achter zich om te kijken of hij niet nog verder weg kon kruipen in het donkere hol. ''Het boeit ze nooit wat, zeker niet als het om mij gaan. en anders kunnen ze ons vinden.'' Fluisterde hij, eigenlijk hetgene waar hij op hoopte.

 

Zijn ogen bleven hangen op de ingang van het hol en hij slikte. Het idee om hier te blijven sprak hem absoluut niet aan, maar teruggaan nu nog was geen optie. Zeker nu zij nauwelijks nog kon lopen en hij waarschijnlijk niet eens normaal kon lopen zonder van elk geluidje te moeten schrikken. Toch knikte hij langzaam en kneep zijn ogen iets dicht. ''Moet dan maar.'' Mompelde hij ongemakkelijk voor hij zijn staart ook half om haar heen legde zodra hij voelde dat ze zich dichter tegen hem aandrukte. Hoewel het haar niet veel zou kunnen helpen mochten er problemen komen. Hij keek even op haar neer zodra ze haar kop ook deels op zijn poten legde en liet langzaam zijn kin op haar kop zakken om weer naar de ingang te staren, wetend dat zijn slaap echt niet goed ging komen. ''Goodnight.'' Zuchtte hij zacht en bleef maar staren voor hij langzaam zijn ogen sloot. Het duurde niet lang of de kater schoot weer wakker van een klein geluidje buiten. zijn lip had hij al opgetrokken maar ontspande weer zodra het niks bleek te zijn. Opnieuw lag de kater een tijd voor zich uit te staren voor hij opnieuw weg doezelde in een lichte slaap.