Een mooie dag om te trainen

Winterpaw keek een lange tijd naar haar, ze bestudeerde zwakke plekken, vermoedde Honeypaw. Wat ze ook ging doen, ze was er klaar voor, geloofde ze. Haar staart zwiepte wat nerveus heen en weer en de wind speelde met haar vacht. Het was ijzingwekkend stil. Al probeerde ze zich te concentreren, ze kon zich niet permiteren om niet op te letten als Winterpaw aanviel, ze was al een tijdje een apprentice nu en ze moest opletten. Ze schudde alle gedachten van zich af en lette weer op. Een vlaag van wit bont kwam op haar af en voor ze het wist raakten haar poten de grond niet meer. Het volgende moment lag ze in het zachte zand van de zandkuil, zich verdwaasd beseffend dat Winterpaw haar al had omgelegd. Winterpaws gewicht drukte op haar, maar al snel hield dat op. Verdwaasd schudde ze zich uit, dit moest Spottedtail gezien hebben. Wat een misser, bedacht ze zich teleurgesteld, ze had Winterpaw totaal niet zien aankomen.Al snel verbeet ze de bittere teleurstelling en kwam ze overeind. Ze schudde het zand uit haar vacht, de witte plekken in haar vacht waren lichtgeel gekleurd van het zand. Ze keek op naar Winterpaw, ze had een uitdagende blik in haar ogen. Ze stond stevig in het zand, ze zou haar niet onderuit kunnen halen. Wat moest ze dan doen? Ze dacht diep na, misschien zou ze Winterpaw kunnen verwarren. Ze keek naar het zand onder haar poten, zand kon stuiven.. Ze keek opnieuw op naar Winterpaw en zette zich daarna af. Ze zwiepte zand op met haar poten en probeerde zichzelf te verbergen in de zandwolk. Ze sprong achter Winterpaw en stond daar even stil, wachtend tot ze door haar verwarring zichzelf uit evenwicht bracht. Daarna sprong ze op Winterpaws rug en drukte haar in het zand.Snel liet ze Winterpaw weer los en sprong ze weer weg, ze had extra voorzichtig gedaan, ze wou Winterpaw geen pijn doen. Ze ging een eindje bij Winterpaw weg zitten en likte rustig langs haar poot. Deze haalde ze langs haar oor en daarna haar wang. Ze keek even op richting Winterpaw.

Winterpaw keek goed naar de bewegingen van Honeypaw, maar Honeypaw zorgde ervoor dat er een zandwolk kwam waardoor Winterpaw haar niet meer kon zien. Voordat Winterpaw het wist was Honeypaw achter haar en drukte op haar rug zodat Winterpaw tegen het zand werd gedrukt. Honeypaw liet haar meteen weer los zodat Winterpaw kon opstaan. Ze schudde het zand uit haar vacht en likte haar poot. Er zat een beetje zand op haar poot, maar dat maakte haar niet zo heel veel uit. Honeypaw had het goed gedaan vond ze, maar het commentaar was aan Spottedtail om te geven. Winterpaw was eigenlijk ook wel benieuwd wie haar het commentaar zou gaan geven. Ze had immers geen vaste mentor meer. Ze keek naar Honeypaw en daarna naar de andere katten. Ze was wel benieuwd wie de volgende zouden zijn die zouden gaan oefenen. Ze wachtte af en genoot ondertussen van de zon die haar vacht verwarmde. Haar vacht was niet meer helder wit, maar ze zou het zand er nog wel uit wassen. Nu was het niet een verstandig idee, want dan had ze straks een mond vol met zand en ze had al de ervaring dat zand vies smaakte. Ze deed even haar ogen dicht en luisterde naar de dingen om haar heen. Ze hoorde veel verschillende geluiden. Het geluid van de wind, het geluid van een muis die naar eten zocht... Het was allemaal zo vredig. Ze kon zich geen beter leven voorstellen dan hier in het bos leven. Ze zuchtte even en deed haar ogen weer open. Ze was nu helemaal tot rust gekomen en voelde zich weer prettig. De spanning van dat ze commentaar zou kunnen krijgen was van haar af. Ze kon nog steeds wel commentaar krijgen, maar dat maakte haar stemming er niet slechter op. Ze voelde zich nu zo ontspannen dat niks haar nog uit deze stemming kon halen. Tenzij iemand haar kwam aanvallen en het niet voor de oefening was. Als het voor de oefening was dan vond ze het niet erg en zou ze gewoon even tot rust komen en daarna weer gaan aanvallen tegen de andere kat. Wie dat dan ook mocht zijn. Ze wachtte op een antwoord en keek de andere katten weer één voor één aan. Ze wilde graag weten of ze het goed deed of niet, want dan kon ze er nog iets aan veranderen, maar eigenlijk zou ze de meeste dingen al moeten weten. Ze was immers al drie manen in training en dan kon je haast geen fouten meer maken. Ze zette de gedachte van haar af. Dit maakte haar stemming alleen maar slechter en dat wilde ze niet. Hoopvol wachtte ze op een antwoord van een van de katten.