Ew

Met ietwat onhandige pasjes verliet het bruin-witte poesje de nursery. Het mocht eigenlijk niet van mama, maar als Lucentstray niet wist dat ze buiten was, zou ze er ook geen last van hebben. De bleke herfst zon scheen teder op haar gevlekte vachtje en lechte er een goudkleurige gloed op. Nieuwsgierig begaf Sparrowkit zich richting de prooistapel en trok een vies gezicht. Voor de tweede keer besloot ze dat vlees afschuwelijk rook.

-eerst Battlepaw

De gevlekte poes voelde opeens iets groot tegen haar opbotsen en viel op haar zij, gelukkig had ze geen pijn. Onhandig krabbelde de bruin-witte kitten overeind en zag dat er een grijze apprentice tegen haar aan was gelopen. "Ha-lo", piepte Sparrowkit. "Wie benne jij?", Ze had soms wat moeite om haar woorden af te werken.

De grijze apprentice zette slikend een stap achteruit. Waarom? Was hij bang van haar? Sparrowkit hield haar kopje scheef en wiebelde met haar rechteroor. "Ik...", begon de kater, alsof hij er niet zeker over was. "Ik ben Battlepaw", stelde hij zichzelf voor. "Is er iets?", piepte de gevlekte kitten bezorgd.

"Nee", antwoordde de grijze apprentice. "Er is niks", vervolegde hij. "hele zeker?", miauwde het gevlekte poesje, waarbij ze haar bezorgde groene kijkers geen moment van de kater afhaalde. Er was wél iets, daar was Sparrowkit zeker van.

"Wat zou er moeten zijn?", De riverclan apprentice keek Sparrowkit recht in de ogen. De bruin-witte poes haalde haar schouders op. "Maakt niet uit", antwoordde de gevlekte kitten, als hij het er écht niet over wilde hebben, zou ze er niet over doordrammen. "Ikke benne Sparrowkit", stelde ze zichzelf voor. "Jij?",

"Aangenaam", miauwde de apprentice. "Ik ben Battlepaw.", vervolgde de grijze kater. "Sorry", piepte de langharige kitten. "Ikke was vergete dat ikke dat al hadde gevraagd", miauwde Sparrowkit, soms was ze echt een vergeetachtig warhoofd.

"Het geeft niet", Er groeide een brede glimlach om Sparrowkits lippen. Battlepaw was vanbinnen eigenlijk lief, en vriendelijk, maar gewoon erg verlegen. "Iedereen vergeet wel eens iets.", miauwde Battlepaw. "Hebbe jij zin om met mij te spele?", miauwde de gevlekte poes, die zich afvroeg of apprentices ook graag met mosballen speelden.

"Ik kan het proberen..", Sparrowkit draaide zich enthousiast om naar de rand van het kamp, ze verstopte haar mosbal verzameling tussen het riet. Ze koos de grootste mosbal uit, ze struikelde er even over bij de terugweg naar Battlepaw, maar kroop direct overeind en trippelde verder. "Spele apperentices ook met mosballen?", vroeg Sparrowpaw, misschien wist Battlepaw niet hoe hij met mosballen moest spelen, dan wou ze het wel voor hem uitleggen.

"Niet vaak, maar apprentices zijn ook kittens geweest. Ik kan het me denk het wel herinneren.", miauwde de grijze apprentice, hij klonk een beetje nerveus. "Oké", piepte de gevlekte kitten vrolijk, haar heldergroene ogen waren onlosmakelijk op de mosbal gericht wanneer ze speels met haar pootje de bal naar Battlepaw duwde.

Battlepaw duwde de mosbal voorzichtig terug. "Als hij te hard gaat moet je het zeggen.", miauwde de grijze apprentice. "Oké", piepte de gevlekte kitten. "En jij moete het ook zegge als 'ie te hard gaat", grijnsde Sparrowkit speels, waarna ze de mosbal enthousiast terug naar Battlepaw mepte.