A new star joined the sky

Zijn kop was mistig van verdriet, terwijl hij door het territorium heen slenterde met de dode kater op zijn rug. Het lichaam van Bravesoul was inmiddels flink afgekoeld en het beangstigde hem hoe snel Starclan katten bij zich voegde. Het leek wel alsof zijn hele familie uit elkaar begon te vallen. Nu was hij toch al niet zo hecht geweest met het merendeel, maar diegene waar hij wel een sterke band mee had gingen dood. Stormwise, Smoketear, Autumnleaf [al had hij met zijn half siblings nooit echt veel contact gehad] en nu Bravesoul. Er prikte tranen in zijn ogen, maar hij dwong ze terug. Vanavond, bij de wake, zou hij zijn pure emoties wel laten spreken. Nu moest hij de clan toespreken, hij moest ze doorgeven dat Bravesoul een waardige dood was gestorven.

Hij voelde hoe enkele blikken in zijn rug prikte toen hij het kamp binnen kwam zetten. Hij legde het lichaam van zijn broer in het midden van het kamp neer en sprong op de verhoging, waar hij met een fiere houding ging staan. Eventjes schoot een beeld van zijn opa door zijn kop heen, die hij hier had zien staan als kitten en apprentice. Trots om Clanleader te mogen zijn, maar met begrip voor zijn mede katten. Thistleclaw haalde diep adem en opende zijn bek. "Katten van Riverclan. Vanmiddag volgde ik het spoor van een das in ons territorium, halverwege pikte ik ook de geur van Bravesoul op. Voordat ik de das had gevonden was het al te laat. Bravesoul heb ik dood aangetroffen bij de rivier. De das lag een paar vossenlengtes terug, tevens gestorven. Deze dappere krijger nam met gevaar voor eigen leven het op tegen deze das, om onze clan te kunnen behoede van onheil. May Starclan light his path, en dat wij zijn dappere daad nooit zullen vergeten." Thistleclaw sprong van de verhoging af en ging hij het lichaam van zijn broer zitten. Een enkele traan rolde vanuit zijn ooghoek naar beneden, op de vacht van de kater die ooit zijn voorbeeld was.

[Open voor iedereen~]

Het eerst moment leek alles goed te gaan, de kitten speelde rustig met andere tot een verschrikkelijke geur haar neus binnen drong. Omdat Ash nog zo jong was had ze geen idee wat het was, laat staan toen ze naar buiten keek vanuit de warme Nursery toen haar vader door iemand het kamp binnen werd gesleurd. "Katten van Riverclan. Vanmiddag volgde ik het spoor van een das in ons territorium, halverwege pikte ik ook de geur van Bravesoul op. Voordat ik de das had gevonden was het al te laat. Bravesoul heb ik dood aangetroffen bij de rivier. De das lag een paar vossenlengtes terug, tevens gestorven. Deze dappere krijger nam met gevaar voor eigen leven het op tegen deze das, om onze clan te kunnen behoede van onheil. May Starclan light his path, en dat wij zijn dappere daad nooit zullen vergeten." Ashkit wist niet wat deze moeilijke woorden betekenen maar het zich op haar vaders roerloze lichaam deed pijn. Waarom was dat? Hij werd toch binnenkort weer wakker? Voorzichtig schuifelde de kleine kitten richting haar vader en met elk stapje dat op de harde grond werd gezet voelde het net alsof er iets van binnen brak. Wat was er toch aan de hand? Waarom was iedereen zo verdrietig en waarom voelde het net alsof Ash elk moment in elkaar kon storten? "Wat is er aan de hand met papa? Hij word toch weer wakker?" de woorden vlogen ongecontroleerd haar mond uit en natuurlijk had ze geen idee wat voor inpact deze woorden konden hebben bij de andere katten. Een klein traantje begon te vormen in haar oog "Waarom word papa niet wakker?" haar stem begon zachtjes te trillen, wat was er aan de hand?

Het rossige katje stond op. Het nest was warm geweest, maar in de ochtend had hij het al weer verlaten. Hij was stiekem jaloers geweest op de kittens omdat zij ook een vader hadden. Bravesoul of zoiets. Een kreet klonk op uit het camp. Rowankit sloot zij ogen, waarschijnlijk weer een prooi ofzo. Er volgde wat gemurmel en sommige katten verlieten de Nusery. Het werd meteen een stuk kouder. "...das, om onze clan te kunnen behoede van onheil. May Starclan light his path, en dat wij zijn dappere daad nooit zullen vergeten," klonk het. De kitten rilde en kroop uit zijn nestje. Aan de ingang van de Nusery bleef hij even staan twijfelen. Wat was er aan de hand? Er werden zachte woorden uitgesproken en dan rende plotseling twee kittens langs hem heen. "Wat is er aan de hand met papa? Hij word toch weer wakker? Waarom word papa niet wakker?" De goudkleurige ogen werden groot. "I-ik..." Hij wierp een blik op Galekit en rende toen naar voren. Angstig en verward bleef hij bij de grote kater staan. "P-pap?" Rowankit drukte zijn neusje in de lange vacht en verdween dan. Het moest hem te veel aan zijn eigen vader denken.

De kleine, grijze kitten staarde even naar het water. Hij kon zijn eigen reflectie zien... Hij zuchtte zachtjes en zette even een poot op het oppervlak, waardoor zijn beeld afbrokkelde in de rimpels die over het water rolden. Zijn gele ogen sloten zich even en hij plooide zijn grijze oortjes even naar achter waarna hij probeerde na te denken. Het lukte niet zo goed... Toen hij opeens een stem hoorde, keek de jonge kater op. Hij zag katten staan rond iets. Hij slikte even toen hij de droevige sfeer aanvoelde en keek even naar de grond waarna hij langzaam overeind kwam om dichterbij te komen. Zijn staart sleepte wat over de grond toen hij naderde, maar hij kwam dichter omdat zijn familie er stond. Toen hij eenmaal dicht genoeg was, zag hij hetgene waar alle katten naar keken. Het lichaam van zijn vader. De jonge kater verstijfde waarna zijn mondje langzaam openviel. Zijn goudgele ogen werden glazig. "Papa wordt niet meer wakker.. Hij heeft gevochten om de clan en jullie te beschermen en nu zal hij elke avond vanuit de sterren op ons neerkijken." Hij schudde zijn kop toen de woorden van zijn moeder zijn oren bereikten. Zonder verder op iets te laten sprong de kit naar voren. Hij wrong zich tussen de katten heen en werkte zich naar zijn vader. Hij liep naar diens kop en duwde voorzichtig zijn kopje tegen hem. "Papa," murmelde hij zachtjes. "Papa, kom, ik wil je iets laten zien," zei hij zachtjes. Geen reactie. "Papa?" fluisterde hij. "Papa..." vervolgde hij nogmaals zacht waarna hij voor diens kop ging zitten en even zijn pootje op diens neus legde. Hij trok deze meteen terug toen hij de koude voelde. "Papa," zei hij nogmaals. Hij stapte naar voren en duwde zijn kopje tegen dat van zijn vader. "Kom op papa," zei hij zachtjes. Hij duwde nogmaals zijn smoggrijze kop tegen die van zijn vader aan. "Papa," murmelde hij zachtjes. Hij knipperde een paar keer met zijn oogjes en keek naar de kater die daar lag. "Papa..." zei hij weer. "Papa... Dit is niet meer grappig," zei hij zachtjes. "Nu moet je stoppen want het is niet meer leuk," Hij zette zijn twee voorpootjes tegen zijn kop en schudde zachtjes de grote kop van zijn vader. Na een paar keer geschud te hebben, zette hij zijn smoggrijze pootjes terug op de grond. Hij keek even met een mistroostige blik naar zijn vader. Daarna zette hij een stap naar voren en begon hij weer kopjes te geven aan de kater, gevolgd door een snelle lik. "Ik hou je wel warm..." fluisterde hij zachtjes. "Zo warm dat je wel moet wakker worden om in de rivier te springen," zei hij zachtjes, waarna hij vervolgde met de kopjes en likjes. Hij moest wel warm worden, het moest wel!

Al was haar vraag in het algemeen gesteld was het haar mama die antwoord gaf "Papa wordt niet meer wakker.. Hij heeft gevochten om de clan en jullie te beschermen en nu zal hij elke avond vanuit de sterren op ons neerkijken." waarom werd papa niet meer wakker? Hij moest wakker worden! Haar goudgele kijkers zagen hoe een van haar broers, Smokykit richting het roerloze lichaam van Bravesoul kwam. Ash zelf lukte het niet, haar ledematen weigerde gewoon en langzaam verdweennde speelse gloed uit haar oogjes, haar papa zou niet meer bij haar zijn, waarom was dat? Het traantje dat zich in haar oog had gevormd viel op de grond welke meer en meer werden, de grond onder haar werd nat, net zoals haar pluizige vacht maar het maakte de kitten niet meer uit. Ashkit zag hoe Creamypaw richting haar mama kwam en wat tegen haaar sprak, de woorden waren verre van geruststellend, vooral het gedeelte 'als hem iets overkwam', wat bedoelde de kater daarmee? Voorzichtig schuifelde de tabby richting Riversong en duwde haar kopje in haar mama's vacht welke nat werd gemaakt met Ashkit's tranen.

Hij keek. Kijken enkel. Meer niet. Dat was meestal zo bij hem. Hij stond en keek, en bleef kijken, tot iemand hem aansprak, dan reageerde hij. Maar niemand leek in een bui om te reageren, en daarmee was hij erg tevreden. Vanuit zijn verhoging van een boomstronkje met dode takken keek hij toe. Hij zat verborgen tussen de bladeren en de twijgjes. Met zijn grijsgestreepte pelsje zal niemand hem hier. Zijn gouden oogjes vielen niet op. Hij scande dus stil over het kamp heen. Wat daar te zien was? Een tafereel wat niet zo vaak voorkwam, maar waarvan de jonge Jolt wist dat hij het veel vaker te zien zou krijgen. Voor deze keer zat de vacht van de dode niet aan zijn klauwen. Maar de volgende keer... Hij wist het zeker. Hij haastte zichzelf geluidloos uit de takkenwirwar. Hij kroop naar het lichaam van de dodekat, en duwde zijn snuitje in de tabby pels. De pluizigheid dempte zijn stemmetje. Niemand zou hem horen. "Enjoy the fact I ain't do it." grijnsde hij. Toen zei hij, iets luider, opdat meerdere het zouden horen; "Rest in peace," En liep hij weer weg.

Hij keek op na een paar gelikt te hebben en zag zijn moeder, Riversong. Ze zei iets tegen een onbekende kater en hij keek even naar deze kat. Toen mama begon te huilen, sprong de kit rechtop en sprong hij tegen River aan. "Mama! Nee niet huilen!" Zei hij snel. Hij liep terug naar zijn vader. "Papa is in orde, we moeten hem gewoon warm houden," zei hij snel met een klein lachje rond zijn fijn lipjes. “Zal ik jullie eens een verhaaltje over jullie vader vertellen?” Smoky keek even naar de kater en schudde snel zijn kop. "Iedereen!" Piepte hij luid. "Help me hem warm houden!" Hij schoot naar voren en wreef zijn lichaam tegen dat van zijn vader, hopend... wensend dat er ergens een teken van warmte terug zou komen. Please... gewoon... een teken van goedheid zou genoeg zijn voor de kleine.

Haar oogjes werden steeds donkerde, alsof alle levenslust uit haar kleine lichaampje was gezogen. De tabby zag hoe haar broetjes Galekit en Smokykit wanhopig hun papa probeerde warm te likken, Coyotekit was nergens te zien, maakte het hem niet uit wat er met hun papa aan de hand was. Ze had haar kopje al een tijdje uit de vacht van Riversong gehaald en luisterde naar wat Creamypaw te zeggen had “Wanneer een kat naar de starclan gaat dan worden ze hier niet meer wakker.” de kater stopte even met praten om naar de lucht te wijzen en vervolgde “Dan worden ze een nieuwe ster aan de hemel en dan ’s avonds als jullie naar de lucht kijken is jullie vader één van die vele sterren.” Ash had dat al doorgekregen met wat hij daarna zei maar haar broes niet, het deed bijna pijn om naar hun twee te kijken maar nee, de pijn die er waarschijnlijk bijhoorde kwam niet, alsof alle emoties waren hun haar kleine lichaampje verdwenen waren. "Gale, Smoky. Het heeft geen nut meer." sprak ze Creamypaws woorden bijna na, al klonken ze niet als eerder, vrolijk, nu kil.