Big monsters everywhere.

Onderwerp: Big monsters everywhere. vr 26 dec 2014 - 22:48

Ze zaten overal. Grote zwarte monsters. Het waren net vlekken met witte ogen. Ze vond ze super eng. Maar het was natuurlijk gewoon haar kittenachtige verbeelding. "Eng, eng, eng!" Klaagde ze met haar hoge stemmetje terwijl ze haar pootjes over haar kopje heen legde. "Weg, weg, weg!"

OPEN.

:Maplepatch:

Meet me!

Verward keek hij op toen hij een kitten hoorde roepen, was er wat mis? Hij zat nu regelmatig bij de nursery, de blije kits deden hem erg veel plezier. Zonder eigenlijk te twijfelen rende hij op de kit af, die nu riep dat het weg moest. Met een verwarde blik keek hij om zich heen, hij zag anders niets. "Gaat het wel?" Zei hij zachtjes, met een geruststellende, volwassen stem.

It's okay to be a Glowstick, sometimes we have to break before we shine.

Spoiler:

Zijn mond lag een klein beetje open, want hij sliep zo lekker. Het mocht niet lang meer duren echter, want de schrille stem van een van zijn siblings maakte hem wakker. Nu had Cold sowieso weinig geduld, en wel iets meer met zijn siblings dan met anderen, maar kom op! Geïrriteerd opende de kater zijn ogen, en rolde recht, zodat hij kon zien wat er aan de hand was. Argwanend liep hij naar de grote rode kater en Maple. "Ziet ze eruit alsof het gaat?" Bitste hij, met een typisch ochtendhumeur, ook al was het midden op de dag.

_{✗✗✗✗

✗ It was a wicked and wild wind ✗
✗ Blew down the doors to let me in ✗

✗ Shattered windows and the sound of drums, people couldn't believe what I'd become ✗
✗ Revolutionaries wait, for my head on a silver plate ✗
✗ Just a puppet on a lonely string, oh who would ever want to be king? ✗

✗✗✗✗}

Ze wist niet wat het was, maar wat ze zag was eng en niet leuk. Ze bleef ook maar zeggen dat het eng was, en dat het weg moest. Een stem deed haar echter haar pootjes van haar kop af doen. het was een apprentice die regelmatig in de nursery te vinden was. Als ze het dan ook goed wist, was dat Glowpaw. "Eng..." murmelde ze stilletjes. Toen kwam haar grote broer er bij. En die snauwde Glowpaw af. Typisch. "Monsters daar," zei ze, wijsend met haar pootjes naar waar zíj de zwarte plekken zag met witte ogen.

:Maplepatch:

Meet me!

Running werd gewekt door de woorden van Maple. Zijn zusje leek helemaal in de war te zijn en zijn blik gleed even door de nursery heen. Queens keken verward op, kittens staakten hun schijngevechten en hun spelletjes met de bollen wol, om naar de calico kattin te kijken. Zijn gelaat stond moeizaam op, maar stond binnen een paar seconden alweer naast zijn zusje. Zijn pels wreef zacht tegen die van haar toen hij naast haar ging staan, haar hoe dan ook proberend te steunen in wat ze daar ook zag. "Het is niet waar," Miauwde hij zachtjes. "Denk aan iets anders.. iets leuks.." Zijn stem klonk zacht en rustig en hij keek met zijn helderblauwe oogjes zijdelings naar zijn zusje. "Zullen we erheen lopen? Samen verslaan we het." Zijn stem klonk maar als een fluistering en hij hoopte dat het alleen de oren van Maplekit zou bereiken. Het was voor haar bestemd, niet voor zijn grote broer en de grote kater die hij herkende als Glowpaw. Nee, zij was degene die hij nu moest helpen. Zij had zijn hulp nodig.

I can be your hero, baby. I can kiss away the pain.
I will stand by you forever. You can take my breath away.

Hij keek verward toen er een andere kit behoorlijk bot kwam doen, wat krijgen we- "Dat weet ik niet. Katten vragen het ook altijd aan mij als het even niet goed gaat, het gaat niet altijd perse om wat je zegt, maar de mening erachter. Soms is het ook gewoon fijn om te weten of iemand om je geeft." Hij glimlachte, om duidelijk te maken dat hij niet bot wou doen.

Runningkit kwam ook aanzetten, hij had waarschijnlijk te maken met een sibling van het jong dat hij eerder had ontmoet. Hij moest waarschijnlijk niet horen wat er gezegd werd, maar het was bijna onmogelijk om niet mee te luisteren. De woorden deden Glowpaw warm worden, het was zo lief en zorgzaam.

It's okay to be a Glowstick, sometimes we have to break before we shine.

Spoiler:

Hij bleef naar de ander kijken, al was die minstens tien keer zo groot als hij. "Dat weet ik niet. Katten vragen het ook altijd aan mij als het even niet goed gaat, het gaat niet altijd perse om wat je zegt, maar de mening erachter. Soms is het ook gewoon fijn om te weten of iemand om je geeft." Cold werd haast misselijk van de manier waarop er naar hem geglimlacht werd, maar niet net zo misselijk als dat hij werd van de woorden van zijn broertje. Die gast was zo zweverig als wat, hij had volgens de kater geen catnip nodig om high te worden want hij kraamde sowieso wel onzin uit. Hij rolde dus ook schamper met zijn ogen, en besloot toe te kijken naar hoe ze samen de monsters gingen 'verslaan'. Dat kon nog grappig worden.

_{✗✗✗✗

✗ It was a wicked and wild wind ✗
✗ Blew down the doors to let me in ✗

✗ Shattered windows and the sound of drums, people couldn't believe what I'd become ✗
✗ Revolutionaries wait, for my head on a silver plate ✗
✗ Just a puppet on a lonely string, oh who would ever want to be king? ✗

✗✗✗✗}

Haar lievelingsbroer kwam naar haar toe en zei dat het niet waar was. Langzaam keek ze naar de monsters. Nee, het was toch echt waar. Ze was niet blind. "Denk aan iets anders.. iets leuks.." Ze keek weg en probeerde zich tot een kleiner balletje op te rollen. Haar half lange haartjes staken alle kanten uit. Iets leuks. "Iets leuks..." ze dacht na. Mosballetjes waren leuk. En mama was leuk. Papa was ook leuk. Runningkit was ook leuk. Coldkit was leuk en eng. Palekit was gemeen. Skimpykit was ook wel lief. Ze keek terug naar de monsters. Ze waren er nog steeds. "Niet weg..." piepte ze zacht. Wat Coldkit en Glowpaw deden had ze niet door. "Zullen we erheen lopen? Samen verslaan we het." Haar ogen werden groot, en nerveus kroop ze wat naar achteren. "Nee..! Eng!" Ze wou dat écht niet doen. "Ikke niet... Coldkit wil wel," Zei ze, smekend naar Coldkit kijkend.

:Maplepatch:

Meet me!

Normaal stond hij minder krachtig op zijn poten, keek hij zenuwachtig om zich heen en was hij stilletjes en verlegen wanneer hij sprak. Op het moment was dat niet zo. Nu iemand hem nodig had stond hij stevig in zijn schoenen, of poten. Hij keek haar recht aan, de blik van zijn broer Coldkit negerende. Zijn aandacht was nu gefocust op Maplekit. Ze leek zich te concentreren op iets leuks, maar toen ze bij de volgende woorden liet merken dat ze er nog steeds waren bedacht hij zich dat ze zijn volgende optie maar beter zo snel mogelijk konden uitvoeren. Maar ze was te bang, stond stijfjes op haar poten en hij kreeg haar vast niet weg van daar. Daarom keek hij kort en snel om zich heen, om zijn blik op twee balletjes mos te laten vallen. Eentje greep hij in zijn mond en de andere probeerde hij naar de poes toe te rollen. "Pawk aan," Mompelde hij door de mosbal heen. "We gooien ze, oké? Dan schrikken ze en gaan ze vast weg." Hij stond weer dichtbij, zodat hij haar kon beschermen tegen wat ze ook wel niet zag. Het waren vast schaduwen. Schaduwen konden best eng zijn.

I can be your hero, baby. I can kiss away the pain.
I will stand by you forever. You can take my breath away.

Hij rolde met zijn ogen toen Maple nog steeds niet durfde. Wat moest hij toch met zulke katten om zich heen, die zouden nog tegen een boom aanlopen terwijl ze eerst tegen iedereen uitgelegd hadden waarom die boom daar stond. Compleet nutteloos. "Ikke niet... Coldkit wil wel," Correctie, compleet nutteloos en compleet gek in het hoofd. Wilde ze nu serieus dat hij onzichtbare monsters op zou zoeken? Wat dacht ze dat hij was? Een bes? Nee dus, dat was meer iets voor zijn broertje Gandhi hier. "We gooien ze, oké? Dan schrikken ze en gaan ze vast weg." Een korte, misschien wat sadistische, lach kwam uit zijn keel. "Vast wel, jullie zijn ook zo angstaanjagend," Sneerde hij, en stapte toen naar voren zodat hij naast ze kwam. "Kunnen ze praten Maple?" Vroeg hij toen, niet bezorgd maar geïnteresseerd. Misschien had hij de verkeerde Gandhi aangewezen in dit gezin, en kon zijn zusje praten met schimmen!

_{✗✗✗✗

✗ It was a wicked and wild wind ✗
✗ Blew down the doors to let me in ✗

✗ Shattered windows and the sound of drums, people couldn't believe what I'd become ✗
✗ Revolutionaries wait, for my head on a silver plate ✗
✗ Just a puppet on a lonely string, oh who would ever want to be king? ✗

✗✗✗✗}

Coldkit reageerde niet toen ze had gezegd dat hij ze wel zou willen verjagen. Runningkit kwam met een ander idee, mosballetjes gooien. "Pawk aan," voorzichtig pakte Maplekit het mosballetje vast. "We gooien ze, oké? Dan schrikken ze en gaan ze vast weg." Opnieuw aarzelde Maplekit, en toen klonk de stem van Coldkit. "Vast wel, jullie zijn ook zo angstaanjagend," klonk zijn stem. Het klonk gemeen, en Maplekit draaide haar oortjes naar achteren. "Kunnen ze praten Maple?" Vroeg Coldkit toen, geïnteresseerd. Maplekit richtte een vlugge blik op de schaduwen en hoorde gefluister. "Ze fluisteren, maar ik versta ze niet..." klonk haar zachte stem, terwijl ze met haar pootje het mosballetje fijn kneedde.

:Maplepatch:

Meet me!