Alien

Ze had ze zien vechten. Had ze dan wel gepraat met haar moeder, maar veel was niet binnen gekomen na het zien van het tafereel. Ze waren als onbekenden geworden voor haar. Tevens kreeg ze een heel naar gevoel hier van. Het was zo dubbel; liefde naar haar ouders, walging van de leugens die zich haar hele leven geloofd had. Ze wist wel dat ze geen gelukkig gezinnetje waren geweest, gezien haar ouders niet lang bij elkaar waren geweest. Maar al die haat? Dat haat ouder vochten? Ze begreep het niet. Het liefst drukte ze het ook gewoon weg. Het hoefde er voor haar niet te zijn. Maar nu, nu hoefde er even niemand te zijn. Zoals gewoonlijk verliet ze het kamp zonder te vragen, en ging ze opzoek naar iets wat haar een kick zou geven. Jagen op ratten bij de Carrionplace, bijvoorbeeld. Daar kwam ze uiteindelijk dus ook snel aan.

OOC: Ashie

Hij wist het ook even niet meer. Beetje bij beetje leek zijn wereld af te brokkelen. Een wereld waar hij zich even fijn voelde, maar vervolgens ook weer verdoemd tot ongeluk. Maar nu leken de veilige muren af te brokkelen, tot een hoopje as. Had hij daarom zijn naam gekregen? As. Een van de zwakke element, iets wat over bleef van iets dat ooit machtig was en dan was het slechts.. slechts daar. De grijze kater zuchtte en klemde zijn nagels in een van de houten palen die de afvalplaats omheinden.
Bij het horen van pootstappen reageerde hij niet, nee, de geur alleen gaf hem al genoeg informatie. De grijze warrior reageerde op niets en bleef met zijn blauwe kijkers voor zich uitstaren.

Ze zag hem wel. Maar ze durfde geen woord uit te brengen. Was ze nou bang geworden voor haar eigen vader? De altijd gebekte, stoere Roughpaw? Dat was toch niet mogelijk. Ze wou hem de rug te keren, maar ook dat kon ze niet. Toegeven aan haar emoties, of serieus doen zou ze ook niet doen. Dus de clown uit hangen was het gene was het makkelijkst was. "Hé! Je lijkt wel een verdwaalde kittypet, zoals je daar nu zit!" Riep ze haar vader toe, met een grijns, maar ogen die iets heel anders zeiden.

"Hé! Je lijkt wel een verdwaalde kittypet, zoals je daar nu zit!" De kater draaide slechts met zijn grijze oortjes, maar bleef met zijn hele lichaam in dezelfde positie. "Dan ben ik blijkbaar wel ontsnapt, knap niet?" Antwoordde hij, zonder eigenlijk de humoristische toon in zijn stem te stoppen. Heel even draaide hij zijn kop iets, om Roughpaw te kunnen zijn, maar het moment dat hij oogcontact maakte leek het hem beter dat hij haar maar niet zou kwellen met zijn blauwe kijkers.

Bij het horen van zijn totaal niet humoristische stem, vouwde ze haar oortjes gekwetst naar achteren. Misschien als hij ook leuk terug had gereageerd was het goed geweest. Maar zijn houding veranderde ook niet, voor zo ver ze zien kon. Misschien bewoog zijn vader zijn oren, of zijn staart, maar dat viel haar niet op. Enkel zijn zittende, grijze gestalte, helemaal bewegingloos. "Ben je ook boos op mij?" Vroeg ze toen maar, met een licht angstige ondertoon, ondanks dat ze haar stem toch sterk wou laten klinken. Starclan nog aan toe, dit was totaal niet Rough-a-like.

Hij pakte het niet goed aan, maar hij had ook nooit gevraagd om het ouderschap. Het was gewoon in zijn schoot geworpen, zonder vraag. "Ben je ook boos op mij?" Dit keer draaide hij zich een kwartslag en draaide zijn kop ook nog zodat hij zijn dochter kon blijven aankijken. "Waarom zou ik boos op jou zijn, Roughpaw?" Vroeg hij, met opgeheven wenkbrauwen. "Als jij er niet was geweest, lag ik of je moeder misschien wel zwaargewond in de medicine cats den." Meldde hij nuchter en voelde bij de herinnering alleen al zijn oor vervelend prikken. "Dus bedankt dat je ons, of mij in ieder geval, weer helder hebt gemaakt die dag."

De woorden die Roughpaw te horen kreeg deden haar pijn. De herinnering over vechtende ouders deed haar helemaal pijn. Ze verplaatste haar blik naar haar poten, straalde complete onzekerheid uit. Dit was Roughpaw niet. Iedereen kende haar als een zelfverzekerde, krachtige poes. Jong en energiek. Brutaal en toch super vriendelijk. Dat was wie ze was. Niet een onzeker, angstig ding. Het paste ook niet bij haar uiterlijk. "O-oké," kwam er met hese stem uit. "Wou je wel dat we geboren werden?" Wou ze toen weten. "Moet ik een nieuwe vader uitzoeken?" Vroeg ze vervolgens er direct achterna. Haar stem hees en onzeker. Ze wou duidelijkheid. Weten waar ze aantoe was.

Ze was nu wel veranderd in een heel onzeker poesje en dat verbaasde hem, maar toch ook weer niet. Zelf had hij echter niet veel problemen gehad met een vader die er vandoor ging, want hij had dan ook de wereld altijd als een hel gezien. Dit mocht echter niet gebeuren bij Roughpaw. "Zodra ik het nieuws hoorde dat jullie zouden komen, heb ik die vaderrol wel op me genomen." Antwoordde hij eerlijk en sprong van het paaltje af om een paar passen richting zijn dochter te doen. "Moet ik een nieuwe vader uitzoeken?" Hij keek haar wat verbaasd aan. "Die vraag moet je niet aan mij stellen." Het was een antwoord tegen zijn zin in, maar de keuze lag niet bij hem. "Weet dat ik zelf zonder vader ben opgegroeid en weet dat je dan wel een steun mist. Maar als je moeder een nieuwe partner zou vinden, mag je hem gerust als vader zien." Hij hield een kalme blik op haar gericht. "Maar ik zal altijd voor jullie blijven oppassen, of je het nou wilt of niet. Ook ik ben een oorzaak voor jullie bestaan en dus zijn jullie ook mijn verantwoordelijkheid. Ik houd van jullie."

Gespannen luisterde ze naar de woorden van haar vader. Ze verwachtte het ergste, maar dat kwam niet. Ook voelde ze aan dat zijn woorden gemeend waren, een geen verzinsels waren zoals elke sociaal wenselijke vader doen zou. Ashdrizzle was niet sociaal wenselijk. Hij was echt. "Dan hoef ik geen andere vader te zoeken," reageerde ze op zijn woorden. "Maar van mama hou je niet, hé? En heb je ook nooit gehouden... Het geeft niet... Maar ik wil niet meer dat jullie ruziën..." zei ze zacht, terwijl ze tegen Ashdrizzle aankroop. "Ik word er bang van... En ga er slecht door zien," of hij het begreep maakte niet uit. Het was wel de waarheid.

Toen Roughpaw sprak, brak er toch een soort glimlach op zijn gelaat los. "Maar ik wil miet meer dat jullie ruziën..." Zei ze zachtjes en kroop tegen hem aan. Als een ouder krulde hij zijn staartje om de apprentice heen en gaf een voorzichtig likje over haar kopje. "Ik word er bang van... En ga er slecht door zien," Hij hield zijn grijze kopje dicht bij die van haar. Als er katten in de buurt waren, hoefden ze dit niet te horen. "Ik zal mijn best doen het nu professioneel te houden, oké?" Beloofde hij plechtig. "Maak jij je maar geen zorgen meer en geniet van je apprentice tijd, oké? Zo'n knap poesje moet zich hier nu geen zorgen over maken."

Ashdrizzle praatte rustig en zacht, wat haar geruststelde. Zijn woorden stelde haar ook gerust. "Oké," murmelde ze. "Maak jij je maar geen zorgen meer en geniet van je apprentice tijd, oké? Zo'n knap poesje moet zich hier nu geen zorgen over maken." Knikkend keek ze haar vader aan. Het stelde haar gerust, en ze wist wat spanning van haar af te schudde. Dit verhelderde haar zicht ook. Haar slechte zich was of, spanning en stress gerelateerd, of ziekte gerelateerd. Verder was het altijd wel te doen, alleen bleef alles minder helder dan het hoorde te zijn. "Wil je me ergens mee helpen?" Vroeg ze toen, een stukje enthousiaster.

Toen hij merkte dat Roughpaw wat minder gestresst leek te zijn, verminderde hij zijn 'grip' en hief zijn kopje wat meer op. "Wil je me ergens mee helpen?" Wat verbaasd keek hij op. "Maar natuurlijk, wat is er dan?" Vroeg hij, een tikkeltje nieuwsgierig geworden.

Al dit gedoe, het was niets voor Roughpaw. Serieuze, emotionele zaken... Ze ging zich er niet beter door voelen. Tevens wou ze geen slechte band met haar vader hebben. Ze was gek op Ashdrizzle. Hij was toch wel haar grote voorbeeld, in tegenstelling tot haar moeder. Haar moeder was zo onzeker en gestrest. Zij was meer het voorbeeld van hoe het niets moest. "Jij bent goed in vechten, en ik wil ook wat van jou leren. Er word meer aandacht op het jagen gespendeerd dan op het vechten. En vechten is júíst wat ik wil," zei ze toen. Ze was dan nog geen zeven moons, ze wou snel beginnen!

"Jij bent goed in vechten, en ik wil ook wat van jou leren. Er word meer aandacht op het jagen gespendeerd dan op het vechten. En vechten is júíst wat ik wil," Wat verbaasd hief hij zijn wenkbrauwen op. "Maar Roughpaw, je weet toch dat een warrior eerst voor zijn clan moet leren zorgen voordat hij ervoor kan vechten? Anders heb je straks alleen maar magere warriors die door de wind alleen al kunnen worden omgeblazen." Glimlachte hij. "Maar als je al zo zeker bent van die dingen, wil ik je wel een pootje helpen."

"Maar Roughpaw, je weet toch dat een warrior eerst voor zijn clan moet leren zorgen voordat hij ervoor kan vechten? Anders heb je straks alleen maar magere warriors die door de wind alleen al kunnen worden omgeblazen." Roughpaw weerhield zich er van om met haar ogen te rollen, en tikte enkel haar staart op de grond. "Ja, ja. Komt helemaal goed, ik kan prima jagen," zei ze. Eigenlijk was jagen haar slechtste punt, en ze hoopte dat Ravenheart dat niet had doorgegeven aan haar vader. Geloofde ze niet dat Ravenheart en haar vader close waren, gezien de moeder van Ravenheart, en dat haar moeder de zus was van hem. "Maar als je al zo zeker bent van die dingen, wil ik je wel een pootje helpen." Roughpaw grijnsde breed. Alle zorgen weg, nu focussen op de betere dingen. "Ik ben er helemaal zeker van!"

Ze gaf niet echt een trotse reactie, niet iets als in de trant van 'ja, dat kan ik al!', dus dat wekte al enige argwaan bij de grijze kater op. "Ik ben er helemaal zeker van!" Ach, veel zouden ze waarschijnlijk niet gedaan krijgen meer, dus waarom niet? De grijze warrior kwam overeind en deed een paar passen achteruit. "Probeer maar iets." Grijnsde hij en zette zijn poten op de stevigste manier op de grond.

Yes! Haar vader gaf aan dat Roughpaw iets proberen mocht. Dus stippelde ze een heel plan uit in haar kop. Het nadenken duurde echt wel lang. Ze wist eigenlijk geen technieken. Niet echt, tenminste. Dus probeerde ze iets wat ze de oudere apprentices had zien doen. Ze draafde op Ashdrizzle af, sprong en probeerde haar poten om zijn nek te slaan. Misschien was het een idee als ze eerst eens technieken überhaupt leren ging.

Het duurde even, maar uiteindelijk kwam de apprentice in beweging. De warrior zag beweging bij haar poten en uiteindelijk sprong ze op. Instinctief dook hij naar beneden en voorkwam daarmee dat zijn nek vast werd geklemd, in plaats daarvan voelde hij pootjes om zijn rug. Wat minder snel en behendig dan normaal, veranderde hij zijn gewicht naar de linkerkant, zodat hij omviel naar zijn zij en zo Roughpaw van zich af kon krijgen, maar natuurlijk zou hij haar geen pijn doen.