Just havin' a little fun [Open]

Met kleine hapjes at hij de vis op die hij van de prooistapel had gehaald. Hij had expres maar een klein exemplaar gepakt, omdat hij nou eenmaal bescheiden was. Daarnaast was hij niet meer nodig, er waren andere katten die een grotere vis harder nodig waren. Hij was benieuwd wat Silvercloud vandaag met hem wilde gaan doen, misschien wel jagen? Hij had echter geen tijd om daar langer over na te denken, want opeens kwam er iets hard tegen zijn rug aan. Hij zat net wat naar voren gebogen over de vis heen, waardoor hij bijna voorover kukelde. Hij kon nog net zijn evenwicht bewaren en draaide zich verrast om. Hij ging weer zitten toen hij zag dat het een jonge kitten was. Er ontstond een vriendelijke glimlach rond zijn lippen terwijl hij de rest van de vis veilig tussen zijn voorpoten schoof, zodat ze er niet op kon gaan staan. “Hallo moedige warrior.” Zei hij vriendelijk. “Wie durft mij aan te vallen?” vervolgde hij met een ondeugende glinstering in zijn lichtblauwe ogen. Hij gaf de jonge kattin een knipoog. Hij wist niet meer zeker hoe ze heette, hij had haar wel een keer gezien in de nursery maar meer ook niet.

Hij vond het altijd heerlijk hoe jonge kittens konden reageren, zo vrolijk en speels. Als hij zelf niet lekker in zijn vel zat dan werd hij er altijd vrolijk van. “Hallo Popkit, mijn naam is Creamypaw.” Hij schoot in de lach toen ze naar hem toesprong. Hij zakte iets door zijn voorpoten en schoof subtiel een stukje opzij, waardoor ze naast hem terecht kwam in plaats van boven op hem. “Laat nooit zien wat je van plan bent, dan is je tegenstander er op voorbereid.” Hij stond op en maakte een schijnbeweging naar haar toe, alsof hij boven op haar wilde springen. Op het laatste moment wende hij echter af waardoor hij naast haar terecht kwam. Hij drukte zachtjes zijn poot op haar rug, waardoor hij haar tegen de grond aanduwde maar niet te hard. “Boe.” Zei hij plagerig in haar oor, daarna haalde hij zijn poot weer van haar af. Hij draaide terug en ging weer voor haar zitten met een ondeugend grijnsje rond zijn lippen.

Hij schoot in de lach toen ze zachtjes begon te mopperen en daarna zei dat hij haar gedachten niet kon lezen. “Nee gelukkig niet zeg, dat zou een mooie boel worden.” Zijn ogen hadden een geamuseerde gloed gekregen. “Maar het is de manier waarop de andere kat beweegt, waardoor je kan zien wat hij of zij van plan is. Je leert dat vanzelf te ontcijferen als je het maar vaak genoeg oefent.” Hij schudde zijn kop toen ze zei dat dat gemeen was. “Nou nou, je wilt het toch leren Popkit?” Vervolgde hij vriendelijk. Hij ging zitten toen ze op hem afrende en boorde zijn nagels in de grond. Hij was benieuwd hoeveel kracht ze kon zetten en of ze hem omver zou krijgen, maar hij ging dit keer niet aan de kant. Liet haar maar even ondervinden hoe het voelde om tegen een andere kat aan te rennen.

“Natuurlijk wil ik je helpen wanneer ik tijd heb.” Zei hij toen vriendelijk. “Maar ik zal niet altijd tijd hebben en we kunnen alleen maar oefenen in het kamp, wanneer je apprentice bent dan zul je het echt goed gaan leren.” Vervolgde hij rustig. “Maar ik kan je wel een paar kleine dingetjes bij brengen, maar voor de rest moet jij gewoon spelen hoor Popkit.” Kittens moesten met elkaar kunnen spelen en nog geen verantwoordelijkheden dragen. Hij wachtte geduldig totdat ze tegen hem aan zou lopen. Hij keek goedkeurend naar de jonge kitten toen hij haar kracht voelde. Het deed geen pijn, maar hij voelde het wel duidelijk. “Heel goed.” Zei hij dan ook voordat hij in de lach schoot door haar volgende vraag. “Nee hoor, maar ik ben wel een stuk groter dan jou. Ik verwachtte je dus kon ik mij schrap zetten en mijn nagels in de grond boren, dan heb je meer grip om een aanval af te weren.” Hij liet zien hoe hij zijn nagels in de grond geboord had en trok ze daarna weer in.

Hij schudde glimlachend zijn kop toen ze zei dat dat nog zo lang duurde. “Het zal je verbazen hoe snel het eigenlijk gaat.” Er trok een frons in zijn kop toen ze verder ging en zei dat iedereen saai was. “Jij bent me er eentje.” Vervolgde hij met een grijns voordat ze tegen hem opknalde. Hij neeg zijn kop zodat hij op haar hoogte kwam. “Wie niet sterk is moet slim zijn Popkit.” Hij was zelf ook niet één van de grootste katten en niet zo gespierd, maar hij was wel snel en lenig. ‘Probeer je tegenstander af te leiden en zorg er voor dat je sneller bent dan hem of haar. Als ik jou bijvoorbeeld met mijn klauw wil slaan schiet dan onder mijn door, dat past makkelijk en dan ben je veel sneller aan de andere kant dan dat ik zou kunnen reageren. Of gebruik je omgeving. Ben je in de buurt van bomen spring dan via de stam op de ander, dan kom je veel harder neer. Ben je in de buurt van de rivier zorg er dan voor dat je tegenstander er in valt. Begrijp je wat ik bedoel?” Hij stopte met praten en keek de jonge kitten rustig aan, benieuwd wat ze ging zeggen.

Hij zag aan haar dat ze echt goed luisterde, dit was een leergierige kitten. Hij vond dat leuk om te zien al hoopte hij dat ze nog wel speelde. Het was belangrijk dat kittens konden spelen, dat had hij zelf heel erg gemist. Hij voelde een tik tegen zijn poot toen ze onder hem doorschoot en meteen ontstond er een grijnsje rond zijn lippen. Hij bleef wel staan, maar dat was een goede actie van haar geweest. Wanneer ze wat ouder zou zijn, zou dat zeker gaan werken. Hij knikte dan ook meteen toen ze vroeg of dat goed was. “Ja, heel goed.” Je kon horen dat hij dat ook echt meende. “Dat is precies wat ik bedoelde.” Hij spitste zijn oren weer toen ze een nieuwe vraag stelde. “Ja, je zorgt er voor dat je iemand steeds dichter bij het water krijgt zonder dat die het door heeft. Je blijft dus afleidingsmanoeuvres doen en tikken uitdelen, maar dan schuif je steeds wat dichter naar het water toe.” Legde hij toen zo duidelijk mogelijk uit. Hij hoopte dat ze begreep wat hij bedoelde en dat hij het goed uitgelegd had.

Hij vond het heerlijk om naar haar te kijken, het was een prachtig gezicht hoe zij een gevecht nabootste met een mosbal. Er lag een geamuseerde en vrolijke fonkeling in zijn lichtblauwe ogen terwijl hij wachtte totdat ze klaar was. Ze deed precies wat hij bedoelde en misschien zou het in het echt niet zo makkelijk gaan, maar ze leerde snel. Hij had er alle vertrouwen in dat ze uiteindelijk een geweldige warrior zou worden. Hij knikte haar goedkeurend toe toen ze trots voor hem overeind krabbelde. “Heel goed, heel goed.” Hij wiebelde blij met zijn oren. “Dat is precies wat ik bedoelde.” Vervolgde hij. “Vooral ook dat stof.” Zijn stem had een plagerige klank aangenomen terwijl er een klein grijnsje om zijn lippen verscheen.

Hij glimlachte toen ze zei dat ze dan beter werd dan de anderen. “Volgens mij is het belangrijker om alles onder de knie te krijgen, dan beter te worden dan andere katten.” Hijzelf wilde alles leren en kunnen. Hij vond het zelf niet zo belangrijk om beter te zijn dan anderen. “Maar ik begrijp dat je graag wil leren en goed wil worden, maar dat komt vanzelf Popkit daar heb ik alle vertrouwen in.” Hij gaf haar een zacht kopje tegen haar wang, voordat hij weer recht ging zitten. Hij lachte zachtjes toen ze begon te klagen over zijn opmerking over stof. Hij lachte nog steeds toen ze op zijn rug sprong. Hij liet het toe en vroeg zich af wat ze van plan was.

Hij schudde even zuchtend zijn kop toen ze zei dat ze de beste moest zijn. “Oké oké,” er stond toch een grijnsje rond zijn lippen toen hij dat zei. Je kon veel over haar zeggen, maar gedreven was ze zeker. Hij schoot in de lach toen ze op zijn rug klom en haar stem over het kamp schalde. Enkele warriors keken verstoord om, maar gingen toen weer verder met waar ze mee bezig waren.  “Niet zo hard joh.” Vervolgde hij lachend. “Straks denken ze nog dat er iets aan de hand is.” Hij liet zich voorzichtig door zijn poten zakken, zodat ze niet zou vallen en ging liggen. “Hoeveel moons ben je Popkit?” vroeg hij toen.

Hij lachte zachtjes. “Je bent me er één Popkit, jij komt er wel.” Hij keek even glimlachend achterom. “Drie moons al, geloof me dan ben je zo apprentice.” Het ging echt veel sneller dan de jonge kitten dacht, dat kon hij haar wel beloven. Alhoewel als je op iets zat te wachten, maar dan nog. Het leven ging veel sneller dan dat je eigenlijk doorhad. “Voor je het weet dan sta je op het punt om warrior te worden.” Even werd zijn blik afwezig. Hij wist niet zo goed of hij daar echt wel aan toe was, maar hij wist dat het er op een gegeven moment van zou komen. Wanneer Silvercloud zei dat hij er klaar voor was en dat zou niet lang meer duren. Het ging steeds beter met jagen.