When seeing is a curse

Onderwerp: When seeing is a curse ma 29 dec 2014 - 20:28

De kleine calico kitten was nog steeds klein. Maar ja, wat kon je verwachten. Heel het nestje was wat klein uitgevallen. Maar waar de andere hun oogjes al open hadden waren die van haar nog dicht. Pas vandaag begon ze de drang te krijgen deze te openen. Ze was avontuurlijk en wou graag eens meedoen aan alles. Vooral nu het nog nieuw was. De trillingen in haar oogvliesjes waren irritant en er was steeds meer licht gekomen door de vliezen heen. De kitten stond op, iets wat ze al heel goed kon en opende haar oogjes. Voor andere was het meteen al te zien dat haar oogjes anders waren. Ze hadden beiden nog het grijs/blauw wat alle kittens hadden maar een oog kreeg duidelijk een andere kleur als de andere. Voor de kitten zelf maakte dit niet uit. Wat wel uit maakte was de dreun van informatie die ze met een klap in haar kopje kreeg. Nog niet bewust van wat kijken was kreeg ze nu wel alle beelden binnen. Nu al was het zeker dat ze niks ging vergeten, al was het haar kitten fantasie die de beelden vervormde aangezien ze meteen haar oogjes weer had gesloten. Bij de dreun van pijn in haar kopje slaakte ze een pijnvolle kreet. Wat gebeurde er toch? Heel haar hoofdje dreunde en dramde en vol geslagen met pijn duwde ze haar kopje op de grond en kreunde ze nogmaals.

{Open c:

Runningkit schrok zich te pletter toen hij een kleine, zachte kreet naast zich hoorde. Zijn vachtharen rezen meteen omhoog, waardoor hij er een stuk pluiziger en groter uitzag, en zijn helderblauwe ogen schoten geschrokken op. Hij was nooit de dapperste of stoerste geweest in het nest van Maskheart en Cherrypelt - en dat was ook wel duidelijk te zien aan zijn reacties op bepaalde geluiden. Zijn blik viel meteen op zijn calico zusje, Palekit was haar naam. Vragend staarde hij naar haar, maar nadat hij geen antwoord van haar terug kreeg en haar houding wat had geïnspecteerd - en tot de conclusie was gekomen dat ze ergens pijn had of ergens van was geschrokken - kwam hij in beweging en ging hij naast haar zitten. Hij legde zichzelf weer rustig neer en fronste. "Wat is er?" Miauwde hij, met een diepe frons op zijn gezicht. Als het ging om iemand helpen dan was hij meteen wat beter in dingen, maar als hij het voor zichzelf moest doen dan ging het nooit goed. Hij was een kat van weinig woorden, sprak altijd zachtjes en verlegen, maar zodra hij iemand ermee kon helpen veranderde zijn stem, zijn houding, alles veranderde aan hem. Hij voelde zich dan veel fijner, veiliger, beter. Dan voelde hij zich net zo sterk als Coldkit, net zo machtig als de machtigste kat in het hele bos. Dan voelde hij zich zeker en dan kon hij rustig tegen iemand praten.

I can be your hero, baby. I can kiss away the pain.
I will stand by you forever. You can take my breath away.

Palekit was natuure dapper en grootmoedig. Ze was nergens bang van al was dat bij de meeste kittens het geval. Maar nu.. Waar haar siblings hun oogjes al hadden geopend had ze de hare dichtgelaten. Want ja, ten eerste was ze geen schaap die deed wat andere deden. Ten tweede had ze de drang nog niet gehad en ten derde waren er wel meerdere dingen anders aan haar ogen. En hoewel ze het liefste deze zwakte nooit zou laten zien had ze weinig keus. Het was een onbeschrijfbare pijn. Maar om het feit dat ze hier toch zat kon ze het altijd proberen. Bij het openen van haar oogjes had het eerste licht haar verblind. Niks ergs, gewoon even knipperen. Maar zodra er íets zichtbaar werd kwam er een klap in haar kopje. Het was als een gedram. Bang bang bang, steeds op haar kopje. Ze had haar oogjes gesloten maar hoewel ze nauwelijks tijd had gehad de omgeving in zich op te nemen hadden haar hersenen dit wel gedaan. Maar in die flits van zicht begon haar fantasie de loop te nemen en de beelden te vervormen. Ze ademde even haperig, haar kopje nog steeds pijnlijk. Naast haar hoorde ze haar broertje; Runningkit. Ze herkende zijn stem. 'Het doet pijn, kijken doet pijn' snauwde ze zowat, blijkbaar niet tot rede vatbaar. Maar ja, wat verwachtte je? Ze probeerde op te staan alsof er niks was. Ze moest gewoon sterker zijn dat. Als haar siblings het konden.. waarom zij niet. Trillend stond ze op haar witte pootjes. Haar oogjes dichtgeknepen.

De kitten was het wel gewend om gesnauw te horen van zijn siblings. De meesten waren namelijk niet de vriendelijkste kittens die hij had leren kennen. Ach ja, ze bleven zijn siblings en hij moest het maar met ze doen. Ze waren zijn siblings en hoe dan ook - hij hield van ze. De flame point kitten keek dan nu ook naar zijn zusje, de rest om zich heen kreeg al helemaal geen aandacht meer. Haar woorden galmden door zijn hoofd, terwijl hij een oplossing probeerde te zoeken op haar pijn. Er moest toch wel een oplossing voor zijn? Hij was misschien niet slim genoeg om er een te bedenken en daarom besloot hij het gewoon te proberen. "Kijk naar onder, waar het mos is. Dan zie je maar een kleur." Miauwde hij zachtjes. Alle verschillende bewegingen deden haar vast pijn en vooral de felle kleuren van de katten om haar heen konden wel eens pijnlijk zijn om naar te kijken, voor de eerste keer dan. "Probeer je ogen een klein beetje te openen, niet helemaal. Het komt vast door al het licht." Hij wist natuurlijk niet de echte reden van haar pijn, maar hij had zelf ook de pijn en angst gevoeld. Ze moest het toch proberen, want zonder ogen kon ze weinig.

I can be your hero, baby. I can kiss away the pain.
I will stand by you forever. You can take my breath away.

Okey, ze was not amused. De hoofdpijn stopte maar niet en de kattin was het onderhand wel weer beu. Ze wou gewoon kunnen kijken zonder die pijn. Ondertussen was Runningkit een geniaal idee aan het verzinnen. Jeej. Als hij nou eens opschoot. Bij zijn wijze woorden knikte ze spottend. Ja hoor, en dat moest ze geloven. Maar een kleur, dan doet het geen pijn. Nauw schat, ze geloofde er níks van. Maar ze had weinig andere dingen om vanuit te gaan dus ze zou haar broer maar moeder geloven. Ze zuchtte toegevelijk en keek naar beneden. Vanaf deze positie opende zachtjes haar oogjes om weer een klap te krijgen. Pale piepte gepijnlijkt maar gaf niet op. Ze opende haar oogjes helemaal. Voor zich zag ze mos maar zodra ze erover na dacht kon ze meteen alle verschillende takjes, kleuren en structuren van het mos zien. 'Running.. het werkt niet. Álles doet pijn om te zien' Ze piepte, tranen zwollen op in haar ooghoeken. Ze was van nature geen huiler, ze had nog nooit echt gehuilt. Maar nu, nu verging ze van de pijn. Wat als ze er nooit vanaf kwam. Ze wou er vanaf komen. Palekit keek op, niet zoekend naar steun maar om haar broertje te zien. Hij had een lichtte vacht maar er was een kleine streep ros te zien bij zijn snuitje, al was het nog bijna niks. Toch zag ze het, ze zag alles. Ze zag alle plukjes van zijn vacht, zijn ogen en zijn bouw. Alles nam ze in zich op terwijl ze het niet wou. En het deed pijn, het deed allemaal pijn.