Disappointing

Het was koud, echt koud. Hij was blij met zijn dikke huid en vacht door het zwemmen, want die had hij nou ook echt nodig. Hij had zijn crèmekleurige vacht iets omhoog gezet om de warmte nog beter vast te kunnen houden. Zijn pootkussentjes waren bevroren terwijl hij door de sneeuw ploeterde. Het was niet zo’n hele dikke laag sneeuw, maar dik genoeg om hem er iets in te laten zakken. Bij elke ademhaling verliet een ademwolkje zijn bek door de koude lucht. Toch lag er een vastberaden blik in zijn lichtblauwe ogen. Hij moest en zou prooi vinden voor de clan, al was dat geen makkelijke opgave. Hij dwaalde steeds verder door het territorium, maar prooi was er niet te vinden. Toen hij in de buurt van fourtrees kwam stond hij stil, zou hij het doen? Zou hij er heen gaan. Hij haalde zijn schouders op, ach wat gaf het. Hij glipte het riverclan territorium uit naar fourtrees. Het eerste wat tot hem doordrong was dat er een windclan geur hing bij fourtrees en het tweede wat tot hem doordrong was dat het een bekende windclan geur was. Het was de geur van Owlflight, de kattin die hij al eerder ontmoet had. “Owlflight.” Riep hij blij toen hij haar zag zitten. Hij trippelde op haar af en gaf haar even en zachte vriendschappelijke stomp tegen haar schouder, daarna ging hij voor haar zitten. “Hoe gaat het met jou?” Er lag interesse in zijn ogen terwijl hij dat vroeg, het interesseerde hem hoe ze zich voelde.

Er lag een vrolijke fonkeling in zijn ogen terwijl hij naar haar keek. Hij vond het leuk om haar weer te zien. “Fijn om te horen. Met mij gaat het ook goed.” Hij glimlachte naar haar. “Al accepteren de kittens mij helaas niet allemaal, maar ik doe mijn best.” Hij hoopte dat ze uiteindelijk allemaal van hem wilde leren. Hij wilde Bravesoul niet vervangen, dat kon hij niet, maar hij wilde ze wel dolgraag helpen. Hij keek haar weer aan toen ze vroeg of hij het niet koud had. “Een beetje, maar dat komt wel weer goed hoor.” Er ontstond een geruststellend grijnsje om zijn lippen. “Ik ben wel wat gewend en mijn vacht is dik genoeg.” Vervolgde hij daarna.

Hij vond het lief van haar dat ze hem gerust probeerde te stellen, misschien had ze ook wel gelijk. Misschien als ze ouder werden zouden ze hem gaan accepteren. “Ja vast wel.” Hij wist het niet helemaal zeker, maar hij hoopte het wel. Uiteindelijk zal het vast allemaal wel weer los lopen, het had tijd nodig. Hij schoot in de lach toen ze zei dat ze medelijden had met alle kortharige katten. “Het valt wel mee hoor. Je moet er gewoon voor zorgen dat je warm blijft. Mijn vacht is sowieso voller, door het zwemmen.” Hij grijnsde naar haar. “En anders moet je elkaar warm houden of zorgen dat je bezig blijft.” Tenminste dat deed hij altijd om warm te blijven. “Heb jij het heel koud?” Haar vacht was dan wel langer dan die van hem, maar dat zei niet altijd alles.

Hij keek haar iets wat bedenkelijk aan. Hij grinnikte dan ook toen ze zei dat ze het misschien een beetje koud had. “Zo’n vermoeden kreeg ik al een beetje.” Hij stond op en trippelde dichter naar haar toe. Hij sloeg zijn staart voorzichtig om haar heen. Hij wist dat hun geuren zich nu vermengden, maar dat was wel weer te verdoezelen. Hij wilde niet dat ze hier zat te verkleumen, alleen maar omdat ze van een andere clan kwam. “Misschien is het zo beter? Of wil je dat liever niet?” Opeens bedacht hij dat hij gewoon bij haar was gaan zitten, zonder eerst te vragen. Straks wilde ze dat helemaal niet. Hij keek meteen wat beschaamd naar zijn voorpoten.

Opgelucht hief hij zijn kop weer op toen ze zei dat het goed was. “Gelukkig maar.” Zei hij toen met een glimlach rond zijn lippen. “Kunnen jullie nog genoeg prooi vinden?” Vroeg hij terwijl hij zijn kop op haar rug legde. “Bij ons is het altijd lastig als de rivier bevroren is. Ik ben niet zo’n held in het vangen van muizen en vogels.” Hij grinnikte even zachtjes terwijl zijn blik voor een kort moment over zijn omgeving gleed. Het was al een stukje warmer zo, nou ze zo vlak bij elkaar zaten.

Hij knikte toen ze zei dat het voor niemand makkelijk was. “Dat is waar inderdaad.” Hij schoot in de lach toen ze verder ging en zei dat zij die juist makkelijk te vangen vond. “Nou geef mij maar vis, die ruiken of horen je niet opeens. Daar moet je er gewoon voor zorgen dat je heel stil kunt zitten. Bij muizen en vogels wil ik altijd te snel en dan hebben ze me door. Het is me denk ik ongeveer vijf keer gelukt om een muis te vangen en een vogel heb ik nog nooit gevangen. Ik heb wel meerdere waterratten en kikkers gevangen, maar dat waren meestal gelukjes.” Hij haalde zijn kop weer van haar rug en keek haar aan. “Ik heb altijd bewondering voor katten die zo makkelijk prooi op het land vangen.”

Hij grijnsde toen ze zei dat zij bewondering had voor katten die hun poten nat wilden maken. “Het is echt niet zo erg als het lijkt hoor, water.” Zei hij toen. “Al wordt het steeds moeilijker om bij het water te komen, omdat er een laagje ijs opzit.” Vervolgde hij iets wat zuchtend. “Maar water is echt lekker. Ik zwem ook altijd graag, maar niet als het water zo koud is.” Lachte hij daarna. “Heb je wel eens gezwommen?” Eigenlijk was dat een vraag waarop hij het antwoord wel wist. Volgens hem waren het meestal riverclan katten die zwommen. Hij had nog nooit gehoord van een andere clankat dat die gezwommen had, die vonden het niet zo fijn als zij het vonden.

Hij grijnsde opnieuw en schudde zijn kop. “Nee, dat geldt niet hoor.” Hij gaf haar een plagerige duw tegen haar schouder. “Ik bedoel echt gezwommen, maar volgens mij houden alleen riverclan katten daarvan. Waar houden jullie echt van?” Vroeg hij toen nieuwsgierig aan haar. Eigenlijk was hij daar wel benieuwd naar. Elke clan had zo zijn eigen dingen, zoals het klimmen in bomen waar skyclan heel goed in was geweest, wat hij gehoord had van Whisperwind.

“Eigenlijk best gek toch dat elke clan iets anders leuk vind en goed kan?” Ergens vond hij dat zelfs fascinerend, zeker nou Whisperwind hem leerde in bomen te klimmen. Hij hoopte dat ze dat snel weer een keertje konden gaan doen, nadat hij de laatste keer eruit gevallen was hadden ze het nog niet weer gedaan. “Maar misschien ook wel weer logisch, we leven natuurlijk in hele verschillende soort gebieden.” Er ontstond een glimlachje rond zijn lippen terwijl hij in de richting van riverclan territorium keek. “Wat vind jij leuk aan rennen?” Vroeg hij nieuwsgierig terwijl zijn blik weer in die van haar gleed.  

Hij grijnsde toen ze vroeg wat hij zo leuk vond aan zwemmen. “Eigenlijk precies hetzelfde, een gevoel van vrijheid.” De grijns ging over in een glimlach. “Ik denk dat dat voor iedereen zo voelt, dingen die ze echt leuk vinden.” Ging hij daarna verder. Hij draaide zijn kop weer naar haar toe en keek haar aan.