Lost? [Super speed post topic!]

Haar blik was strak op de grond gericht en haar staart tussen haar achterpoten geklemd sloop het poesje over de stenen. Ze vermeed de spleetjes tussen de rotsen zo goed mogelijk. Kortom, ze was doodsbang voor de adders. Toen een zacht piepend geluid klonk kon ze dan ook een klein angstig sprongetje niet vermijden. Wat of wie was daar? Met grote ogen keek ze naar het kleine bolletje tussen de spleet. "He, je liet me schrikken!"

Ze herkende de kitten niet, maar ze droeg de bekende Thunderclan geur met zich mee, dus Littlepaw maakte zich geen zorgen. "S-sorry!" De witte poes glimlachte vriendelijk. "Het geeft niet hoor." Ze ging zitten, het adderprobleem totaal vergeten. "Maarre, wat doe jij hier kittentje?" Ze tikte plagend op het snuitje van de kitten.

Ze vertelde dat ze niet wist wat ze kwam doen, ja iets spannends... Dat verbaasde de apprentice en ze trok een oog wat op. Als je zo'n eind het kamp uit liep wist je toch tenminste wat je kwam doen? "Ik neem aan dat je bekend bent met de 'kittens mogen het kamp niet uit' regel." Ze glimlachte plagerig en legde haar staart over haar klamme pootjes neer.

Ze dacht even na. "Dat hangt ervan af..." Ze was zelf als kitten ook wel een aantal keer het kamp uit gekropen, dus ze had wel begrip voor de kitten. Maar deze kitten was wel erg ver van het kamp. Tevens zag je dat steeds meer van die kleintjes zich niet op de juiste plek bevonden, blijkbaar was het een soort trend ofzo..

Ze grinnikte toen de kitten begon te smeken. "Alles?" Haar staartje zwiepte nu vrolijk heen en weer, nu pas voelde ze de lol van de katten die haar vroeger als kitten hadden bestraft op haar tripjes. "Weetje, als jij beloofd dat je niet meer het kamp uitgaat." Ze besefte dat dat niet zou gebeuren. "Of in elk geval niet zo ver van het kamp komt. Dan beloof ik niks te zeggen."

"Afgesproken dan hè" Ze glimlachte bij het kopje van de kitten en zag het als bevestiging dat de deal gesloten was. "Maar, eh, hoe heet jij eigenlijk?" Vroeg de kitten. "Littlepaw." Over het algemeen verbaasde katten zich niet over haar naam, ze was immers niet veel groter dan de wat oudere kittens. "En wat is jouw naam?"

"Aangenaam," Antwoordde het witte poesje. Ze zag Fawnkit nieuwsgierig om zich heen kijken, blijkbaar gefascineerd door de omgeving. Dat deed haar weer denken aan de adders, maar ze duwde die gedachten snel weer weg. Er waren vast nauwelijks adders in de winter, stelde ze zichzelf gerust. ''Wat was jij hier eigenlijk aan het doen?'' Vroeg Fawnkit. "Oh, gewoon een beetje jagen," antwoordde ze zo onverschillig mogelijk. Ze ging echt niet vertellen dat ze hier was om haar angst te overwinnen!

Kuch kuch kuch, natuurlijk was ze goed in jagen, kuch. Om eerlijk te zijn was ze bagger, ze kon er helemaal niets van! Ze kon de geur van een muis of konijn nog niet uit elkaar houden! En telkens als ze dan eindelijk iets op het spoor was maakte ze wel weer een verkeerd geluid of onhandige beweging. Waarschijnlijk vond haar mentor haar inmiddels ook al hopeloos. Ze zuchtte bijna onmerkbaar. "Jaaa..." Ze keek schuin omhoog. "Naja, een beetje.." Een deze keer grote zucht verliet haar bekje. "Eigenlijk niet zo.." Sprak ze een beetje beteuterd.

En kitten die haar wilde helpen met jagen, oké dat ging nog wel. Maar het trieste was dat die kitten waarschijnlijk nog beter was dan zij ook. Maar ach, oefenen kon nooit kwaad en dus bewoog ze haar kopje op en neer. "Mwja, is goed,"

Ze sprong achter Fawnkit aan naar de volgende rots. ''Uh, hoe vind je eigenlijk een prooi?'' vroeg deze lichtelijk beschaamd. Littlepaw lachte zachtjes, dit werd nog wat. "Nou," begon ze. "Door te kijken of je er eentje ruikt en dan die geur te volgen." Dat wist ze tenminste, alleen er had gebleken dat het het uitvoeren een stuk moeilijk was.