Just looking

De lichtbruine kitten opende al geeuwend zijn amberkleurige ogen. Het zwakke, blauwachtige schijnsel van de maan droop langzaam de nursery binnen. De jonge kater wiebelde even met zijn rechteroor, waarna hij slaapdronken overeind kroop en rustig naar de uitgang van de nursery slenterde. Vreemd genoeg kon hij niet meer slapen. Zou hij iets gaan eten? Nee, dan liep hij het risico om zo'n kat als Frostmist tegen te komen. Volekit keek zuchtend om zich heen. Zijn blik bleef bij de uitgang van het kamp steken. Het territorium, die plek waar Blackkit zo graag naartoe wilde. Heel even kijken kon toch geen kwaad? Dan kon hij zien wat er zo leuk was aan het territorium. Volekit keek schichtig om zich heen vooraleer hij zich naar buiten begaf. Hij was buiten, en op het eerste zicht was er niet zo veel aan.

-Open c:

Verscholen in de schaduwen staarde de gouden ogen naar de omgeving. Prooi was schaars, andere tactieken moesten worden toegepast om aan voedsel te komen. Zijn maag rammelde, maar hij negeerde het. Dit was niet de zwaarste Leafbare die ze hadden gehad, hij was wel wat gewend. Misschien moest hij binnenkort eens een uitstapje maken buiten de grenzen om aan voedsel te komen. Een vogel vloog op en vanuit de schaduw sprong een bruine tabby kater de lucht in, om de raaf te pakken te nemen en tegen de grond te gooien. Snel beet hij de nek door en het beestje werd stil. De kater greep de vogel bij de nek en wandelde in de richting van het kamp, er zou waarschijnlijk toch niet veel meer in het bos zitten om te vangen.
Zijn gouden ogen vingen de kitten voordat zijn oren het hadden gedaan. Zijn snorharen trilde zachtjes, terwijl hij de kitten de weg versperde. "Jij hoort daar binnen te zijn," bromde hij naar de kitten, terwijl hij de vogel neer legde.

"Jij hoort daar binnen te zijn," Volekit keek op, zijn amberkleurige ogen ontmoette die van een onbekende warrior. "Je meent het", mopperde de lichtbruine kater, hij was zo'n 30 seconden op een plek waar hij niet wou of hoorde te zijn, en al betrapt. "Wat doe jij hier?", vroeg Volekit vervolgens.

De grote kater snoof zachtjes toen er een brutaal antwoord uit het kleintje kwam. Wat hadden kittens toch de laatste tijd, telkens maar tegen die regels in gaan. Goed, hij was ook geen voorstander van de Warrior Code, maar die kittens hadden een deathwish ofzo. "Ik deed mijn taken als warrior van Shadowclan," bromde hij daarna naar de kitten toen er werd gevraagd wat hij hier deed. "Iets wat jij niet doet, kleine kitten. Nou, terug naar binnen voordat ik een havik op je af stuur," gromde hij daarna.

"Ik deed mijn taken als warrior van Shadowclan," miauwde de gestreepte warrior. "Iets wat jij niet doet, kleine kitten. Nou, terug naar binnen voordat ik een havik op je af stuur," klein? Waarom noemde iedereen hem klein? "Ik ben niet klein!",

De kater had totaal geen zin in dit gejammer. De kitten begon 'm zacht gezegd op zijn zenuwen te werken. "Je bent een vijf manen oude kitten. Ik ben een volgroeide bijna dertig manen oude Warrior. Jij bent klein, kittten," bromde hij naar het kleine bruine geval. Hij maakte een gat groot genoeg voor de raaf en liet deze erin glijden, waarna hij het gat dicht maakte en de kitten bij z'n nekvel greep. "Terug naar de nursery jij," gromde hij met de kitten in zijn bek, waarna hij het kamp weer terug in ging.

"Je bent een vijf manen oude kitten. Ik ben een volgroeide bijna dertig manen oude Warrior. Jij bent klein, kittten," hoorde hij de gestreepte kater zeggen. "Terug naar de nursery jij," Volekit haalde diep, snuivend adem. "Ik ben niet klein, jij bent gewoon vreselijk groot",