Angles don't have wings

Er lag een kalme fonkeling in zijn lichtblauwe ogen terwijl hij in het kamp lag. Hij had zijn staart losjes achter hem liggen en soms veegde hij hem over de grond. Hij kneedde de harde grond met zijn nagels en hij keek naar enkele kittens die voor de nursery aan het spelen waren. Hij vond dat altijd een prachtig gezicht en hij keek er graag naar, daarom was er ook een kleine glimlach rond zijn lippen ontstaan. Hij werd echter opgeschrikt toen hij de stemmen hoorde van een groepje warriors die terug kwamen van patrouille. Hij stond op en likte zijn vacht recht, misschien moest hij nog maar proberen wat te vangen. Zijn training met Silvercloud zat erop, dus hij had nou tijd voor zichzelf. Hij trippelde het kamp uit en keek naar de lucht die al langzaamaan schemerig werd. Hij wiebelde met zijn oren toen hij het geluid van de waterval hoorde, het water wat altijd bleef stromen. Hij genoot van de stilte om hem heen, het enige wat hij nog meer hoorde was het ruizen van de wind door de kale bomen. Hij had zijn bek een stukje open, alert op het vinden van prooi. Hij stond echter stil toen een geur zijn zintuigen prikkelde, maar dat was geen geur van een prooi. Het was de geur van een das en meteen gingen zijn haren recht overeind staan. Toen rook hij ook de geur van een riverclan kat, een apprentice net als hem, Rainpaw. De das was vlakbij Rainpaw, dus zette hij kracht op zijn achterpoten en rende naar Rainpaw. “Rainpaw!” Riep hij terwijl hij slippend naast de andere apprentice tot stilstand kwam. “Er zit een das vlakbij.” Hij trok ongemakkelijk met zijn snorharen terwijl hij oplettend om zich heen bleef kijken.

Hij merkte het cynisme van Rainpaw wel op en hij vroeg zich af waarom de andere kater zo deed. Hij probeerde hem toch juist te helpen? Maar langer om er over na te denken had hij niet, want toen begon Rainpaw te praten. “Die das hoort niet in riverclan territorium.” Zei hij toen terwijl hij Rainpaw verrast opnam. “Ik vraag jou niet om er naartoe te vliegen, maar ik kwam je enkel waarschuwen.” Hij snapte er helemaal niets van, in plaats van hem dankbaar te zijn stond hij hem af te snauwen. “En het lijkt mij niet zo handig om hier te blijven tenzij je aangevallen wilt worden. Misschien kunnen we hem samen wegjagen?” Er ontstond een lichte aarzeling in zijn ogen, zou de andere apprentice hem dan überhaupt wel helpen? “Kom op Rainpaw, waarom doe je nou zo? Ik probeer je alleen maar te helpen en misschien kunnen wij samen de clan helpen.” Dat was het allerbelangrijkste in zijn leven en hij kon zich niet voorstellen dat dat niet voor iedereen gold.

Hij klapte voor een kort moment zijn kaken weer op elkaar toen Rainpaw vroeg wat hij voorstelde. Nou had hij de andere apprentice zo ver, maar eigenlijk had hij daar nog niet helemaal over nagedacht. Hij wilde alleen maar die das uit het territorium hebben. “Misschien als we hem opjagen rent hij weg?” Hij klonk wat voorzichtig want dat wist hij niet zo heel zeker, hij had nog nooit tegenover een das gestaan. “Of we rennen allebei vanaf een andere kant naar de das toe, dan rent hij vast wel weg. Dan doe ik bijvoorbeeld links en jij rechts of andersom. Of weet jij iets anders?” Hij nam Rainpaw afwachtend op en zwiepte een keer zenuwachtig met zijn staart. Misschien had hij dit toch niet zo heel goed overdacht, maar dat beest moest wel weg.

Hij knikte ernstig toen Rainpaw zei dat ze voorzichtig moesten zijn. “Dat moeten we zeker.” Stemde hij meteen in. “Maar als we voorzichtig zijn komt het vast goed.” Met die woorden probeerde hij ook zichzelf moed in te spreken. Hij wist hoe gevaarlijk het was wat ze nou gingen doen. Hij keek toe hoe Rainpaw hun plan tekende, hij observeerde het goed zodat hij het precies zou onthouden. “Ja, geen geluid maken en goed uit de wind blijven. Anders ruikt hij ons misschien.” Hij ontmoete de blik van de andere kater en knikte hem ietsje toe. Ze zouden elkaar moeten vertrouwen, dan zou het vast goed komen. Ze moesten geen foutje maken en helemaal op elkaar kunnen bouwen. Toen hij in Rainpaw zijn ogen keek wist hij dat hij hem kon vertrouwen en er kwam een vastberaden blik in zijn lichtblauwe ogen. “Kom.” Zei hij terwijl hij opstond. “Wij kunnen dit en de clan zou ons heel erg dankbaar zijn.” Hij gaf Rainpaw even een bemoedigend duwtje tegen zijn schouder en begon toen te lopen. Hij was iets door zijn poten gezakt zodat hij geen geluid maakte terwijl hij in de richting van de das sloop.

Hij hield Rainpaw strak in de gaten, want het was echt geen tijd om fouten te maken. In zijn ooghoek volgde hij de andere apprentice terwijl hij stilletjes vooruit sloop. De das had hen nog niet door en dat was maar goed ook. Hij stopte met lopen toen hij nog maar een paar staartlengtes van de das vandaan was. Hij zakte iets door zijn poten en keek weer naar Rainpaw, hij knikte licht en toen stoof hij uit zijn schuilplaats. Hij had zijn oren plat in zijn nek gelegd en siste hard, meteen keek de das op. Hij hoopte dat Rainpaw tegelijk met hem was. Gelukkig voor hen draaide de das geschrokken om, om er vandoor te gaan. Hij rende snel in de richting van de das en hij hoopte dat hij er vandoor ging en niet toch op het laatste moment besloot om aan te vallen.  

Hij ontspande pas weer toen de das uit zijn blikveld verdween en bleef hijgend staan. Adrenaline gierde door zijn aderen, maar gelukkig voor hun was het maar een kleine das geweest. Hij grijnsde breed terug toen Rainpaw naar hem glimlachte. “En of dat het gelukt is.” Hij liep naar de andere apprentice en gaf hem een enthousiaste stomp tegen zijn schouder en ging daarna naast hem zitten. “Echt super dat we dit zo samen konden doen, dankjewel.” Hij glimlachte vriendelijk naar Rainpaw, daarna keek hij omhoog naar de sterren. Zouden zijn ouders trots zijn en Stormwise, Smoketear en Bravesoul, zouden ze het goed van hem vinden? Ze zouden het vast gezien hebben en even vulde een warm gevoel zijn hart. Hij wende zijn blik van de sterren af en staarde voor hem uit. De waterval maakte een rustgevend geluid op de achtergrond.

Hij schrok toch even toen Rainpaw hem omduwde, maar daarna schoot hij in de lach. “Jeetje Rainpaw.” Hij grijnsde naar de andere kater terwijl hij toekeek hoe hij naast hem ging liggen. Zijn voorpoten hield hij in een knik en hij keek naar de vele sterren aan de hemel, de ene nog feller dan de andere. Hij slikte toen Rainpaw zijn vraag stelde en hij keek hem even in zijn ooghoek aan, voordat hij weer naar boven keek. “Mijn ouders, Sharpclaw en Lovefeather. Mijn vader is gestorven tijdens een patrouille voordat ik geboren was en mijn moeder is gestorven omdat ik zo slim was om het kamp uit te glippen. Ze was me gevolgd en heeft me gered van een agressieve rogue, maar ze stierf aan haar verwondingen. Stormwise, hij voelde als een vader voor mij. Net als Smoketear als een oom voor mij voelde. Twee geweldige warriors die mij in hebben laten zien dat ik geen nietsnut was.” Hij stopte even en probeerde de tranen die in zijn ogen wilde springen terug te dringen, maar het was al te laat. Zijn lichtblauwe ogen werden vochtig en hij knipperde ze snel weg. “Laatst is mijn beste vriend Bravesoul naar starclan gegaan.” Fluisterde hij er zacht achteraan en ooh wat vond hij dat moeilijk. Er ging geen dag voorbij dat hij niet aan hem dacht en dat hij zijn bemoedigende woorden niet miste. Ze waren vaak samen geweest en nou dat weggevallen was had hij er veel verantwoordelijkheden bijgekregen. Dat brak hem langzaam, al gaf hij dat niet aan zichzelf toe. “En bij jou?” Vroeg hij en draaide zijn kop naar Rainpaw.

Hij draaide ook op zijn zij toen Rainpaw begon te praten. Er ontstond even ongeloof in zijn lichtblauwe  ogen. Hoe kon je jouw eigen kitten nou de rug toe keren? Dat kon hij echt niet bevatten. Blijkbaar waren zijn ouders gewoon weggegaan, van de ene op de andere dag. “Dat spijt me voor je Rainpaw.” Fluisterde hij zacht. Hij duwde even meelevend zijn poot tegen de borst van de andere apprentice, maar daarna spitste hij zijn oren weer. “Volgens mij wordt elke clankat toegelaten in starclan.” Hij keek even naar de lucht en toen weer naar Rainpaw. “Deden ze niets voor de clan?” Vervolgde hij voorzichtig. “Ik snap niet hoe je niet om kunt kijken naar je eigen kitten.” Hij schudde even verdrietig zijn kop.

Hij schudde even zijn kop na de woorden van Rainpaw. “Je hebt het wel gemist.” Zei hij toen zacht. Hij had zijn ouders ook vreselijk gemist. Ook al hadden Butterbell zijn tante en Stormwise zich over hem bekommerd. Toch had hij zijn ouders altijd gemist, omdat alleen een ouder die speciale band voelde. Natuurlijk kon je een band opbouwen met andere katten, maar dat was nooit hetzelfde. “Misschien wil je het alleen niet aan jezelf toegeven? Of denk ik nou verkeerd.” Hij wist dat hij gelijk had, want elke kat die zijn ouders kwijt geraakt was op welke manier dan ook miste ze. Hij glimlachte toen Rainpaw vroeg of hij nog naar het kamp ging. “Eigenlijk lijkt mij dat wel zo verstandig.” Zei hij toen. “Anders missen ze ons straks nog en ik weet zeker dat Silvercloud gaat mopperen als ik morgenvroeg niet in mijn nest lig.” Hij moest even grijnzen door het beeld wat op zijn netvlies verscheen. Nee Silvercloud zou dat niet leuk vinden.