Should I?

Hij kon er niets aan doen, dat het gevoel van verdriet hem op sommige momenten overspoelde. Dan kwam het gemis van zijn beste vriend net als een monster over hem heen geraasd. Gelukkig had hij een monster nog nooit hoeven voelen, maar hij dacht dat dat zo voelde. Hij was snel het kamp uit gelopen toen hij merkte dat hij Bravesoul weer op zijn netvlies zag verschijnen. Hij wilde niet dat zijn peetkittens het zouden zien, sowieso wilde hij niet dat iemand zag dat het hem nog steeds raakte. Dan ging hij weg om het te laten bezinken en kwam hij pas terug als hij zeker wist dat het voorbij was, dat hij weer vrolijk en enthousiast kon zijn. Hij rende door riverclan territorium en genoot van het gevoel dat de gure wind de pijn van hem af liet waaien. Hij kwam echter tot stilstand toen hij bij de grens van het territorium kwam. Zou hij het doen? Met een poot hing hij boven de grens, maar toen drong een andere riverclan geur zijn bek binnen, dus deed hij het toch maar niet. Hij deed snel een stap naar achter en draaide zich om. Hij herkende de geur en wachtte totdat Butterbell voor hem zou verschijnen. Hij hoopte niet dat ze gezien had dat hij net een stap over de grens had willen zetten, want dat had hij nog nooit gedaan.

[First Butterbell]

Met zijn bek vol tanden staarde hij zijn tante schuldbewust aan. Ja, wat moest hij nou dan zeggen? Hij hoorde hier helemaal niet te zijn. Hij wist dat ze ging vragen en hij zou dan zijn antwoord klaar moeten hebben, maar die had hij niet, daarnaast was hij een hele slechte leugenaar. Je zag het meteen aan zijn kop, want dan voelde hij zich altijd nog schuldiger dan dat hij zich al voelde omdat hij iets deed wat niet hoorde. Hij deed alles voor de riverclan en wilde iedereen trots kunnen maken, maar soms deed hij iets wat niet helemaal in dat straatje paste. Nou was niemand natuurlijk perfect, maar hij wilde dat zo graag wel zijn, soms wat te graag. Hij deed zijn bek open om iets te zeggen zo snel haar vragen over haar lippen gleden. “Ehm…” Mompelde hij wat binnenmonds, omdat hij geen flauw idee had wat hij moest zeggen. “Ik had in ieder geval een korte training vandaag, omdat Silvercloud mee moest met een jachtpatrouille.” Dat was in ieder geval waar, maar wat hij dan hier deed kon hij niet verklaren. Want wat deed hij hier in plaats van dat hij bij de elders of bij de kittens was? Of in ieder geval aan het jagen. “Ik…” Hij sloeg zijn blik neer en staarde naar zijn voorpoten. “Ik moest even alleen zijn.” Zijn stem trilde terwijl hij verslagen ging zitten. “Het spijt me Butterbell,” Fluisterde hij er zacht achteraan.

Hij keek weer op toen ze vroeg hoe het gegaan was, meteen kwam er een waterig glimlachje rond zijn lippen. “Het gaat steeds beter. Ik vind vechttechnieken nou eenmaal makkelijker te leren dan jachttechnieken, soms wil ik wat te snel en dan jaag ik de prooi weg. Alleen het gaat steeds beter. Ik had vandaag een waterrat gevangen.” Er ontstond toch een trotse blik in zijn lichtblauwe ogen. Hij was echt blij dat dat hem gelukt was. Het ging ook langzaam beter. Hij had gewoon iets meer tijd nodig dan een andere kat, maar uiteindelijk zou het hem lukken want daar zou hij wel voor zorgen. Hij deed er alles aan om dingen goed te doen. Hij grijnsde toen ze verder ging en zei dat zij nou op hem kon passen. “Daar heb je helemaal gelijk in.” Hij wreef even zijn wang langs die van Butterbell. Hij was gek op zijn tante. Zijn houding veranderde echter weer toen ze haar volgende vragen stelde. Zijn schouders gingen wat hangen en hij slikte. Hij had moeite om zijn tranen in te houden terwijl hij zijn woorden probeerde te vinden. “Soms mis ik hem gewoon zo erg en ben ik bang dat ik hem teleurstel als peetvader van zijn kittens.” Fluisterde hij toen zacht, waardoor je moeite moest doen om hem te kunnen verstaan.

Hij liet haar eerst helemaal uitpraten, voordat hij weer wat zei. Het deed hem goed dat ze hem troostte en er voor hem wilde zijn. Hij had ook niet anders verwacht, maar toch vond hij het fijn om het ook uit haar bek te horen. “Ik wil zo graag dat ze aan andere dingen kunnen denken en weer gelukkig kunnen zijn, maar daardoor ben ik vaak wel heel moe. Dat geeft alleen niet hoor Butterbell ik kan beide doen, dat kan ik wel.” Er lag een vastberaden blik in zijn ogen, want hij wilde het allebei doen. Hij wilde er voor hen zijn, maar daarnaast trainde hij zo hard als hij kon. Samen was het eigenlijk te veel voor zijn jonge lijf, maar dat interesseerde hem niet. Hij had niet door dat het hem op een dag op zou breken, dat zag hij niet in en hij wilde het ook niet inzien. “Ik ben blij dat jij er bent tante.” Vervolgde hij toen zachtjes terwijl hij zijn kop tegen haar hals legde. “Dankjewel dat je mij wilt helpen en ik zou graag wat van jou jachttechnieken zien, daar kan ik alleen nog maar meer van leren. Wil je dat echt doen?” Zijn stem klonk dankbaar terwijl hij dat zei en eventjes zijn ogen sloot.

Hij keek Butterbell weer aan toen ze begon te praten en knikte voorzichtig. Hij wist niet zo goed of hij dat kon beloven. “Ik zou het proberen.” Zei hij daarom ook, want meer kon hij niet beloven. Zijn gedachten waren met name bij de kittens, omdat de verantwoordelijkheid hem zwaar viel, helemaal omdat de kittens hem niet leken te accepteren. Ze gaven hem die kans niet en dat deed hem pijn. Toch ontstond er een glimlachje rond zijn lippen toen ze hem gebood op te staan en dat deed hij dan ook meteen. “Is goed.” Hij spurte achter haar aan toen ze wegrende.

Hij schoot in de lach toen ze hem begon aan te sporen, met een grijns om zijn lippen versnelde hij zijn pas nog meer. Zijn tante was snel, razendsnel. Hij was ook niet één van de langzaamste, maar hij was niet zo snel als haar. Al deed hij zijn best om haar bij te houden en lukte dat nog wel aardig. “Wat ga je proberen te vangen?” Riep hij terug terwijl hij achter haar aanstoof.

Hij wiebelde enthousiast met zijn oren terwijl hij toekeek. Hij vond het knap hoe ze de ekster ving zonder te aarzelen. Het was hem nog nooit gelukt om een vogel te vangen, ze vlogen altijd weg voordat hij ze te pakken had. “Wat goed Butterbell.” Hij trippelde vrolijk een rondje om haar heen totdat hij weer pal voor haar stond. “Hoe doe je dat? Bij mij vliegen ze altijd weg. Ik vind vogels echt het meest lastig om te vangen.” Hij ging voor haar zitten en keek haar nieuwsgierig aan. Even gleed zijn blik weer naar de ekster, maar al snel richtte zijn blik zich weer op die van zijn tante.

Er ontstond even een bedenkelijke blik in zijn ogen. “Maar hoe kunnen wij zo lichtvoetig als een vogel zijn, wij zijn toch een stuk zwaarder dan een vogel?” Vroeg hij terwijl hij toekeek hoe Butterbell in de boom klom. Er kwam meteen een grijnsje om zijn lippen en hij was blij dat Whisperwind hem de eerste beginselen bijgebracht had van bomen klimmen. Hij was er dan wel uitgevallen, maar dat zou hem niet nog een keer gebeuren. Hij wist zeker dat het nou een stuk beter ging. Hij deed precies zoals Whisperwind het hem uitgelegd had. Hij deed wat stappen achteruit en bracht zijn gewicht naar zijn achterpoten terwijl hij zijn voorpoten in de stam sloeg, zo klom hij omhoog en kwam naast zijn tante in de boom. Hij duwde zijn nagels een beetje in de tak zodat hij er niet uit zou vallen en keek toen opzij naar Butterbell. “Hoe kunnen wij denken als een vogel. Kun je vliegen?” Zijn stem had een plagerige klank gekregen terwijl hij zijn tante ondeugend aankeek.

Hij schoot in de lach toen ze zei dat ze te dik was. “Dat is me nou nooit opgevallen.” Hij was haar aan het plagen, want de ondeugende fonkeling lag nog steeds in zijn lichtblauwe ogen. “En je mist vleugels, die lijken me dan ook  wel handig.” Grijnsde hij daarna. Hij straalde van trots toen ze verder ging en zei dat hij snel in de boom kon klimmen. “Ik heb het van Whisperwind geleerd.” Hij keek even naar beneden naar de grond, maar keek toen weer naar Butterbell. “Ik vind het moeilijk om mijn dingen in te beelden.” Vervolgde hij een beetje verlegen. Hij was een echte dromer en denker, maar dat ging over bestaande zaken. Hij had nooit geleerd om te fantaseren, omdat hij veel te vroeg zijn naïviteit verloren was. Na de dood van zijn moeder was hij gestopt met spelen en had hij enkel gepraat om dingen te leren. Hij kon niet fantaseren want dan raakte hij in paniek en zag hij alleen maar zwart, behalve als hij dingen overdacht die echt gebeurd waren. Hij kon gezichten voor de geest halen en gebeurtenissen, maar fantaseren kon hij niet.

Hij keek haar met een guitig gezicht aan toen ze begon over haar dikke belly en je zag aan hem dat hij zich echt in moest houden om het niet uit te proesten van het lachen. “Ja, nou je het zegt.” Grinnikte hij. “Heb je ze verstopt onder je vacht?” Hij keek haar nog steeds grijnzend aan. Hij werd echter weer serieus toen ze over Whisperwind begon. “Dat is ze zeker.” Hij sprak recht uit zijn hart, want ze was zijn beste vriendin samen met Honeypaw. Er ontstond een waterig glimlachje rond zijn lippen toen ze verder praatte. “Ik weet gewoon niet zo goed hoe ik dat moet doen Butterbell en inderdaad ik zou niet weten hoe geweldig dat is.” Hij keek even naar zijn voorpoten, maar daarna keek hij Butterbell weer aan. “Maar het geeft niet.” Vervolgde hij rustig. Hij was er aan gewend.