I do my best, I really do...

Met een ernstige blik in zijn lichtblauwe ogen staarde hij naar de slinkende prooistapel, het was bijna beangstigend hoe snel die slonk. Ze zouden zuinig moeten zijn en dat merkte hij aan zichzelf, hij was magerder geworden. Natuurlijk at hij wel wat, anders was hij van geen enkel nut, als hij niet genoeg kracht had om te jagen. Toch was hij een stuk minder gaan eten en soms moest hij zelfs minder naar de elders brengen, dat vond hij misschien nog wel het ergste. Het liefste bracht hij gewoon hun normale hoeveelheid, maar dat ging gewoon niet meer. Hij werd afgeleid toen hij wat hoorde. Hij keek achterom en zag hoe twee kittens over elkaar heen duikelde, er brak een kleine glimlach om zijn lippen terwijl hij er naar keek. Hij ging zitten en sloeg zijn staart om zijn middel. Hij had zijn bek een stukje open, waardoor hij rook toen Narrowkit bij hem in de buurt kwam. Hij deed zo zijn best voor zijn peetkittens, maar hij had het gevoel dat dat niet genoeg was. Hij keek nog niet om waar Narrowkit was, maar bleef naar de andere twee kittens kijken.

[First Narrowkit]

Hij keek opzij toen Narrowkit naast hem kwam zitten. Narrowkit leek sprekend op zijn vader en hij deed hem altijd aan Bravesoul denken. Al deed het hem pijn om te zien hoe serieus de kittens geworden waren op zo’n jonge leeftijd, dat was ook met hem gebeurd en dat wenste hij echt niemand toe, zeker niet de kittens waar hij het meest om gaf. “Hallo Narrowkit.” Hij boog zijn kop en gaf een zacht duwtje tegen zijn schouder. “Ik zat even te kijken hoeveel prooi er nog over was.” Vervolgde hij toen. “Hoe gaat het met jou?” Zijn stem klonk warm en vriendelijk. Hij hoopte dat de kittens uiteindelijk door zouden krijgen dat hij hun vader niet wilde zijn en dat hij ook geen vervanger wilde zijn, maar ze alleen maar wilde leren wat Bravesoul anders gedaan zou hebben en hun de liefde gunde die ze verdiende.

Ondanks dat hij erop voorbereid was, raakte het hem toch toen Narrowkit zo’n toon tegen hem aansloeg. Er flitste even verdriet door zijn ogen, maar dat verdoezelde hij snel weer. “Je hoeft mij niet te vragen hoe het met mij gaat Narrowkit, je hoeft niet eens met mij te praten als je dat niet wilt.” Zei hij toen zacht. “Ik kan je niet dwingen om met mij te praten en dat zou ik niet eens in  mijn kop halen, de keuze is aan jou.” Hij keek naar de lucht. Ooh Bravesoul, waarom kan ik het niet goed doen? Schoot er door zijn kop terwijl hij zijn blik weer van de lucht afwende. Hij wilde zo graag de belofte van zijn beste vriend nakomen, maar hoe moest hij dat doen als de kittens hem geen kans gaven. “Narrowkit…” zijn stem trilde licht. “Ik wil niet de plaats van jou vader innemen, want ik ben Bravesoul niet. Ik wil hem niet vervangen.” Hij keek de kitten aan en probeerde zijn emoties in toom te houden, wat nog maar net lukte.

“Narrowkit.” Zei hij nogmaals om zijn aandacht te trekken. Hij liet zich door zijn poten zakken en ging voor hem liggen. “Ik begrijp het heel erg goed dat je mij daarom haat. Ik haatte ook de hele wereld in het begin toen mijn moeder voor mijn ogen stierf. Ik wilde niks weten van mijn tante of van iedereen die mij probeerde te helpen, want zij voelde niet wat ik voelde. Dat is logisch want iedereen ervaart het anders. Toch heb ik het beste met je voor Narrowkit en ik hoop dat je mij uiteindelijk een kans wil geven, maar dat komt vanuit jou.” Er kwam een waterig glimlachje rond zijn lippen. “Tot die tijd hou ik je in de gaten vanaf een afstandje en ik zou wachten totdat je het zelf aangeeft dat je wilt praten en als dat moment nooit komt, dan zal ik op afstand blijven.” Het deed hem pijn, maar dat besluit had hij meteen genomen toen hij gemerkt had hoe de kittens op hem reageerde. Hij wilde wel, maar alleen als zij het zelf ook wouden. Anders hield hij ze op een afstand in de gaten en kon zo toch de belofte van Bravesoul nakomen.  

“Dankjewel Narrowkit.” Er klonk echt dankbaarheid door zijn stem toen hij dat zei, want het was niet meteen een complete afwijzing. Misschien had hij dan toch nog een klein kansje. “Je mag denken zolang als je wilt, maar ik weet heel zeker dat je een geweldige warrior gaat worden. Ik zeg dat niet om je te pushen, maar omdat je ondanks alles weet wat je wilt.” Hij glimlachte naar hem en kwam toen weer overeind.