Proud and fearless, right...

Windclan, een nog onbekend gebied voor de witte kater. Alleen met Spider was hij hier een keer geweest, vlak voor de dood van zijn mentor. Er was sinds die tijd niet veel veranderd. De steen waar ze mee hadden geoefend lag er nog steeds. Steen had nu zo veel meer betekenis dan toen. Het rare was dat hij nog geen kat was tegengekomen. Ze zouden hun gebied wel beter mogen bewaken. Een onhoorbare zucht verliet zijn mond, Shadowclan had hun gebied wel bewaakt. Erg prettig was het niet geweest. Langzaam liep hij door, zijn kop geheven. Iedere langskomen de kat zou een trotse kater zien die niet bang was. De echte situatie was net wat anders. Voor zichzelf vreesde hij niet. Voor wat Stone, Amare en Marijn zouden vinden als ze ontdekte dat hij ze bedroog wel. Ook zijn trots was enigszins gekrenkt, maar daar kwam hij wel overheen. Natuurlijk werkte het beter als hij zich arrogant gedroeg. Vandaar dat hij keek alsof hij eigenaars was van de Winclan. Juist omdat hij dat absoluut niet was.

+ Eerst Walnutpaw

Een geur maakte de nabijheid van een andere kat duidelijk. De vele geuren zorgde er voor dat hij niet kon bepalen waar vandaan. Hij draaide zijn kop richting de meest logische richting. Daar lag het camp van de Windclan, dat zou waarschijnlijk ook zijn waar ze vandaan kwamen. Plotseling stond er een poes voor zijn neus. Zijn uitdrukking was licht geschrokken toen hij naar achter stapte. Meteen daarna keek hij weer met zijn oude uitdrukking. Verveeld, trots en arrogant. Gelukkig was de kattin slim genoeg om afstand te nemen. Ze leek niet op een echte bedreiging. Draco liet zijn gespannen houding varen maar bleef wel staan. Zitten in het gebied van de vijand klonk niet erg slim. 'Is daar dan iets mis mee?' Haar gegrinnik stond hem niet bepaald aan. Al was het beter dan een gevecht. Al zijn afgelopen gevechten waren uitgelopen in vriendschap of meer. Met Mangle was dat niet zo'n probleem geweest maar met Amare wel. Arrogant keek hij in de ambere ogen van de poes. Haar naam zou hij niet vragen, die ontdekte hij wel. Als ze dit gesprek tenminste zouden voortzetten.

Hij knikte, dat klonk redelijk. Hij had inderdaad een grote prestatie bereikt maar erg trots was hij er niet op. Waarom zou hij? Draco was geen Rogue kater die iedere poes goed vond en hun misleide. Maar hij begon er wel op te lijken. Dat was wat hij probeerde te verbergen, maar dat ging hij deze poes niet vertellen. Zoals verwacht vond ze geen konijn, Draco was hier ook niet om te jagen. Al zou hij wat prooi niet erg vinden op dit moment. Onder zijn vacht zag je het niet echt maar hij werd langzaam magerder. Dat was niet alleen de schuld van het weer. Zorgen voor zijn vriend en ondertussen ook voor zichzelf werd steeds lastiger. Al zijn gevangen prooien gaf hij nu aan Stone. Al deed hij alsof hij genoeg at. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik ben gewoon tevreden.' Hij zei het niet vrolijk maar het klonk wel gemeend. Alsof hij tevreden was met het leven maar er gewoon geen feest van maakte. 'Je bent niet echt bang' merkte hij op. Spider had toch duidelijk gezegd dat Windclan de angsthazen waren. Waarschijnlijk zaten in ieder clan uitzondering, zoals hij de Elite uitzondering was op dit moment.

Het verbaasde hem enigszins dat ze glimlachte. Zwijgend keek hij toe hoe de poes ging liggen. Blijkbaar voelde ze zich veilig in zijn gezelschap. Draco overwoog even om te gaan zitten, maar besloot dat staan meer kracht gaf. Hier was hij duidelijk de belangrijkste van de twee omdat hij stond. Bovendien stond hij kaarsrecht met zijn kop geheven. Alleen zijn staart bewoog echt duidelijk. Ze had een goed punt, hij was niet bang, voor haar dan tenminste. Sowieso was hij niet bang voor Windclanners. Eigenlijk vreesde hij alleen de Shadowclan, geen wonder ook. 'Klopt' antwoordde hij kalm. Even dacht hij iets te ruiken. Een nanoseconde keek hij naar de omgeving, toen gleed zijn blik weer terug naar de kattin. 'Goede vraag' antwoordde hij ontwijken. Een echt goed antwoord had hij niet. 'Verveling neem ik aan.' Pas nu besloot hij e gaan zitten, de kou van de grond nauwelijks merkend. Draco had wel belangrijkere dingen om zich zorgen over te maken. Zijn blik was arrogant toen hij neerkijk op de Windclanner. 'Te bang om me weg te jagen?' De witte kater nam aan dat het niet zo was. Dat de poes gewoon geen zin had in een gevecht. Maar de vraag gaf hem een goed gevoel. Tenslotte zou het wel zo kunnen lijken voor een toeschouwer. Alsof hij haar op de had geduwd met zijn poten. Iets wat hij misschien nog zou doen ook als ze iets zei wat hem niet aanstond.

Kalm haalde hij zijn tong over zij poot. Een beweging die wel past bij zijn trotse houding. Het leek alsof hij zichzelf verzorgde, maar dat het niet echt nodig was. Gelukkig was zijn vacht weer wit. Niet zo lang geleden was zijn vacht nog gevuld met bloed en modder. De littekens had hij nog, maar de meeste waren verborgen onder zijn haren. Daarin had hij een groot voordeel. Zijn vacht was niet te lang maar verbog wel alles. Hierdoor leek hij een stuk sterker dan hij in feite was. De blik in de ogen van de poes was kil toen ze opkeek. Draco was verbaasd maar toonde dit niet. Hij trok alleen een wenkbrauw op. Zijn blik maakte even connectie met die van de poes voor ze weer ging zitten. 'Is het feit dat ik niet van de Windclan ben dan niet genoeg?' Zijn toon was meer spottend toen hij sprak. Meteen daarna concentreerde hij zich weer op het schoonmaken. Het kleine beetje vuil op zijn poten was al gauw verdwenen. Tevreden hief hij zijn kop weer op. Hoe verpest zijn leven ook was, hij zou mooi blijven. Behalve in de buurt van Stone, zijn vriend trok gewoon modder aan. Daar kon de witte kater echter mee leven.

De poes had iets waardoor ieder antwoord hem veraste. Waarschijnlijk ging hij te veel met dezelfde soort katten om. 'Ik weet wat imponeren is.' Draco was slim genoeg om te beseffen dat ze de manier waarop hij sprak bedoelde. Het leek niet echt effect te hebben, maar was fijn. Hij hoefde niet over iedere beweging na te denken. Een trotse houding was alles war hij op moest letten. Nog niet zo lang gedroeg hij zich zo, maar hij was er al erg goed in. Eindelijk kreeg hij weer het respect wat hij vier manen geleden kreeg, voor alles gebeurde. In de Bloodclan kroop hij langzaam omhoog en was al bijna bij zijn oude plek in de rangorde. Maar nu was hij ouder, had ervaring. Draco kon nu veel meer aan. Zodra Stone in de clan zat zou alles weer normaal zijn. Toen de poes opstond verstrakte hij automatisch. Meteen kwam hij zelf ook overeind. Weer verbaasde de poes hem met haar woorden. Was het zo duidelijk zichtbaar? Zijn blik gleed naar zijn eigen lichaam. Het duurde even voor hij besefte dat dat niet echt iets was wat een trotse kat deed. Meteen keek hij weer naar de kattin. 'Ik heb geen honger.' Dat zijn maag iets anders vond negeerde hij. Al maakte het gerommel vrij duidelijk dat hij behoefte had aan vlees. Een echte kater gaf nooit toe dat hij honger had.

Zijn maag negerend knikte hij. 'Zeker.' De blik in de ogen van de poes stond hem niet aan. Ze was te vrolijk naar zijn smaak. Draco hield zijn uitdrukking echter neutraal. Alleen zijn bewegende staart toonde de irritatie. Iets was hij gewoon niet kon tegenhouden. Gelukkig veranderde het niet veel aan zijn houding. Het gaf hij juist iets extra's vond hij. Dat ene waardoor het echt duidelijk werd hoe goed hij was en de kunst om rustig te blijven beheerste. Even was er eenstilte, terwijl honger aan hem knaagde. Een keertje kon toch geen kwaad? Nee, hij was en Malfoy. Hij had geen hulp van anderen nodig om aan eten te komen. De witte kater besloot het onderwerp te veranderen. Alleen een goed onderwerp bedenken was best lastig. 'Ik ben Draco Malfoy, hou het maar op Malfoy.' Nu kon de poes haar naam vertellen. Dan zouden ze een gesprek hebben over hoe idioot haar naam was en niemand dacht meer aan eten. Even grijnsde hij, verbaasd over zijn eigen slimheid. Toen werd zijn uitdrukking weer neutraal.

Hij merkte dat de poes geïrriteerd begon te worden, net als hij zelf. Toch wou hij niet dat het op een egevcht uitdraaide. De afgelopen vier keren was dat niet goed afgelopen. Cyber en Mangle hadden hem verslagen en hij Marijn en Amare. Beide hadden problemen gebracht. 'Nee, dus?' Zijn arrogantie werd wat minder. Al stond deze poes hem niet echt aan. Ook zijn trotse houding liet hij varen, al hield hij wel het neutrale masker. Zijn gevoelens bleven verborgen voor katten die er geen recht op hadden. Deze Windclanner had dat zeker niet. Eigenlijk alleen Mangle, al had ze hem daarvoor eerst bijna vermoord. Het leven was raar. 'Het kan vast raarder' antwoordde hij met een hint van vrolijkheid in zijn stem. Niet te veel, maar genoeg om te zorgenat het geen gevecht werd. Zijn trotse houding kon nog wel even wachten. Tenslotte zou hij niet in staat zijn om echt goed te vechten. Zijn wonden waren nog te vers. 'Heb en nog konijn over?' Het was een terloopse vraag en viel redelijk met zijn uiterlijk. Draco vroeg niet rechtstreeks om eten, maar maakte duidelijk dat hij honger had.

De sfeer werd iets lichter. Draco onstpande zich ook meer nu ze niet meer geïrriteerd leek. Bij de gedachte een muis kreeg hij nog meer honger. Hij had zichzelf de laatste tijd echt verwaarloosd. Stone en al zijn problemen kostte tijd. Gelukkig had hij nu dus hulp. Het verbaasde hem omdat ze niet bepaald vrienden waren, maar hij accepteerde het wel. Vooral omdat de apprentice vast veel riskeerde. Een Bloodclanner helpen stond niet op het lijstje van clanregels. Er lag iets van dankbaarheid in zijn ogen toen hij haar volgde. Walnutpaw zou het echter niet kunnen zien, ze keek de andere kant op. Precies wat hij wou. De laatste tijd was hij steeds beter geworden in het beheersen van situaties en zichzelf. Zo kon hij ook meteen zijn blik weer op neutraal zetten. Zijn blik gleed over de omgeving. Erg veel prooi zag hij niet. Waarschijnlijk ook doordat het hier anders rook dan in het voor hem bekende gebied. In het bos zou hij met veel meer gemak aan eten komen. Hier moest hij tot zijn spijt het meeste overlaten aan Walnutpaw. Sluipen kon hij gelukkig wel en hij volgde haar stil. Alsnog hopend dat hij iets zou vangen om zichzelf te bewijzen.

Er leek iets van vertrouwen tussen hun te zijn ontstaan. Ze keek maar een keer om.Tevreden volgde Draco haar. Iedere stap plande hij waardoor er bijna geen geluid klonk. Als een geest ging hij vooruit. Zijn witte vacht en kille ogen droegen ook nog eens bij aan dat beeld. Een arrogante houding had hij echter niet meer. Zijn lichaam was klaar voor de jacht. Net op tijd begreep hij het plan van de poes. Gelukkig was hij redelijk snel door zijn lange training. Bovendien had Raza hem ook een aantal trucs geleed. Met een paar stappen sneed hij de pas van het bruine beest af. De paniek in zijn ogen was duidelijk te zien. Ondanks zijn wonden en gebrek aan eten wist hij het dier bij te houden. Met een sprong stuurde hij het weer richting Walnutpaw. Alles wat ze nog hoefde te doen was even sprinten en ze hadden een maaltijd. Veel ook nog, bijzonder voor deze tijd van het jaar. Tevreden keek hij toe hoe het beest zijn dood tegemoetliep.Vriendschap met deze poes zat er niet in, maar samenwerken ging prima.