From where this pleasure?

Narrowkit liep de elders den binnen. Hij was opzoek naar zijn tante. Die hij nu voor het eerst zou ontmoetten. De kat keek omhoog van een bekende maar zachte stem. Wat waarschijnlijk zijn tante breakingdawn zou moeten zijn. "Nee hoor Tante, ik was opzoek naar u." Zei de kat opgewonden, maar toch geschrokken. Haar rechter oog was helemaal verbrazeld. Hoewel haar linker oog het nog perfect deed.
De kat ging bij haar zitten. Hij drukte zijn neusje tegen haar vacht als begroeting. "En, hoe is het met u?"

Narrowkit moest lachen van haar reactie. Had hij tenminste nog zijn tante waarmee hij nog wat kon lachen. "Tja, u heeft het maar goed. Maar ik heb alleen een ander probleem. Zie, blijkbaar heeft
Creamypaw ooit een belofte gedaan aan papa." Hij keek even of zijn tante niet in slaap was gevallen en begon weer. "En dat was dus dat hij op ons zou letten wanneer hij er niet meer zou zijn. Maar" Hij slikte even. "Het probleem is, ik mag die kater niet zo. Het gaat wel weer over hoor, daar niet van. Alleen zint het me nu niet zo. Ik mis papa vreselijk! En ik zou later net zoals hem willen worden. Een loyale sterke warrior."

Narrowkit dacht na over wat ze zei. "Ja, dat kan wel maar nu nog niet. dat duurt even."
Hij trok zijn glimlach op en keek omhoog, recht in de ogen van zijn tante. "Maar laten we het over wat anders hebben. Tante, heeft u dapper gevochten? Ontremd het gewonden oog?" Mauwde de kat nieuwsgierig.

Wretchedpaw's wond was bijna genezen. Er zat een grote dikke korst en Wretchedpaw kon eindelijk weer normaal lopen. Ze had zich bedacht dat het leuk zou zijn om even bij haar moeder op bezoek te gaan in de elder den. Trippelend liep ze door de ingang van het muffige hol. Hier en daar lagen katten en daartussen trof ze ook haar moeder aan. Voor haar moeder stond er nog een bekende kat. Het was haar neefje Narrowkit. Ze stonden druk te praten. Het leek Wretched wel gezellig en ging erbij staan. "Hi mam, gaat het al weer beter met je oog?" begroette ze Breakingdawn. De wond op haar oog zag er pijnlijk uit, maar zo te zien was het wel aan aan het genezen.

Narrowkit luisterde met volle aandacht naar wat de poes vertelde. Tot ze onderbroken werden door een andere stem. De kat hief zijn kopje op. Tegenover hem stond een sneeuwwitte poes. Hij herkende haar als zijn nicht. "Hey nichtje!" Zei de kat met een knikje. Alhoewel hij haar ooit maar een keer gezien meende te hebben. Maar nog nooit had hij echt met haar oog tot oog gepraat. Hij vond het gezellig dat zijn nichtje er ook nog bij kwam.

Narrowkit begroette haat terwijl ze dichterbij kwam. "Hi, Narrowchi!" zei ze vrolijk. Voor katten die ze schattig vond of kleiner waren verzon ze bijnamen. Dat maakte haar vrolijker dan ze al was. Ze had nog nooit met Narrowkit gesproken, maar ze wist wel dat het haar neefje was. In Riverclan had ze veel familie, maar ze praatte nooit veel met ze. Wretchedpaw praatte sowieso nooit veel met andere katten, terwijl ze het eigenlijk wel gezellig vond. Precies daarom vond ze het leuk om bij haar moeder op bezoek te gaan. Daarbij trof ze ook nog een neefje aan, wat ze super gezellig vond. Twee vliegen in een klap.

Haar moeder gaf een warme lik over het bolletje van Wretchedpaw. Het deed haar herinneren aan haar kitten tijd in de nursery, met mam, haar zusjes en broertje. Wretchedpaw keek verbaasd op. "Battlepaw? Is er dan iets met hem?" vroeg ze verbaasd. Terwijl ze in de medicine cat den lag, had ze haar broertje en zusjes niet gezien. Ze wist nergens van. Schijnbaar was ze niet de enige met haar kleine drama's. Zo verbaasd was ze er eigenlijk ook niet over. Ze sprak familie bijna nooit. Misschien was het eens tijd dat ze daar wat aan moest doen. Wretched zou binnen kort warrior worden en mocht zich wel wat volwassener gedragen. Maar jong zijn was zo leuk...