Mice all around!

Toen de zwarte kater opstond, had hij eens zin in iets anders. Geen stomme Kittypets proberen verstand bij te brengen of idiote Rogues laten schrikken. Ook wilde hij vandaag niet proberen bij zijn grote liefde, Lightleaf te zijn. Nee, vandaag ging hij een Clan vereren met zijn bezoek.
Hate trippelde naar de kleine prooihoop en pakte een muis. Snel schrokte hij het beestje naar binnen en ging op weg. Maar een paar passen buiten het BloodClan Camp realiseerde hij zich ineens iets. Hij wist niet naar welke Clan hij moest gaan. Een paar seconden stond de kater besluiteloos stil, maar kwam al snel weer in beweging. Hij ging zeker niet naar de ThunderClan. Misschien kwam hij Lightleaf tegen en als ze hem haar Clangenoten zag pesten zou ze absoluut niet blij zijn. Ook de ShadowClan viel af. Die waren allemaal zo chagrijnig dat er geen fatsoenlijk gesprek mee te beginnen was. Dan waren er nog de WindClanners, maar die vluchtten altijd zo snel dat dat gewoon niet leuk meer was. Tot slot bleef de RiverClan over. Ja, die waren wel goed. Als hij een beetje geluk had, kwam hij één of andere domme kat tegen met wie hij veel plezier kon hebben.

Hate was al een tijdje in RiverClangebied, maar had nog geen kat gezien. Hij wist niet waar hij was en toen hij in de verte een bijzonder kletterend geluid hoorde, besloot hij daar naartoe te gaan. Wellicht waren daar katten.

Het kletterende geluid kwam van een waterval. Voor hem stroomde het water over de rotsen naar beneden en spatte uiteen op de bodem. Hoe diep zou dat zijn? Duizend staartlengtes? Tweeduizend misschien? Hate ging zitten en vouwde zijn staart om zich heen, aandachtig de waterval bekijkend.

{+ Eerste post voor Dauntrose}

Het blauwe water van de waterval was zo licht als de lucht. Een grote steen gleed over de rand. Wacht. Stenen bleven normaal niet ergens aan haken. Hate knipperde met zijn ogen. Had hij dat wel goed gezien? Ja, de steen hing er nog steeds en bungelde heen en weer. Stenen bungelden normaal gezien niet heen en weer. De zwarte kater besloot een kijkje van dichtbij te nemen en stond op. Naarmate hij dichter bij de waterval kwam, begon hij te twijfelen of het wel echt een steen was. Toen hij ongeveer twintig staartlenges van het water vandaan was, zag hij dat het geen steen was. Het was een kat. Een golf paniek overspoelde hem. Wat moest hij doen? Proberen de kat te redden of gewoon lachen en toekijken hoe de kat dood ging? Een paar seconde twijfelde hij. Toen rende hij op de waterval af. Hoe moest hij dit gaan doen? Als hij gewoon blind op haar af rende, zouden ze allebei naar beneden storten. Was er een tak die hij naar hem uit kon steken? Maar Hate zag geen geschikte. Gehaast liep hij in het rond. Ieder moment kon die kat vallen. Daar! Een niet al te dikke tak lag op de grond, net lang genoeg. Hij sleepte de tak naar de rand van de waterval en begon te schreeuwen om de aandacht van de kat te krijgen. 'Stomme Kittypet!' schreeuwde hij over het geraas van de waterval heen. Want het moest wel een Kittypet zijn. Die waren de enige katten die stom genoeg waren om van een waterval af te storten.