Nawww cute kitties!

Ze hield van de nursery, ook toen ze nog een kitten was had ze nooit geklaagd. Het was er rustig en er hing een fijne geur. Ook hield ze van kittens, ze waren zo schattig! Later zouden zij en Forestpaw ook kittens krijgen, ze wist het zeker. Nu alleen nog Forest ervan overtuigen hoe leuk ze was, maar dat zou vast wel lukken. De witte poes ging naast de uitgang van de den zitten en liet haar blik over de aanwezige katten glijden. Ze zuchtte tevreden en begon te fantaseren over hoe hun kittens eruit zouden zien. Ze bedacht dat er een jongetje het knappe uiterlijk van zijn vader zou krijgen. En dan nog een meisje dat op haar leek. Ja dat was perfect! Het was zo jammer dat Forestpaw soms zo gemeen deed. Wat deed ze verkeerd? Vond hij haar niet leuk? Nee, waarschijnlijk niet. Maar dat zou nog wel komen.

{Open!}

Dromerig staarde ze voor zich uit, haast alles vergetend. Maar haar mooie fantasie werd bruut verstoort door een tikje op haar rug. Hè wat? Snel keek ze naar achter en staarde de kat aan. Het duurde blijkbaar te lang want de kat begon zijn keel te schrapen. Hè.. Oww. Snel deed ze een paar stapjes op zij terwijl ze beschamend naar de grond keek. Haar blik viel op een kleine kitten, waarschijnlijk nog geen twee maanden oud, en bleef daar even hangen omdat de kitten ook naar haar keek. Zou ze op haar afstappen? Daarvoor was ze hier gekomen, niet? Ze trippelde met kleine pasjes op de kitten af en vormde een vriendelijke glimlach. "Hee,"

De kitten leek wat nerveus dus Littlepaw besloot om een beetje afstand te houden en zich zo klein mogelijk te maken. "Groot," groot, wie was groot? Ze had het toch niet over haar? Grijnzend keek ze de kitten aan. "Groot, ik?" Dit was letterlijk de eerste keer in haar leventje dat ze dat had gehoord. Zij en groot dat paste gewoon niet samen in een zin. Ze had een formaat van een kitten, een wat oudere kitten weliswaar, maar toch.

De kitten begon te vertellen over het feit dat zij net zo groot was als alle andere grote kitten. Ja, nou, dat was dus niet zo groot, besefte Littlepaw teleurgesteld. Ze had stiekem altijd al wat langer willen zijn, het was pittig vermoeiend om altijd naar boven te kijken hoor! "Zijn andere apprentices dan nog meer groot?" Met haar lippen op elkaar gedrukt knikte de witte apprentice. "Ja, zeker, ik ben nog maar een kleintje." Ze wilde de kitten niet bang maken, maar dit was het enige - helaas - kloppende antwoord. "Vandaar ook mijn naam, Littlepaw." Sprak ze. "Hoet heet jij?" Met haar blauwe oogjes keek ze vriendelijk naar de kitten.