Oops (Mr. Holmes en Open) speed

De rode kater slaakte een zucht bij het zien dat zijn poten hem over de borders van het terriotorium hadden gedragen. Hij zou hier helemaal niet moeten zijn, maar helaas had hij zijn hoofd in gedachtes verloren en dwaalde hij nu over het vergeten rogue land. Terwijl zijn eigen clan voedsel nodig had. De grote kat keek om zich heen, en een lachje sierde zijn lippen toen hij alweer bekende geuren tegemoet kwam. Was hij toch niet heel ver over de borders gegaan. Gelukkig

+1ste Mr.Holmes dan open

Oops (Mr. Holmes en Open) speed Tumblr11

Windclan, kater, rond de twintig manen. Dat werd meteen duidelijker toen hij de sporen van de onbekende zag. Hoeveel een paar kleine tekens in de aarde konden prijsgeven... Windclan werd duidelijk doordat ze ver uit elkaar stonden, de typische Winclanmanier van lopen. Dan kater omdat ze nog steeds dieper waren dan bij een poes en twintig à dertig manen leidde hij ook van de diepte af. 'Afgedwaald?' De blik in zijn ogen was gewoon neutraal. Pas als de kater vijandig werd zou hij zich ook zo gedragen.

Don't talk out loud Gast,
you lower the IQ of the whole street.
-Sherlock Holmes-

Windcall draaide zich om bij het horen van een vreemde stem achter zich. "Afgedwaald?" De kat bekeek de andere kater, hij was grijs geen idee hoe oud hij was. Dat was meestal niet in te schatten bij rogues, die waren altijd mager. "Nee, ik ben alweer op weg naar huis," miauwde hij kalm. Windcall had gezien dat de kater een neutrale blik in zijn ogen had, Wind besloot het dan ook neutraal te spelen. "Kijk uit dat je niet perongeluk over de Windclan borders loopt, zo ben ik ook hier beland." De rode kat knikte en vervolgde zijn weg richting zijn geliefde kamp.

Hij knikte. Dat kon ook. Maar hij was nog steeds afgedwaald van zijn oorspronkelijke pad. Anders was hij nu waarschijnlijk dichter bij het kamp geweest. Het was duidelijk dat de kat loyaal was aan de clan. En dat het Sherlock niks kon schelen. Hij zette een stap en kwam op het Windclangebied terecht. Het was maar een poot, maar toch meer dan toegestaan. Waar verveling wel niet toe leidde.

Don't talk out loud Gast,
you lower the IQ of the whole street.
-Sherlock Holmes-

Windcall zuchtte toen hij zag dat de rogue uitdagend een stap op het territorium zette. Windcall wist uit ervaring dat je er vooral geen aandacht aan moest geven en het gewoon moest negeren, dus de Windclan kat keek even verveeld naar de grijze kat en liep toen door. De kat had dan wel besloten de ander te negeren, uit het oog verliezen deed hij niet, in zijn oog hoeken hield hij de kater scherp in de gaten. Rogues konden van alles doen als ze verveeld waren, niet dat hij bang was voor zo een mager scharminkel zoals iedere rogue. Hij zelf had al heel wat manen geleefd en getraind. Hij was het een en ander wel gewend.

Dus nu liep de Windclanner weg? Watje. Toch vertoonde de kater geen tekenen van angst. Het irriteerde Sherlock. Vooral omdat de kater niks deed. Hij had toch iets van arrogantie of woede verwacht, waar hij weer met een slim antwoord op reageerde. Maar geen van alle deed de Windclanner. Wel, dan kon hij net zo goed nog wat verder gaan. Zonder moeite zette hij een stap en belande op het Winclangebied. Het was duidelijk gemaakt voor katten die snel konden rennen. Al was niet iedere Windclanner daar even goed in. Dat had Sherlock inmiddels wel gemerkt.

Don't talk out loud Gast,
you lower the IQ of the whole street.
-Sherlock Holmes-

Al snel merkte Windcall dat deze kat heel erg aan het zoeken was naar aandacht, in de vorm van ruzie natuurlijk. Hij liet het irriterende gevoel van zich afglijden en ging hij steeds langzamer lopen. Tot de kat uiteindelijk stil stond. Langzaam draaide hij zich om en liet daarbij geen spoor van emotie zien."Ik zie dat je moeite hebt, kan je het niet aan? Dat rogue leven? Zo alleen? Aww zielige jij." Nog steeds was er geen spoor van boosheid of iets anders op zijn snoet te lezen. Het enige wat van hem af droop was het sarcasme. "Hm, sorry jong, ik kan je niet vermaken. Maar misschien kunnen de eekhoorns je gezelschap houden." Windcall gaf een 'vriendelijk' knikje en stapte weer door."Chiau" Bracht hij al stappend droogjes uit.

Hij rolde met zijn ogen toen de kater eindelijk reactie toonde. Sommige katten waren zo sloom. Deze absoluut, bovendien was hij ook nog dom. Hij die de eenzaamheid niet aankon? Het was bijna een lachwekkend idee. Al zijn hele leven was hij alleen. Vrienden waren overbodig. Alleen als ze hulp nodig hadden praatte katten echt tegen hem. Behalve een paar uitzonderingen. 'Ik denk dat jij de gene bent die niet van eenzaamheid met je hele clan vol katten. Verder denk ik niet dat eekhoorns goed gezelschap vormen.' Hij negeerde het sarcasme in de stem van de Windclanner. Tegelijk met de kater begon hij ook weer te lopen. Zo snel zou hij niet opgeven.

Don't talk out loud Gast,
you lower the IQ of the whole street.
-Sherlock Holmes-

'Ik denk dat jij de gene bent die niet van eenzaamheid met je hele clan vol katten. Verder denk ik niet dat eekhoorns goed gezelschap vormen.' Windcall draaide ongezien zijn ogen en stapte stevig door, wat kon hem het nou schelen wat die grijze rat zei. 'Well then, go back to your home, if you have one. What is the use of following me?' Hij grinnikte en schudde zijn hoofd. Het was altijd leuk om een beetje te dollen. 'Or instead of squirrels try a frog, they seem very social these days,'

-Ik was vergeten dat Windcall alleen Engels spreekt xD