Ceremony 19-01

"Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen, zich verzamelen bij de High Rock voor een Clanmeeting!", Ravenmask trippelde richting high rock en krulde zijn zwarte staart voor zijn poten. "Het is weer tijd voor een ceremonie," vervolgde Silverstar. Aandachtig zette hij zijn oren open. Het zag er naar uit dat hij een apprentice kreeg. Scarpaw. Hij had haar wel eens in het kamp gezien, een kitten met zoveel littekens was moeilijk te vergeten. "Scarkit?", miauwde Ravenmask. "Ik kom je morgenvroeg in de apprentice den halen",

Het muisje viel net uit haar bek en landde met een zacht plofte op de prooistapel toen ze Silverstars stem hoorde. Haar kop ging langzaam omhoog terwijl ze omkeek naar de zilveren kater. Een ceremonie, ze was benieuwd. Even schoot haar kop langs de katten. Enkele kittens hadden hun leeftijd bereikt. En een aantal apprentices, waaronder zijzelf. Maar dat liet ze uit haar gedachte. Haar mentor en zij hadden niet genoeg getrained daar was ze zeker van. Rustig ging ze zitten terwijl ze luisterde naar de namen en de kittens die tot apprentices werden benoemd, daarbij hun mentoren die hun begroette. Tot ze Glows naam hoorde. Meteen spitste haar oren en zochten haar ogen naar de bekende vlammende vacht tussen de groep katten maar ze kon hem niet vinden. Glowstick, niet langer meer Glowpaw zoals ze hem ontmoet had en gekend had. Misschien zou die samen gaan met de afstand die ze nu vaak tussen hun twee voelde. Kort luisterde ze naar de naam van de nieuwe medicine cat, Jayfeather. Ze was blij voor Maskheart dat hij zijn hart had gevolgd, wat daar ook van zou komen. Haar naam werd niet genoemd. Zij bleef apprentice terwijl Glowstick een warrior was geworden. Ze wist dat zij en Strawberry te weinig trainde. Geen tijd om te mokken over haar eigen rang of naam. Rustig hees ze zich op haar vier poten en trippelde lichtvoetig naar de nieuwe medicine cat. Ze duwde haar neusje even in zijn vacht en glimlachte. "gefeliciteerd, u zult het geweldig doen" mompelde ze. Tot ze de rode vacht in de buurt herkende. Meteen keek ze naar zijn kop en grijnsde breed. "Glowstick, gefeliciteerd" grijnsde ze terwijl ze naar hem toe stapte. Ze wist niet helemaal hoe ze zich moest gedragen dus duwde ze net als bij Jayfeather respectvol haar neusje tegen zijn schouder en keek hem aan. "Je zult zeker een geweldige warrior zijn" glimlachte ze. Ze ging zijn warmte in de nacht zeker missen.

Waarom keek hij zo verdrietig, dit was geweldig, hij was warrior, dat was toch wat iedere kat wou, vanaf kitten af aan al. Waarom keek hij dan zo verdrietig. Ze keek hem aan toen hij begon te praten, het klonk bijna jammerend. Ze volgde zijn blik naar zijn poten maar keek daarna weer naar zijn kop. Niet gelovend wat hij net zei. "Wat bedoel je Glow?" vroeg ze zacht en probeerde zijn blik te pakken. "Zoveel maakt het toch niet uit dat ik nog apprentice ben?" vroeg ze zacht. Ze wou niet de hele clan hierbij betrekken, wat er ook gebeurde. Was dit het? Zou hij haar achterlaten? Voelde hij zich ineens te hoog om tegen een apprentice aan te zitten? Al die nachten dat ze van hem wakker was geworden, dan ze hem had proberen te troosten, de gemisde slagen van haar hart als ze hem zacht, het heerlijke brandende gevoel dat haar vacht had als hij haar aanraakte, was dat voor niets geweest. Ze wou het niet kwijt, en ze wist dat zij het niet zou verliezen, ze hield van hem. Maar ze wou hem niet kwijt. "Misschien word ik bij de volgende ceremonie warrior, ik ga meer trainen, met of zonder mentor" mompelde ze, ookal trwinde ze de poten al onder haar lichaam vandaag. Tranen schoten in haar ogen, de gedachte hem te verliezen deden ronduit pijn, echt pijn.

Vragend keek ze hem aan en wachtte op het moment dat hij haar hart zou breken. Ze keek naar haar poten toen hij haar naam uitsprak. Net als altijd, zelfs met zijn gebroken stem en wat eraan zat te komen, tintelde haar vacht ervan. Hij kon haar niet zo achterlaten, wat was ze zonder hem. Hij sprak zijn zin en stopte voor een seconde, maar die seconde was lang genoeg voor haar gedachte om alle kanten op te gaan. Als het niet was omdat ze geen warrior was, waarom wel. Had ze iets fout gedaan? Hield hij niet meer van haar? Was er een ander? Zoveel vragen en ze zou er snel genoeg antwoord op krijgen. Maar dat antwoord was heel anders dan ze verwacht had. Fronsend keek ze op naar hem. "Meen je die?" vroeg ze verbaast. "Glow, ik hou van je, hoe moet ik je dat nou eens duidelijk maken" Ze kroop tegen hem aan. "Het is logisch dat je je nu niet zo goed voelt maar dat maakt je niet zwak. Je komt hier wel doorheen, ik help je, dit komt goed" mauwde ze zacht en likte zijn kop gerustellend.