Do you want to play?

De maine coon keek rustig naar beneden. Op een klein lengte-verschil stond een drukke kitten. Iets jonger dan hem kon hij al zien. "Hey" Begroette hij terug nadat de kitten hetzelfde deed.
Narrowkit inspecteerde de poes. Ze had donkergele ogen. En ze was zwart met wit gevlekt. Veel anders dan hoe hij eruit zag. En hij had eigenlijk nog nooit zo'n gekleurde kitten gezien verder meende hijzelf, maar daarom maakte het hem alleen nog maar nieuwsgieriger naar de jonge poes voor hem. Hij wist wel dat ze hoogstwaarschijnlijk wou spelen. Maar of de kitten daar nu zo'n zin in had kon je wel al aan zijn gezicht aflezen. Tenzij deze jonge kitten ineens een verrassingsaanval zou doen, dan werden er wel hardere maatregelen genomen.
Maar even back to the point. Hij was wel benieuwd hoe deze kitten zou heten. En dat was ook de reden tot zijn vraag. "Zeg, hoe heet jij?" Mauwde de kat enthousiast.

De kater keek naar zijn zijde. De poes die trots haar naam uitsprak. En daarna nog eens zijn naam ter geheugen kon herinneren. "Ja, klopt dat ben ik" Sprak de kat op een rustgevende toon uit. Ze mocht dan wel zijn naam weten. Maar zijn geschiedenis achter zich wist ze nog niet. Maar zo te zien had zij wel nog beide ouders. Dus dat was alleen maar rustgevend voor hem. Zolang de andere katten zich goed in hun vel voelde was voor hem de dag weer goed. Hij sprak niet meer voor zichzelf. Maar dacht ook meer aan het leven van andere. Er zijn tenslotte ook nog clankatten hier die het erger hebben.
Narrowkit werd even wakker geschud uit zijn denkdroom. Die hij weleens vaker heeft. "He, wat brengt jou eigenlijk naar mij?" Srpak de kat nieuwsgierig.

Hij luisterde naar wat de poes zei. "Aha, dus nu ga je het vervelende mormel bij mij uithangen he?" Hij giechelde. Nu had hij opzich wel zin om te vechten. Als hij zou verliezen van een meisje zou dat ook zo dom staan. "Oke, ik wil best wel vechten hoor." Hij keek even recht naar de poes. Ze zag er nog klein uit. Zeker nog net geboren. Dan kan er toch niks mis gaan. "Maar garandeer maar dat ik win" Zei hij trots.,

De kater had al wel een beetje verwacht van haar verassing. Snel spande hij zijn spieren en sprong met een boog mee terug. Hierdoor zal de poes wel teruggetrokken worden. Want ze was kleiner dan hem. Dus zou hij met zijn volle lijf aankomen. Die maakte dan geen schijn van kans. Misschien zal het kleine beestje gaan piepen, maar dan was het ook meteen gedaan met de pret. Dan zal hij waarschijnlijk wel op zijn kop krijgen. Maar tenslotte was het nog altijd de poes die naar buiten werd gestuurd en hem het eerste aanzag als speelgoed. Dus waarschijnlijk was ze al op de hoogte van een wat minder makkelijk gevechtje.

De kat voelde een lichte beweging bij zijn poot. Ditmaal was de poes hem wel te slim af geweest. Met een smak ging hij op de grond. Auch. Maar hij liet zich niet kennen. En zo snel dat hij op de grond ging stond hij weer op. Hij probeerde op de poes te gaan zitten zodat ze geen kant meer op zou kunnen komen. Uiteindelijk moest ze zich toch wel overgeven? Maar ach het was maar een kittenspel. Het serieuze komt nog. nog eventjes wachten en hij kan doen waar hij al die manen voor heeft gewacht. Echt een bijdrage leveren aan zijn clan.

De kitten moest lachen van haar gepiep. Hij had gelijk. Ze zou zich toch overgeven. Tenzij dit een valstrik was en zodra hij los zou laten, een klap zou krijgen. Maar dat gaf hem alleen nog maar meer redenen om te blijven zitten. "Ik ben niet zwaar. Jij bent gewoon kleiner." Hij giechelde. "En nu heb ik dus gewonnen? Of zul jij zodra ik opsta iets doen als valstrik?"Zei de kat hopend dat hij haar niet op ideeën bracht.

De kitten voelde een paar kleine tandjes in zijn poot gestoken worden. Niet al te hard. Maar de kit hoopte natuurlijk met het bijten dat hij er af zou gaan. Maar hij verroerde zich niet. Zo makkelijk kwam je er niet vanaf. Dan moet ie toch wat harder bijten. Hij voelde nog geen scheutje pijn namelijk. Misschien dat het ook de oorzaak was door zijn donzige vacht. Dat je daar niet doorheen kon. En dat was misschien ook wel jammer. Anders was ze er wel doorheen gekomen en hadden ze pas een echt gevecht. Dus hij besloot maar van de kitten af te gaan. Maar stond wel oplettend paraat. "Oke ik ben van je af. Die beet deed toch niet pijn. Ik voelde hem amper." Hij grinnikte. "Komt misschien door mijn donkere vacht" Zei hij toen trots

"Nou, ik denk toch echt eerder dat ik jou inmaak. Ik ben veel ouder." De kit grijnsde. Hij wist ook wel dat leeftijd er niks mee te doen had. Maar hij zou wel groter moeten zijn dan haar in die tijd. Grotere winnen toch wel sneller hoopte hij. Al was het dit keer ook gewoon stom geluk dat hij op haar kon zitten zodat ze geen kant meer op kon. En dat ze een meisje was natuurlijk. Die zijn toch altijd wel wat slapper dan de mannen. "Onthoud wel" Hij onderbrak zijn denkmoment. "Dat als jij apprentice bent, dan ben ik warrior. En dan heb ik al iets meer geleerd waarschijnlijk, als jij." De kitten ging zitten en zwiepte met zijn staart op en neer.