彡Riverclan Ceremonie 27-01

Vanaf zijn plekje net buiten de medicine cat den zat het magere grijze katertje te staren naar de deputy die zojuist een meeting bijeen had geroepen. hij had geen idee of dit ook de dag zou worden dat hij weer kon gaan trainen. Zowel Honeypaw als Whisperwind hadden hem verteld dat hij weer kon gaan trainen, zolang hij maar bij de eerste symptoom van een hoestje terugkeerde voor controle. Hij wist niet of hij er nu zo heel blij mee moest zijn, maar daar kwam hij vanzelf wel achter. Hij keek zwijgend naar Creamyfrost zodra deze zijn warriornaam had gekregen en een steek van jaloezie schoot door de magere grijze kater. Daar had hij allang moeten hebben gestaan als hij niet zo een zwakkeling was geweest. Zijn amberen ogen schoten naar de kittens die apprentice werden en hij snoof zacht. Waar had hij eigenlijk zijn hoop nog opgezet. Hij wist zeker dat hij geheid afgeschreven zou worden. Want tja, wie wilde er nu tijd spenderen aan iemand zoals hem die alles fout bleef doen. Nadat de jongere katten apprentice waren benoemd wilde hij opstaan en zich omdraaien om weer naar binnen te gaan gezien hij het toch echt behoorlijk koud had. Maar zodra hij zijn naam hoorde verstijfde hij licht en draaide zijn kop om. Zijn ogen schoten naar de flamepoint poes voor hij slikte. Hij haalde even diep adem voor hij toch terug begon te lopen, zijn ogen houdend op de poes voor zijn poot een klein steentje raakte waardoor het katertje zijn balans verloor en voorover smakte in de sneeuw. Zijn oren schoten plat op zijn kop door de schaamte terwijl hij weer omhoog krabbelde en de sneeuw uit zijn vacht schudde. Nou dat was dus echt al een geweldige indruk die hij nu had gemaakt. Hij richtte zijn concentratie op de grond waar hij liep terwijl hij toch richting de drukte liep en vele passeerde. Dat was een geluk dat hij naar de grond keek, hij zou de blikken van anderen niet opvangen nu. Pas zodra hij een paar poten voor zich zag tilde hij zijn kop op en keek langzaam omhoog naar de poes, haar begroeting afwachtend. In zijn ogen was het nog altijd te lezen, ze zou haar tijd aan hem verspillen.

De brede kop van de grijswitte warrior draaide langzaam weg van zijn maaltijd zodra hij de stem van Wolfgaze hoorde. hij rekte zich even uit en schudde de restanten sneeuw uit zijn vacht voor hij zich bij de senior warriors voegde en zijn staart over zijn poten krulde. De kou was voor hem nog wel wat van te doen maar niet iedereen had zo een dikke vacht als dat hij had. Hij richtte zijn blik op de deputy en luisterde vol interesse voor hij zijn stem bij die van de clan voegde om de nieuwe warrior te begroeten. Zelfs de stevige kater wist dat de jonge kater het verdiend had en er hard voor had gewerkt om tot dit punt te komen. Hij viel weer stil zodra Wolfgaze verder ging en liet zijn ogen even naar de kittens glijden met een kleine glimlach rond zijn snuit. Als hij had mogen kiezen nam hij liever de jongste omdat die nog het meeste aan begeleiding nodig had maar de anderen hadden dit zonder twijfel verdiend. Maar de deputy was blijkbaar nog niet klaar dus gleden de ogen van Flame weer rond voor ze op de eerst genoemde apprentice vielen. Ze schoten geen seconde weg zodra deze begon te lopen maar hij slikte zodra het katertje toch zijn balans verloor. Zijn ogen zochten Breakingdawn even kort, wetend dat het maar beter was dat ze nu niet kon zien wat er gebeurde. Hij wist dat het haar pijn zou doen om haar zoontje zo te zien worstelen. Hij draaide zijn kop terug en wachtte verder in stilte af voor hij naar Dovepaw keek en langzaam opstond. Zijn ogen droegen een zachte blik terwijl hij naar het poesje liep en zijn kop langzaam liet zakken om haar neusje aan te raken. ''Tijd om van jou een sterke warrior te maken.'' Sprak hij zacht voor hij zich langzaam toch weer terugtrok naar zijn plek.

Geamuseerd keek de keek de kater naar Wolfgaze die een bezig was met een ceremonie voorbereiden was,De eerste katten kwamen aan gelopen kittens apprentice's en warrior's ,Hoog van uit een boom lachte de kater naar benden,Het was zo hart verwarmend om die kitten's en apprentice's zo te zien, “Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen bij de highrock verzamelen voor een clanmeeting.” galmde de stem van Wolfgaze door het kamp.Zo te zien gaat het gebeuren Voorzichtig klimde Under uit de boom,Hij wilden het van dicht bij zien,Kalm voegde hij zich bij de katten massa,“Vanwege de normale drukte rond Leafbare, zal ik de ceremonie voor Dawnstar doen.” kondigde hij aan tegen de clan,Rustig knikte de kater,Begrijpelijk leider van een clan zijn was een drukke rang,“Vandaag zal een apprentice zijn warrior naam krijgen. Deze kat heeft zich bewezen als een ware warrior van Riverclan.” Wolfgaze keek even over de menigte uit. “Creamypaw, je mag naar voren komen om je warrior naam te ontvangen.” Creamypaw...Zijn broertje? Met grote ogen keek hij omzich heen,Ging de tijd zo snel?,hij moest hem vinden,deputy van de Riverclan, vraag Starclan om op deze apprentice neer te kijken. Creamypaw, vanaf vandaag zal jij voortgaan met de naam Creamyfrost, gefeliciteerd. galmde het achter hem,Nee ze hadden zoveel in te halen!Waar is hij?!

Hij wist dat het er aan zat te komen, want dat wist hij al toen Underwater een assessment met hem gedaan had. Silvercloud vond dat hij er klaar voor was en dat had Underwater bevestigd. Toch schrok hij zich wild toen de stem van Wolfgaze over het kamp klonk. Daar was het moment dan, het moment waar hij eigenlijk wat tegen op zag. Hij wilde heel graag warrior worden, dat was het niet, maar hij maakte zich zorgen dat hij het nog niet kon. Dan konden alle katten van de wereld zeggen dat hij er klaar voor was, zijn gevoel kwelde hem. Toch stapte hij naar de high rock waar de deputy bovenop stond. Hij had zijn oren gespitst en dwong zichzelf te glimlachen. Hij wist dat de spanning aan hem te ruiken was, maar dat leek hem normaal, dat was vast niet gek. Er ging een schok door hem heen toen zijn naam genoemd werd. Hij slikte zenuwachtig en stond toen op om naar voren te lopen. Hij kon wel gaan zitten treuzelen, maar dan begonnen katten nog te denken dat hij het niet waard was. Hij had stinkend zijn best gedaan, altijd, ondanks alles. Het verlies van zijn ouders en vrienden, de coma en de gevechten die hij had moeten doorstaan. Toch was hij altijd door gegaan om een goede warrior te kunnen worden, eentje waar zijn ouders trots op konden zijn. Stilletjes ging hij bij Wolfgaze zitten en knikte hem respectvol toe. “Dankuwel Wolfgaze.” Zei hij zachtjes toen de deputy zijn nieuwe naam noemde en hem feliciteerde. Dus nu was hij Creamyfrost, daar zou hij echt aan moeten wennen. Het klonk nog zo onwennig, zo vreemd. Ergens groeide toch de trots in zijn lijf, want hij had zijn warrior naam gekregen. Ja, hij vond het lastig om te geloven dat hij er echt klaar voor was, maar het was hem wel gelukt. Hij mengde zich weer in de menigte, waar katten hem konden feliciteren als ze wilde. Even viel zijn blik op zijn broer en hij lachte breed naar hem, maar lange tijd om na te denken had hij niet. Hij hoorde voor de tweede keer zijn naam, een apprentice? Kreeg hij nou serieus een apprentice? Zijn bek was een stukje opengevallen terwijl hij verrast opkeek. Snel klapte hij zijn kaken weer op elkaar, om niet al te verrast over te komen. Hadden ze echt zo veel vertrouwen in hem? Hadden ze gezien hoe hij met de kittens gespeeld had en ze dingen had bijgebracht, zou dat het zijn. Hij schudde even zijn kop om weer helder te worden, helemaal overdonderd door de gebeurtenissen. Toen keek hij om zich heen naar Wretchedpaw om zijn apprentice te felicteren. Wat een vreemde wending, hij zou er nog wel aan moeten wennen. Maar zoals altijd zou hij meer dan zijn best doen en zou hij bewijzen dat ze niet de verkeerde keuzes hadden gemaakt.    

Hij stopte met zoeken toen hij de stem van zijn tante hoorde. Er ontstond een warme blik in zijn lichtblauwe ogen toen Butterbell zijn kant op kwam. Misschien was hij toch wel blij dat hij nou warrior was, want hij wist heel zeker dat zij ook trots op hem was. Net als Underwater, zijn broer, trots op hem zou zijn. Dat wist hij echt zeker en dat maakte hem blij. Hij had bewezen dat hij het kon, ondanks alles. Hij was van nut voor de riverclan en dat vond hij het belangrijkste wat er bestond, want hij wilde geen nietsnut zijn. Hij mocht meteen de training van Wretchedpaw afmaken, de dochter van Breakingdawn. Hij wist dat ze bijna even oud als hem was, maar dat vond hij juist wel prettig. Hij kon dan makkelijker aan het mentorschap wennen, omdat ze niet meer zo onervaren was als de meeste jonge apprentices. Daarnaast hoopte hij dat ze vriendschap met hem zou willen sluiten, ondanks dat hij haar mentor was. Hij had nooit echt met haar gesproken, maar ze had hem altijd aardig geleken. Hij wreef zijn wang tegen de neus van zijn tante toen ze hem feliciteerde. “Dankjewel tante.” Er lag een trotse blik in zijn ogen terwijl hij Butterbell aankeek, daarna gaf hij haar een plagerige stomp tegen haar schouder. “En alsjeblieft zeg we gaan niet met dat u beginnen hoor.” Hij grinnikte zachtjes en spitste zijn oren toen ze verder ging. “Ik zal ook echt moeten wennen. Het voelt zo vreemd, nog zo onwerkelijk. Ik zal echt op moeten letten dat ik nu warrior ben, maar dat komt wel hoor.” Hij knikte vastberaden, maar toen hoorde hij pootstappen zijn kant op komen. Hij keek om naar Wretchedpaw toen ze zijn kant op kwam. Hij glimlachte naar haar, duwde zijn neus zachtjes tegen die van haar en knikte haar toen toe. “Hallo Wretchedpaw.” Zei hij vriendelijk tegen haar. “Met Sunhigh bij de uitgang van het kamp. We kunnen wel meteen beginnen niet?” Dat was beter dan dat hij nog een dag ging wachten en dan ging bedenken wat er allemaal mis kon gaan. Hij dacht altijd veel te veel, dus kon hij het beter altijd maar meteen doen. Het zou wel goed komen, als hij maar eenmaal bezig was, dan zou hij vanzelf wel inzien dat het niet mis zou gaan.