You wished to see me now I'm back?

Met krachtige betrad de grote kater het kamp en bleef kort staan, zijn kop hoog geheven. Hij had een tijd geleden besloten te vertrekken maar nu was het tijd om terug te keren. Hij was in een perfecte gezondheid en al zijn spieren rolden soepel onder zijn dikke vacht. Het enkele wat opviel was een litteken dat nu over zijn andere schouder liep waardoor hij nu op beide schouders getekend was. Maar het was allang geheeld, net zoals al zijn wonden voorheen. Hij negeerde alle geschrokken blikken die op hem waren gericht het moment dat hij in het volle zicht stond. Twee manen waren verstreken en hij was sterker geworden dan ooit tevoren. Niet alleen fysiek maar zijn hoofd stond weer strak op zaken, zeker nu hij gewoon weer ten strijde kon gaan buiten de grenzen. Het had hem een heel stuk gekalmeerd zodra hij weer kon vechten, het was zijn remedie geweest voor een heel hoop van zijn problemen. Alles had hij aan de kant gezet en nu was het resultaat meer dan zichtbaar. Zijn ogen gleden rond en vielen op het behoorlijk gegroeide zwartwitte poesje dat naar hem zat te staren met grote ogen. Langzaam ging hij maar zitten terwijl hij wachtte tot hij opgeroepen werd. Compleet ontspannen begon hij met het wassen van een van zijn schouders terwijl het puntje van zijn staart tegen de grond tikte. Het viel hem op dat hij er beter gevoed uit zag dan de rest van de clan, maar dat gebeurde nou eenmaal als je wist waar de jacht goed was. Zijn vacht glansde in het zonlicht maar hij draaide zijn kop zodra hij pootstappen hoorden.

In een soepele beweging kwam de kater omhoog en rekte zich eerst langzaam uit, waardoor zijn spieren nog duidelijker werden. Hij nam bijna alle tijd ervoor voor hij in beweging kwam en de warrior volgde. Zelfs al wilde ze hem niet hebben dan zou ze wel heel erg stom zijn om hem weg te sturen. Hij was in perfecte gezondheid en conditie, waarschijnlijk een betere dan de meeste. Hij bewoog alleen zijn oor terwijl de warrior hem alleen liet en zonder te wachten liep hij de den binnen. Als je het hem vroeg wat krapjes, maar goed dat hij hier niet sliep dan. Zeker met zijn gespierdere lijf zou hij zich waarschijnlijk niet al te comfortabel voelen in zo een ruimte. Een paar pasjes van de ingang ging hij zitten en krulde zijn staart over zijn poten voor hij de poes recht aankeek, nu het litteken dat over zijn neus liep tonend. In zijn ogen was niks te zien, geen woede,kilte geluk, helemaal niks. Ze waren leeg en zijn hele lichaam was ontspannen. ''Je wilde met mij spreken neem ik aan.'' Sprak hij langzaam en met de kalme toon. Wellicht dat hij in aanzicht was veranderd maar diep onder al die rust zat nog altijd een monster vastgeketend. Maar na alle tijd was het hem gelukt meer controle te krijgen en het monster wat steviger vast te ketenen dan vroeger. Terwijl hij wachtte krulde hij zijn staart over zijn voorpoten, alsof er nooit iets was gebeurd met hem en hij een modelwarrior was.

Words: - ||Tag: x || Note:-

Hij wist dat ze bewust was dat hij binnen zou komen maar niks in hem veranderde het moment dat ze hem aankeek. Voor hem zou er vrij weinig nog veranderen, als hij bleef zou de eerste tijd nog wel een uitdaging blijven maar daar kon hij wel mee leven. Hij had weer genoeg kunnen trainen om op zijn minst een maan voort te kunnen zonder dat hij buiten de grenzen zou gaan. Hij bewoog enkel even met zijn schouders terwijl ze sprak. De blik in zijn ogen veranderde enkel niet en bleef niks verraden van wat er ging komen. Hij had alles weer goed onder controle en kon haar vragen waarschijnlijk met alle kalmte beantwoorden. ''Wellicht, maar waarom zou ik nog een afscheid nemen. Dat zou een zonde zijn van de tijd.'' Antwoordde hij zonder emotie en zonder weg te kijken. ''Als ik weg zou blijven had ik hier niet gezeten.'' Vervolgde hij even rustig, maar bleef met zijn kop geheven zitten. Hij liet zich nog altijd niet kleineren, maar wat iedereen ook zou zeggen. Hij mocht dan wel een monsterlijke slachter zijn buiten de grenzen en niet al te acceptabel tegenover de rest van de clan. Hij was zonder twijfel nog wel grotendeels loyaal, al was hij niet teruggekomen dankzij het trekkende in zijn binnenste. Hij wist dat het er nog altijd zat, maar weigerde er nog een seconde aan toe te geven. Ze had hem al genoeg op zijn poten kunnen trappen en zelfs al zou zij zich nog hetzelfde voelen, dan was dit haar prijs om te betalen en niet die van hem. ''Bovendien zou ik niemand hebben aan wie ik afscheids woorden zou verspillen.'' Okee dat was misschien wel iets van een leugen maar dat deed er niet toe.

Words: - ||Tag: x || Note:-

Onaangeroerd door haar ogen bleef hij zitten luisteren. De enige reactie die ze kreeg, zodra ze hem vertelde dat er altijd wel iets was om afscheid van te nemen, was een flick met zijn oor voor hij zijn staartpunt tegen de ondergrond liet tikken. Hij zou gerust in de discussie gaan maar dat zou een verspilling van tijd zijn. Hij hoorde haar zuchten maar reageerde nog altijd niet. ''Daar kwam het wel op neer ja.'' Antwoordde hij enkel voor hij de neiging om met zijn ogen te rollen moest onderdrukken. De straf die hij opgelegd kreeg was een makkie, hij was in tip top conditie dus dat ging lukken. Hij haalde zijn schouders op voor hij zijn poot optilde en er een lik over gaf. ''Best.'' Antwoordde hij toonloos voor hij zijn poot weer op de grond plaatste en zijn staart en weer netjes overeen legde. Zodra ze verder ging haalde hij opnieuw zijn schouders op. ''Ik was toch niet zo belangrijk voor de Clan.'' Sprak hij voor hij opstond. als dat echt alles was dan was hij er zo vanaf, bovendien had ze niets gezegd over wat hij moest doen buiten de tijd dat hij voor de elders moest zorgen dus hij kon nog altijd gaan dagzwerven. ''Maar zoals ik zei, best. Nog meer?'' Hij had geen idee hoe ze het vond om tegen deze versie van hem te moeten praten, maar een ding was zeker. Zij, en eigenlijk niemand kon zijn humeur of gedachtes inschatten. iets wat hem nog gevaarlijker maakte dan voorheen.

Words: - ||Tag: x || Note:-

De rust die hij nu van binnen bij elkaar had geplakt deed hem veel te goed,e n met zijn liachaam en geest in balans was hij perfect. Haar laatste woorden deden hem wel iets irriteren maar hij liet er niks van blijken terwijl hij zijn brede schouders ophaalde. Ze mocht dan wel de leader zijn nu, maar na deze twee aankomende manen zou ze hem niks meer kunnen vertellen en zou hij zijn leven oppakken zoals hij het altijd had geleefd. ''Best, wat jij wil.'' Antwoordde hij en draaide zijn kop om om haar aan te staren. Hij hield zijn snerende opmerking voor zich en bleef haar aanstaren zonder te knipperen. ''En al zou je me vertellen om bij de apprentices te gaan slapen. Zou alleen maar meer ruimte betekenen voor mij.'' Merkte hij simpeltjes op voor hij zijn kop terugdraaide en weg begon te lopen. De apprentices zouden dan wel ruimte voor hem hebben gemaakt, nu moest hij eerst zijn eigen plek terug zien te krijgen.