See me

Met haar tengere lichaam kroop ze door de struiken door, onder takken door en over wortels heen. Ze was van plan een territorium te vinden, om zich hier te nestelen. Ze was niet lang geleden uit haar territorium weggejaagd en ze moest snel een nieuwe vinden, wilde ze overleven. Na een tijdje had ze het dichte bos van net achter zich gelaten en kwam ze op een soort heiland, met kort gras en een beekje die rustig door het landschap heen stroomde. Het leek de perfecte plek, afgezien van de clankat die bij het stroompje stond. Waarom moesten clankatten altijd alles verpesten? Zachtjes sloop ze op de ander af, en rook al snel dat het een poes was. Haar klauwen schoten nerveus uit hun hulzen. Frizzy kwam steeds dichterbij en al snel was ze nog maar een paar vossenlengtes van de ander verwijderd, en pas toen werd ze opgemerkt. Met een dommige uitdrukking hield ze haar kop scheef, en ze stak het puntje van haar tong naar buiten. Echt gek was ze niet, maar acteren kon ze wel. Ze zou de poes zo in de val lokken, zeker zo'n jonge apprentice.

Walnut stond op scherp nu ze de poes in de gaten had. De meeste rogues die ze ontmoet had, hadden haar niks aangedaan, maar niemand was het zelfde. De apprentice zette een stapje naar voren maar stond onmiddellijk stil toen de poes opeens haar tong uit stak. Wat was dit dan weer? Walnut stak ook haar tong uit en bleef onbegrijpelijk staan, ergens was het wel grappig. Maar ze had geleerd niet zomaar overal in te trappen, hoe nieuwsgierig ze nu ook was, haar verstand vertelde iets anders. Ze hield haar kopje nu ook schuin en keek in de blauwe ogen van de poes, haar eigen ogen een beetje vernauwend om een beter beeld te krijgen. Toen zette Walnut nog een stapje, en nog een. Nu stond ze recht voor de poes en trok ze haar wenkbrauwen op. 'Oh, ik dacht dat je een jonge kat was, van dichtbij zie je er ouder uit.' Ze slaakte een zucht en ging voorzichtig zitten. Jammer, ze dacht dat ze een leeftijds-genootje had gevonden

Toen zij haar tong uitstak, deed de apprentice hetzelfde. Ze leek totaal geen idee te hebben van wat er aan de hand was, namelijk een sterke rogue die haar zo kon aanpakken als ze niet snel dit gebied zou achterlaten. Een paar secondes later deed ze ook haar kopje schuin, net zoals zij. Frizzy probeerde haar blauwe ogen groot te laten, maar ook zij versmalde nu haar ogen. De kleine poes zette twee stapjes naar voren, om daarna te zeggen: 'Oh, ik dacht dat je een jonge kat was, van dichtbij zie je er ouder uit.' Een beetje verontwaardigd stapte de rogue naar achteren, niet goed wetend hoe ze hierop moest reageren. Toen de ander ging zitten besloot ook zij te gaan zitten, en ze sloeg haar dikke staart om haar bruine poten. "Je zit op mijn territorium," begon de bruine poes dus maar terwijl ze de ander van top tot teen bekeek.

Walnutpaw merkte dat ze de poes in zo een positie had geplaats dat ze niet goed wist hoe ze moest reageren, echter had Walnut hier geen enkel probleem mee. Ze volgde oplettend elke beweging die ze maakte toen de rogue ging zitten, sommige rogues waren namelijk nogal gluiperig. "Je zit op mijn territorium," Walnutpaw trok haar wenkbrauwen en keek om haar heen, ze was vergeten dat rogues overal en nergens territorium claimde. Dus ook hier. 'Oh, sorry, waar eindigt je territorium?' Miauwde ze met een grote grijns. De poes was van plan gewoon weg te gaan en geen ruzie te zoeken, wat tevens ook een kenmerk was van een Windclanner. Ze rende liever weg voor gevaar, maar zodra hun clan in gevaar was gaven ze nog liever hun leven.

Toen de apprentice onschuldig om zich heen keek, tikte de rogue nijdig met haar witte staart. ze liet een geïrriteerde zucht ontsnappen en keek de poes verveeld aan. 'Oh, sorry, waar eindigt je territorium?' Langzaam kwam Frizzy overeind, haar spieren spanden zich rustig aan en haar klauwen schoten uit hun hulzen. "Wat is jouw naam, kleintje?" Miauwde ze toen, en nam de ander, nu weer rustig, op. De apprentice was klein, een makkelijk doelwit voor de rogue en zolang er geen clanmembers waren om haar te redden zou ze zo uitgeschakeld zijn.

Walnut gaf geen krimp toen ze zag dat de poes haar spieren aanspande en haar klauwen uit haar huls haalde, leuk, ze had een vijandelijk typje gevonden. "Wat is jou naam, kleintje?' Walnutpaw slikte haalde nu ook haar eigen nagels uit haar huls. 'Snellerdanjoupaw'" miauwde ze terwijl ze zich omdraaide en als een gek begon weg te rennen. De poes haar klauwen er niks voor niks uitgehaald, niet om te vechten maar om grip te krijgen op de grond zodat ze nog sneller was. Gelukkig was Walnut een Windclanner en rende ze de hele dag, ze had er dus wel vertrouwen in dat de rogue haar niet bij hield. Of dat hoopte ze.

De leerling sloeg ook haar nagels uit, en de rogue grinnikte zachtjes. Dacht dat mormel nou echt dat ze haar aankon? 'Snellerdanjoupaw' miauwde de clankat, en snel rende ze ervandoor. Met een grauw zette Frizzy de achtervolging in, al wist ze dat de leerling een gigantische voorsprong had gekregen en waarschijnlijk niet meer in te halen viel. Een plannetje begon in haar kop te vormen en ze kroop een boom in, en sprong daarna van boom naar boom. Zo was ze niet te zien, en toch even snel als de andere poes. Hopelijk zou de ander snel moe worden, dan kon ze zo van boven aanvallen.

- flutje :c

Al snel merkte Walnutpaw dat de poes niet langer achter haar te zien was, ze wilde al rustiger gaan lopen, weer gewoon adem halen, maar iets zei dat het niet klopte. Geritsel boven haar alarmeerde de poes, zat die rogue nou in de bomen? Paniek nam langzaam over van het denkvermogen van de poes. Wat als? Nee! Ze moest nadenken, als ze het tot Windclan kon maken zou de poes niet verder de bomen in kunnen springen, maar ze moest niet al haar kracht gebruiken want dat zou het al helemaal niet goed aflopen. Walnut schudde de angst van zich af en begon op een rustiger tempo als een gek te zigzaggen, bomen springen was dan wel snel, maar moeilijker dan rennen door de bomen heen.

-Mijn postjes zijn ook niet echt alles heur xD