Hunting or not? [Determind+open]

Met samengeknepen ogen tegen de wind sloop ze naar voren. Haar blauwe ogen stonden strak op een beestje, vanaf waar ze zat kon ze niet precies zien wat het was, maar ze wist wel dat ze honger had en snel wat moest eten. Op haar eigen territorium was het voedsel op, en de winter leek het minste effect op de Windclan te hebben. Ze konden makkelijk wat voedsel missen. Langzaam zette Frizzy zich schrap om de sprong te maken. Ze rolde met haar schouders, haar spieren volledig gespannen en sprong. Zodra ze op het diertje belandde beet ze er hard in, om vervolgens te ontdekken dat het een staart was. Haar kop schoot omhoog, en verwilderd keek ze naar de zwart-witte kater in wiens staart ze net gebeten had. "Ik dacht dat je een prooi was." Miauwde ze meteen verontschuldigend, maar bedacht zich toen dat dit een Windclanner was en zij een Rogue en ze nu hoogstwaarschijnlijk in de problemen zat.

+ 1e post Determind

Hunting or not? [Determind+open] 241nkp4

De gevlekte kater keek met zijn grijs groene ogen over het Windclan gebied. Zijn gebied, of ja, dat zou het ooit worden. Hij was door Starclan zelf geschapen en niet gemaakt voor het leven van een simpele Warrior. Deputy of Leader zou hem eerder bevallen. Maar goed, een ambitie voor later. Met een grimmige blik dacht hij aan de witte kater die hij als aardsvijand had ingestelt. Want ja. Hij had zijn moeder verminkt en zijn familie ten schande gemaakt. Nog voor hij er verder over kon denken snoof hij uit en keek weer vooruit. Het zou gaan stormen, de wolken kloven samen en waren een uiterst donker grijs. Plots stak er een felle beet in zijn lange staart maar onaangedaan ondanks zijn verbazing sloeg hij deze langs zijn lichaam. Een poes stond voor hem, geen lelijke, maar Rogue. Bij haar woorden trok hij een wenkbrauw op "Ik vat het maar op als een compliment." Even woog hij zijn mogelijkheden af waarna hij een charmante glimlach opzette. Hij stapte dichterbij en gleed met zijn staart langs haar vacht. "Wees niet zo opgejaagd, ik doe je niks" sprak hij meelevend. Hij deed zo simpel, alsof hij gewoon een lieverd was.

Hunting or not? [Determind+open] 2vbjxpk

De kater trok zijn wenkbrauw op, en miauwde: "Ik vat het maar op als een compliment." Hierna glimlachte hij naar haar en onderzoekend keek ze hem aan. Moest hij haar niet van het territorium afjagen? Of was hij gewoon bang voor haar, aangezien zij ouder was? Maar toen zijn staart langs haar vacht gleed, kreeg ze het toch wel wat warm. Wat was hij nou weer aan het doen? "Wees niet zo opgejaagd, ik doe je niks" Zei hij toen, en Frizzy sloeg haar blauwe ogen naar beneden. Ze blies de adem, waarvan ze niet eens wist dat ze die ingehouden had, trillerig uit en ze keek wat dankbaar naar de ander, maar ze vertrouwde hem nog niet. "Ik denk dat ik maar moet gaan," miauwde ze dus maar en maakte aanstalten om zich om te draaien.

- oh mijn god geweldig dit hahahaha

Zijn spieren waren niet gespannen maar rolde nog steeds onder zijn pels bij iedere stap die hij zette. Wat was dit toch simpel. Vrouwen waren ook zo zwak, zo makkelijk te bespelen, hij werd er bijna warm van. Vrouwelijk gezelschap deed hem weinig maar het gevoel van macht en controle maakte dat hij bijna liefde kon voelen. Was dit verliefd zijn op jezelf? Wat maakte het uit. Toen de poes zich om wou draaien sprong hij simpel voor haar pad. "Zo snel wil je toch niet vertrekken? Laat me je in ieder geval begeleiden naar de grenzen." sprak hij charmant met zijn diepe stem. Hierna stapte hij naar achteren, expres zijn vacht langs de hare laten glijdend. Hij wenkte de poes en liep met simpele passen vooruit.

Toen de kater voor haar sprong, tilde ze ongemakkelijk haar rechte poot op, klaar om de volgende stap te zetten. "Zo snel wil je toch niet vertrekken?" Oh nee hé. Ze zat dus toch in de problemen. "Laat me je in ieder geval begeleiden naar de grenzen." Verrassing gleed over haar gezicht, en met iets van stoutheid keek ze de ander aan. "Zeg, hoe oud ben je eigenlijk?" Miauwde ze toen. De kater leek zeker meer dan een jaar jonger dan haar, was het niet nog meer. En zij werd erdoor versierd? Ach, misschien was dit wel normaal voor clankatten, het waren toch de raarste katten met hun rare normen en waarden.

Waarom waren vrouwen zo moeilijk met hun vragen en het ontwijken en urgh. Wat moest je er ook mee? Ze waren maar voor een ding goed en de meeste deden over dat feit nog moeilijk ook. Wacht maar tot Cinderkit ouder was, dan zou hij het haar eens duidelijk maken en vertellen. Maar eerst madame hier. Door haar vraag keek hij gespeeld beledigt waarna hij grinnikte. Ach wat was hij sociaal en charmant. "Maakt het iets uit?" zijn charmante grijns doemde weer op. Ineens brak de wolk boven hun en een kleine hoeveelheid sneeuw viel naar beneden. Als hij haar lang genoeg op kon houden kwamen ze samen in de storm. Dan moesten ze dekking zoeken en dan, ja. Dan kon er nog weinig misgaan.

Weer dat lachje van hem, en de rogue keek hem nu al wat zelfverzekerd aan. Als hij met haar aan het flirten was, kon zij dat ook bij hem doen. "Maakt het iets uit?" Langzaam schudde ze haar kop. Nee, het maakte niks uit. Toen de jonge kater omhoog keek, volgde Frizzy zijn blik en zag de sneeuwvlokken naar beneden vallen. Ze keek er een korte tijd onverschillig naar maar daarna viel haar blik weer op de kater. Haar buik begon wat te kriebelen en ze voelde wat spanning opkomen. Ze vond hem wel leuk. "Hoe heet je?" Miauwde ze, waarna ze een stapje dichter naar hem toe zette.

Hij grijnsde naar de komende zelfverzekerdheid. Determind hielt voornamelijk van zwakzinnigheid. Dat was zo makkelijk te bespelen. Maar toch, deze Rogue kon hij vast wel handelen. Zijn keuze was ook al gemaakt en voor hem het lot van deze poes ook. Toen de poes dichter naar hem toe stapte keek hij met een smalende lach op haar neer, zijn lichaam was zo gedraaid dat hij half naast haar stond maar toch op een fatsoenlijke plek om tegen haar te praten. Bij haar vraag hief hij zijn kop en liet zijn blik over het Windclan gebied glijden. 'Determind, en hoe mag ik deze wonderschone dame aanspreken?' Hij lachte weer en kantelde zijn kop kort. Hierna strook hij met zijn staart langs haar pels in opzet haar te doen laten bewegen. Voor zijn plan moesten ze minstens in de buurt zijn van een verlaten dassenhol als de sneeuw opdreef.

De poes liep te dwalen over het territorium van haar Clan, zoals ze wel vaker deed. Meestal stelde ze het gezelschap van de andere katten niet zo op prijs, voornamelijk omdat ze het gevoel had dat ze de anderen alleen maar tot last was. Op dat soort momenten trok ze er maar op uit om te 'jagen'. Dat zei ze dan, maar ze kwam eigenlijk nooit terug met een prooi. Ze vond het moeilijk, en was daarbij doodsbang om te falen. Crowfeather had haar de basis geleerd, maar het had moeten eindigen voor het ooit echt begonnen was. Ze had meer voor hem gevoeld dan dat je gewoon voor je mentor zou moeten voelen. Hiervan had ze zichzelf de schuld gegeven, en was uiteindelijk maar niet meer op komen dagen bij haar trainingen. Nu was ze al acht manen en had ze nog niets geleerd. Nutteloos.
Ze hoorde stemmen, en keek op. Ze herkende de geur van haar Clan, en nog een andere. Rogue, misschien? Ze wist het niet zeker, ook dat had ze nooit echt geleerd. Haar hart begon sneller te bonzen toen ze dichterbij liep. Ergens was ze wel nieuwsgierig, maar als ze gezien werd, zou ze wel weer weten hoe het zou gaan. Vanuit de lange grassprieten op de heide keek ze naar de twee katten. Determind, hem kende ze wel, samen met een onbekende poes. En zo te horen waren ze aan het flirten. Haar ogen werden groot. Oh God, hier mocht ze helemaal niks van weten. Determind met een Rogue? Hij moest haar van het gebied afsturen! Aarzelend wiebelde ze op haar poten, nee, ze durfde er toch niets van te zeggen. Maar ze bleef staren. Ze deed nog een stap naar voren, en het geluid van het lange gras dat zich van elkaar scheidde, deed een stel kraaien opvliegen. Ze dook in elkaar, betrapt.

De kater hief zijn kop, maar keek haar niet aan toen hij zich voorstelde. 'Determind, en hoe mag ik deze wonderschone dame aanspreken?' Zijn staart streek langs haar nek en met een glimlachje keek ze de ander aan. "Frizzy, aangenaam." Met een kleine aarzeling stapte de rogue nog verder naar voren zodat ze nu tegen hem aanstond. Ze hapte zachtjes naar de vacht in zijn nek en trok er zachtjes maar.. Een soort van liefkozend aan. "Hmm.." Miauwde ze zachtjes, waarna Determind aankeek. "Hoe hou je het uit in de kou?" Opeens hoorde ze het geluid van opvliegende vogels en meteen stond ze gespannen, haar blauwe ogen versmald en ze keek naar de plek waar het groepje weggevlogen was. "Deter?" Miauwde ze vragend, niet goed wetend wat ze moest doen.

- Oh ik hou van dit topic ahahaha (she gettin horneyyyy)

De Rogue stelde zich voor als Frizzy. Wat een schrikwekkende naam. Echt, de machtige Frizzy, vrees je leven. Kuch. Gelukkig voor haar is ze al een passief beest want als ze met die naam een moordenaar wou zijn. No way. Maar hij speelde mooi mee. Accepteerde haar affectie en wou net haar vraag beantwoorden. Tot er vogels opvlogen. Kraaien, waren die pestbrengers toch nog ergens goed voor. Zijn houding veranderde, zijn spieren spande zich aan en hij rechte zich. De al lange kater was zo een indrukwekkend personage en zwiepte kort met zijn staart. Frizzy negeerde hij terwijl hij van haar af stapte richting de bron van de ophef. En daarom moest hij uit Windclan blijven voor deze dingen. Hier kende ze hem. Alles was verdwenen van zijn romantiek en charmantheid. Determind stond bekent als een kater die zijn ego niet liet schaden. En wie dat durfde... Hij stapte voor het platte gras en keek neer op een gevlekte apprentice. Een poes. Die waren al nergens goed voor. Het zou zo veel makkelijker zijn het gewoon af te maken. Maar een apprentice werd gemist. Hij haalde uit, hard, maar ongemikt. De poes kon dus of geraakt worden of opzij springen. "Sta op, noem je mentor" beval hij fel. Zonder nog op antwoord te wachten ging hij kil verder. "Want zodra een je genoeg tijd hebt om rond te sluipen kan je maar beter een hele goede reden hebben" Hij kende Rainbowpaw evengoed als ieder andere apprentice; niet. Maar deze kennismaking zou haar zeker bij blijven.

De jonge poes rilde, kneep haar ogen dicht en hoopte zo hard dat niemand haar zou zien of horen. De poes had het geluid al opgemerkt en sprak de naam van de andere kat. Ze kende Determind eigenlijk niet, maar had wel een aantal dingen over hem gehoord. Zo zou hij behoorlijk vrijpostig zijn, en niet al te vriendelijk tegen iedereen die hem lastig viel in zijn praktijken. En dat was precies wat zij net had gedaan. Ze wilde terug kruipen, veilig het lange gras in, terug rennen naar het kamp en hopen dat hij haar nooit zou vinden. Maar haar lichaam was volledig bevroren, en daar stond ze dan. In elkaar gedoken als een bange kitten. Toen ze haar ogen weer opende, kwam de kater gevaarlijk dichtbij. Hij had haar gezien. Ze keek wanhopig omhoog, hij zou toch geen kat van zijn eigen Clan pijn doen? De kater haalde naar haar uit, en raakte haar volop in haar gezicht. Met een luide piep deinsde Rainbow achteruit. Hij beval haar te zeggen wie haar mentor was. Ze was nog zo verbijsterd dat ze niet eens na kon denken over die vraag. Wie was haar mentor? "Ik... Ik heb geen mentor," stamelde ze. Ze kroop weer in elkaar, waarschijnlijk was hij niet tevreden met dit antwoord en daarom verwachtte ze weer een uiting van woede. De kater dreigde, maar ze had geen reden om hier te zijn. Ze hield zich dus maar wijselijk stil, zonder de kater aan te kijken.

In één klap was alle charme, alle liefde en alle aardigheid verdwenen. Determind spande zijn spieren, en liep zonder ook maar een woord te zeggen van de rogue weg. De poes keek hem eerst wat verdwaasd achterna, en toen besefte ze het. Hij was niet haar aan het beschermen door op het 'gevaar' af te gaan. Nee, hij deed dit puur om zichzelf uit deze situatie te redden. Haar haren rezen omhoog, ze maakte zichzelf groot en in haar ijsblauwe ogen leek wel koud vuur te branden. Ze siste, naar de clankat en naar zichzelf, dat ze in zijn trucje getrapt was en gewoon had toegehapt. Ondertussen begon Deter vragen te stellen aan de arme leerling, die doodsbang was. "Sta op, noem je mentor" miauwde hij, maar ging meteen verder voordat de poes ook maar een kans had om iets te zeggen. "Want zodra een je genoeg tijd hebt om rond te sluipen kan je maar beter een hele goede reden hebben" Frizzy ging naast hem staan, en deed net alsof ze zo boos was op zijn clangenoot en niet op hem. "Ik... Ik heb geen mentor," miauwde het kleintje terug en nu werd Frizzy echt nijdig. "Laat haar gewoon gaan, ze zal heus niks zeggen. Trouwens, ik denk toch niet dat ik nog terugkom hier." Ze keek ijskoud naar de zwart-witte kater en zwiepte boos met haar staart. Ze siste en spande haar spieren langzaam aan.

Hij voelde zijn uithaal de apprentice raken. Dom kind dat het er was. De gevlekte kater keek op haar neer met samengeknepen ogen. Zijn groene blik priemend. Bij haar antwoord grijnsde hij smalend, genietend van haar angt en onzekerheid. Want ja, het gaf hem een gevoel van macht. Hij wou reageren, haar nog verder de grond in drukken maar die poes kwam er ineens door. Haar woorden deden hem niks en ongeïnteresseerd keek hij op. "Ik bepaal zelf wat ik doe vrouw" Het laatste sprak hij uit als een scheldwoord en om zijn woorden daad bij te zetten plaatste hij zijn poot op de apprentice en liet zijn nagels uit hun hulzen schieten. Hoewel hij haar niet verwonde dreigde hij met liefde terwijl hij er wat druk op zette. Hierna keek hij weer in de ogen van de poes. " En als je dan al gaat, ga dan snel, of mevrouw zit hier nog langer vast dan gewilt" Eindigde hij met een sadistische grijns en grimme blik. Zijn doel was nog niet uit ogen verdwenen en als er dan toch een storm kwam kon hij er net zo goed van genieten.

Ze voelde de uithaal steken op haar gezicht, en probeerde de tranen terug te bijten. Ze rilde helemaal van de schrik, niemand had haar ooit pijn durven doen. Ze kon niet geloven dat deze kater van haar eigen Clan dit haar aan zou doen. Ze vroeg zich bezorgd af of het er erg uit zag, misschien moest ze wel naar de Medicine Cat. De andere poes kwam eraan, en keek ook boos op haar neer. Nu had ze al helemaal een probleem. Toen ze sprak, zei ze echter dat Determind haar moest laten gaan, en een sprankje hoop deed zich voor. De kattin leek opeens ook klaar te zijn met deze kater, al wist Rainbow niet precies waarom. Hij leek ineens een stuk minder aardig tegen de Rogue. Hij had het woord 'vrouw' uitgespuugd alsof het iets minderwaardigs was. Net toen haar hartslag weer iets was gedaald, voelde ze de geklauwde poot van de kater op haar kop. Haar ogen werden groot, maar ze bleef doodstil. De expressie van de kater voorspelde niet veel goeds. Ze wist iets wat ze niet had mogen weten, en nu zou het haar misschien haar leven kosten.

"Ik bepaal zelf wat ik doe vrouw" miauwde Determind onverschillig naar haar, en een zachte rommel ontstond als vanzelf in haar keel. Wat dacht dit jonkie wel niet? Als hij nu echt zo ging doen, kreeg hij problemen. Ze kon makkelijk vechten, en zeker tegen zo'n klein kind dat net geen leerling meer was. Toen de kater zijn poten op de kop van zijn clangenoot zette, kneep ze haar ogen een beetje samen. Zo hoorde je toch niet met je clangenoten om te gaan? "En als je dan al gaat, ga dan snel, of mevrouw zit hier nog langer vast dan gewilt" zei hij daarna eigenwijs. Al die tijd had de leerling niks gezegd, en haar blauwe ogen schoten nu vuur. Hij maakte dat kind doodsbang! Met een grom klapte ze haar nagels uit en beukte ze hem opzij, van de poes af. Haar klauw schoot door zijn vacht heen en hijgend stond ze tegenover hem. "Don't underestimate me." Miauwde ze, klaar voor een gevecht.

De gevlekte kater keek niet eens meer naar de kattin naast hem. Want ja, hij had zijn nieuwe entertainment gevonden in de poes voor hem. Zwakke wezens, poezen. De een viel als een blok voor je als je wat mooie woordjes gebruikte en de ander valt voor je poten als je ze aanspreekt. Deze gedachten liet hem kil grijnzen. Plots voelde hij haar klauw door zijn pels schieten en hij werd opzij gebeukt. Rustig schudde hij zich uit toen hij zijn evenwicht had gevonden. Het stak, natuurlijk, en het begon lichtjes te bloeden. Hij keek er onverschillig naar, waarna zijn blik met opgetrokken wenkbrauw naar haar schoot. Zijn blik schoot naar poes die op de grond lag. 'Rainbowpaw, we zijn aangevallen door een woeste Rogue, gelukkig kreeg jij de kans weg te rennen terwijl ik dat mormel bevocht.' Hij keek met een felle groene blik naar de apprentice, doelend dat hij klaar met haar was en ze net zo goed terug kon om daar het nieuws te vertellen. Dan hoefde hij dat niet meer op te ruimen en hadden ze gelijk een verklaring waarom ze wat wondjes had. Niks ernstig, hij had gewoon gedreigd. Al stond hij heus niet boven huiselijk geweld. Zijn groene ogen schoten weer naar de poes, hij zette af met zijn krachtige achterpoten en sprong naast haar. Zonder ook maar een seconde stil te staan haalde hij uit en sprong hierna weer weg. Hij was snel en had gespierde achterpoten. Hier maakte hij dus ook met liefde gebruik van.

Wat moest ze doen? Ze was als de dood voor Determind, maar hij had haar aangevallen. Iemand uit zijn Clan, zonder dat ze hem ook maar had aangeraakt. Moest ze naar Everstar stappen? Alsof er nog niet genoeg chaos was ontstaan, haalde de poes uit naar Determind. Ze gingen vechten! Nam deze Rogue het nu voor haar op? Ergens had ze het gevoel dat ze deze kattin moest helpen, maar ze wist wel dat ze toch niet in staat was om dat te doen. De kras leek Determind daarbij niet echt te deren. Straks zou hij haar van kant maken. De grote kater sprak haar aan, zei dat ze aangevallen waren door een Rogue en dat zij de kans had om te vluchten. Hij wilde dat ze loog, voor hem, na wat hij net had gedaan. Dat kon ze toch niet doen? Nee, ze moest naar Everstar. Zo snel mogelijk. Misschien kon ze de Rogue zelfs nog wel bijstaan, de poes had haar nou eenmaal verdedigd en dat was zeker wat waard. Haastig krabbelde ze overeind en rende zo snel als ze maar kon door het hoge gras terug naar waar ze wist dat het kamp zich bevond.

[Topic uit]

Na een korte tijd verbaasd te zijn, herstelde de kater van haar aanval. 'Rainbowpaw, we zijn aangevallen door een woeste Rogue, gelukkig kreeg jij de kans weg te rennen terwijl ik dat mormel bevocht.' De poes versmalde haar ogen, en keek woest naar de clankat die haar zo gebruikt had. "Laat je niet bedreigen," miauwde Frizzy naar de clanpoes en ze gaf haar een bemoedigende blik. De poes rende weg, waarschijnlijk zou ze niks zeggen over haar maar ook niet over Determind. Toch, nu ze weg was, kon Frizzy de kater verwonden zonder dat ze Rainbowpaw - dat had Determind haar in ieder geval genoemd - bang zou maken.
Snel schoot ze weer naar voren, en haalde haar klauw over zijn oren heen. Er bleef een zwarte pluk haar aan haar nagels haken en snel trok ze haar klauw naar achteren, zodat ze het haar uit zijn hoofd trok. De rogue begon wat harder te ademen van de aanval, en ze vuurde zichzelf weer af om daarna bovenop de katers rug te springen en zich vast te klampen met haar klauwen uitgeslagen.