Open

Draco strekte zich uit en sprong uit de boom. Een plek die hij de afgelopen nacht eigen had gemaakt. Natuurlijk had hij het Elite-camp maar er was niks mis met een back up. Lui slenterde hij door het bos. Op een gegeven moment ving hij een kleine witte muis en at het op. Straks zou hij weer terug gaan naar het kamp, naar Stonepaw. Maar tijd voor zichzelf was ook prettig. Hij maakte er dan ook gebruik van. Een beetje rondslenteren, naar onbekende plaatsen en avonturen beleven. Dat beschreef wel hoe hij zich over het algemeen gedroeg de laatste tijd. Hij was dan ook bijna Member. Bijna de vrijheid van moorden en doen wat hij wou. Daar maakte hij alvast gebruik van. Draco was elf manen en had het gevoel dat hij letterlijk de hele wereld aankwam. Uitdagend keek hij naar een zwarte poes die zich verschool in de bosjes. Geen woord verliet zijn mond terwijl hij op haar reactie wachtte. Zijn houding gespannen maar niet bedreigend. Hij kon zich verdedigen maar zag daar geen reden voor.

Hij glimlachte toen de poes opstond. Zijn ogen waren op haar gericht terwijl ze overeind kwam. Iedere beweging nam hij in zich op. Ondertussen spande hij zijn spieren nog iets meer aan en draaide zich zo dat ze recht tegenover elkaar stonden. 'Malfoy, Draco Malfoy.' Zijn naam was zijn trots. 'Ik ben hier zomaar.' Hij klonk zelf een beetje verbaasd. Hij had niet echt een reden om hier te zijn. Hij had überhaupt geen reden om ergens te zijn. Maar toch bevond hij zich nu hier. 'En jij?' Er klonk niks van interesse in zijn stem. Hij wou het gewoon weten omdat je dat soort dingen nou eenmaal vroeg. Wie ben je, wat ben je, enz. Allemaal basis vragen die je aan bijna iedere vreemde stelde. Soms werd het een gevecht, soms een normaal gesprek. Soms werd het zelfs liefde zoals met Stone. Maar dat zou nu niet gebeuren. Nu wachtte hij gewoon af.

Er verscheen een grijns rond zijn lippen terwijl de zwarte poes nadacht. Wat zou haar volgende actie worden... Praten, vechten of misschien vluchten? Draco was voorbereid op allemaal. Terwijl ze nadacht verzorgde hij zijn vacht. Lang geleden sinds hij dat voor de laatste keer had gedaan. Ondanks zijn lange vacht waren de littekens zichtbaar. Misschien was dat wel dreigender dan zijn houding. Ze toonde niet dat hij was aangevallen, maar dat hij aanviel. Ook zijn kille ogen straalde uit dat hij niet zomaar aan de kant zou gaan voor een gevecht. Uiteindelijk besloot de poes haar naam te vertellen, Shadehunter. Ze was een rogue maar had de naam van een clankat, interessant. Hij glimlachte terwijl hij knikte, zijn kop nu weer opgeheven. 'Aangenaam.' Het gesprek dreigde dood te lopen en in een gevecht over te gaan. 'Ben je altijd al een rogue geweest?' Snel stelde hij de vraag om het gesprek door te laten gaan. Ze zouden niet vechten, nog niet.

Na het heen en weer van 'aangenaams' beantwoordde ze zijn vraag. "Sommigen noemen dat zo." Oké, duidelijk. Hij knikte nogsteeds grijnzend. Hij zag aan de veranderingen in haar houding dat ze zich begon voor te bereiden op een gevecht. Dat was niet nodig. Wie zij dat het een gevecht werd? Ja, als ze irritant begon te doen. Maar dit gesprek was geen ramp. Dit kon hij best laten doorgegaan zonder littekens op te lopen. Bovendien was zij wel wat ouder dan hem. Ondanks dat hij meer had gevochten zou ze hem nog de baas kunnen zijn. Dat risico liep Draco liever niet. 'Dus, ken je hier veel katten?' Veel rogue's hadden wel zo'n netwerk van kennissen. Zelf kende hij ook een heleboel katten. Vooral veel vijanden, maar ook vrienden. In sommige clans had hij connecties die hem voor de verandering niet wouden vermoorden. Dat was wel zo handig.