Only the beginning

Met een stevig tempo in zijn passen draafde de robuuste kater over het begraasde gebied heen. Zijn schouders zagen er gespierd maar eveneens ook gehavend uit, vanwege het feit dat hij vroeger zo vaak gevochten had. Ook over zijn borstkas waren er hier en daar achterblijvende tekens van een zwaar verleden te zien. Alles doelde erop dat er beter niet met deze kater gesold moest worden. Hij wist dan ook dat als hij zelf de Clan niet verlaten had, Firestar er hem toen sowieso uit verbannen had. Hij was er namelijk van overtuigd dat Strawberry hem sowieso zou hebben verraden, dus vond hij het eervoller om zelf de keuze te maken. Een zucht verliet zijn bekje, waarna hij zich plots omdraaide en in de ogen van een onbekende kat keek. "Wat is er?" Mauwde hij, toonloos.

{Sushi}

De grote roguepoes stapte langs haar hol. Het hol waar de terror claws vergleef, maar echt behoefte om erin te stappen had ze niet. Ze hadden naar haar te luisteren als leider maar ze hoefde geen vriendjes met ze te worden. Nors stapte haar krachtige poten weg van het hol toen de zon op kwam en licht over het gebied heen gooide. Haar vacht scheen in de lichtstralen. Het gaf haar een grootte, gevaarlijke gloed. Hoewel haar littekens slecht te zien waren was er wel aan haar te zien dat ze vocht, vaak. Ze had Shadowclan en Winclan genoeg geteisterd nu, nu was het de beurt van Riverclan en haar oud clan, Thunderclan. Het was hun schuld dat zij hiermee was begonnen, zij zouden het zwaarst lijden onder haar aanvallen. Kort gleden haar ijsblauwe ogen over het gebied. Tot een nieuwe geur haar neusgaten in drong. Die vervloekte kittypets probeerde het telkens weer opnieuw. Grommend veranderde ze van koers naar de geur. Haar spieren rolde duidelijk onder haar lange vacht terwijl de wind erdoor heen sneed. Ze liep niet ver achter de kater toen hij zich omdraaide naar haar. "You're on my territory, get out" gromde ze.

Toen de poes gromde dat hij moest vertrekken, gleed een emotieloze glimlach op zijn gelaat. Rustig schudde hij zijn brede kop en ging hij traagjes op zijn achterwerk zitten. "Rogues.. Als ze Clangebied binnendringen weigeren ze altijd weg te gaan.. Maar nu blijkt het dat ze zelf ook indringers wegjagen? Hoe ironisch." Klonk zijn stem kil, al toonden zijn felle gele ogen wel degelijk aan dat hij vroeger in een Clan gezeten had. Een paar manen geleden zelfs nog. De Thunderclan geur was langzaam maar zeker gaan vervagen, en slechts een vage, oude Thunderclan geur viel nog te ruiken. Maar hij gaf ergens wel toe dat het leven van een eenzame kat hem wel aanstond. Nu kreeg hij tenminste niet meer te horen hoe gruwelijk en slecht hij wel niet was. Een doorn stak even door zijn hart toen hij terugdacht aan Strawberry's woorden. Het liefst was hij bij haar gebleven, en de kittens. Maar dit was hetgene wat ze wou, en aangezien hij haar alleen maar geluk toewenste was hij weggegaan.

Een grom rolde over uit haar bek terwijl de kater op zijn achterwerk zakte, dit werd weer zo'n discussie. Hij weigerde te vertrekken met belachelijk bijdehante opmerkingingen en uiteindelijk zou ze zijn lichaam het territorium uit moeten slepen, geweldig dit. Kort rolde ze met haar ogen. Ze keek recht in zijn fel gele ogen met haar ijsblauwe. "well I gues old habbits don't die, do they" sprak ze luchtig. Ze sprak vrijwel nooit over haar clan achtergrond maar soms kon ze er wel een opmerking over maken, en dit was precies zo'n moment. Hij zou niets kunnen zeggen over clans wat zij niet wist of opmerkingen maken over haar gedrag. Ze had in Thunderclan geleerd hun territorium te beschermen, ze deed dat nogsteeds met haar eigen territorium, alleen nu iets agressiever. Kort bekeek ze de kater en sloeg haar staart heen en weer. "And you have nothing to say, you are rogue too"

Misschien was hij irritant in diens ogen, hij zou dit namelijk ook vinden als hij een kat zoals hemzelf tegenkwam. Maar wat kon hij erover zeggen? Sorry? Hij was gewoon zichzelf, en aangezien hij niet in een al te goede moed zat (wanneer wel) had hij dus geen zin om commando's op te volgen van een poes die niet eens wist wie of wat hij was. Een simpele grijns was dan ook het enige wat als reactie kwam op haar woorden. Echter schudde hij hierna zijn hoofd en sloeg hij zijn staart om zijn poten heen. "Don't judge a book by its cover." Sprak hij slechts, nog steeds ijzig starende in diens ogen zonder enige emotie te tonen. Misschien was hij nu wel een rogue, maar zijn hart zou altijd bij Thunderclan horen. Niet vanwege de Clan zelf, maar eerder omdat zijn familie daar meer had meegemaakt dan eigenlijk nodig was. Het laatste wat hij wou was deze herinneringen daaraan doen verdwijnen, aangezien deze hem eraan deden denken wie hij was.