Fools...

Als je niet beter wist dan zou je denken dat hij compleet zijn verstand was verloren. Er lag een sadistische blik in zijn groengele ogen. Onder hem lag een jonge rogue die hem angstig aanstaarde. Hij had zijn nagels op de huid van de rogue gezet, maar hij doorboorde zijn huid niet, nog niet. Hij bracht zijn kop tot vlak bij het oor van de andere kater. “Heb jij drie jonge katten gezien die de namen Yinyang, Cloud en Cobra dragen?” De kater schudde meteen zijn kop, waardoor er gegrom diep uit zijn keel kwam. Hij siste kwaad, maar dwong zichzelf om zijn poten van de rogue af te halen. De rogue had niets verkeerd gedaan en ook al wilde hij het liefst zijn nagels over het gezicht van de kater halen, hij deed het niet. Misschien zou hij het nieuws verspreiden en zou hij op die manier meer informatie over zijn kittens krijgen. Zo snel zijn poten weer grond raakten krabbelde de rogue overeind en rende gehaast weg. Zijn lippen trokken in een minachtige grimas. De laatste tijd ijsbeerde hij vaak en ook dit keer begon hij onrustig heen en weer te lopen langs de rand van het bloodclan kamp. Zijn oren lagen plat in zijn nek en zijn halsband rammelde elke keer als hij een stap zette, omdat hij niet helemaal goed vast zat. Dat moest hij nog steeds een keer doen, maar hij zat met zijn kop heel ergens anders.

[First Velirane]

Het was haar te stil geweest de laatste tijd. Ze had haar training voltooid onder de meest 'geweldige' mentoren die ze maar had kunnen krijgen. Scheinbaar hadden zowel Litill als Miles haar niet alleen aangekund zoals Icy dat had gekund voor de grootse leader verdwenen was en was zij overgelaten aan de twee minkukels al moest ze toegeven dat ze aardig wat leuke trucjes geleerd had van de twee katers. Toch had ze vrij weinig tijd in het kamp doorgebracht. In de tijd van Icy had ze veel bij haar geweest. Zelfs soms in haar nest geslapen maar dat was nu veranderd. Veli spendeerde veel tijd rond het clangebied wellicht nog altijd zoekend naar Icy die als een moeder was geweest voor haar nadat zij haar eigen veilige huis achtergelaten had. Soms vroeg ze zich af hoe het ging met haar echte ouders, haar broertjes en zusjes of ze nog altijd kittpets waren. Nog altijd gevoerd werden door twolegs en mollig waren geworden. Ze wist het niet en ze moest zichzelf soms terug laten stappen en beseffen dat het haar niets moest boeien. Het waren maar kittypets terwijl zij zo veel groter was geworden. Dankzij haar trainers zou ze hoog in de ranglijsten van Bloodclan kunnen staan maar inplaats daarvan hielt ze zich afzeidig. Het was geen macht waar ze naar snakte. Het was gewoon krachtig genoeg zijn om een kat omlaag te brengen en dat was ze ook. Sterk en krachtig genoeg om alles in haar weg te vernietigen.. Haar groene blik had in stilte gelegen op de donkere kater die een rogue aan het onderrvragen leek te zijn. Het was duidelijk dat er niet veel nuttigs uit de rogue kwam en de Bloodclanner haalde zijn poten van de rogue. Het liet Veli even met haar oren trekken. Echt? Hij liet de rogue gaan. Zielig. Als een witte flits schoot ze naar voren en boorde haar tanden in de Rogue die maar wat blij leek te zijn op een mogelijkheid tot ontsnappen maar voor hij door had wat er gebeurde was hij al geschept door de witte duivelin die zijn luchtpijp doorboorde met haar vlijmscherpe tanden en hem op de grond liet vallen. Keek in stilte toe hoe de kat nog enkele wanhopige trappen met diens poten gaf happend naar adem voor het lichaam stil viel en keek op naar de Bloodclanner. "Sinds wanneer laat Bloodclan katten gaan?" Mompelde ze droogjes en likte het bloed van haar borst.

Niet van streek, enkel geïrriteerd keek hij toe hoe een bloodclan poes zijn plannetje de grond in boorde. Toen ze omkeek zag hij dat het Velirane was, de poes die het lievelingetje van Icy was geweest. Langzaam voelde hij zich pissig worden. Hij was al niet in zijn beste humeur geweest en dat werd er op die manier totaal niet beter op. “Bemoei jij je altijd met andermans zaken Velirane.” Het was geen vraag en hij siste angstvallig zacht. Zijn oren lagen plat in zijn nek terwijl hij de poes strak aanstaarde. Hij had zijn nagels woest in de grond geboord om zich in te houden. Hij had de rogue echt niet laten gaan als daar geen geldige reden voor was geweest, blijkbaar dacht deze wijsneus dat ze het allemaal beter wist. “Hij was onderdeel van mijn plan.” Vervolgde hij ietsje harder. “Door jou wijsneuzerige gedrag moet ik nou een nieuwe rogue gaan zoeken en daardoor raak ik alleen maar tijd kwijt en laat ik dat nou net niet hebben.” Zijn poot schoot uit terwijl hij haar een gemene pets tegen haar wang gaf, met zijn nagels. “Ik heb een hekel aan katten die mijn plannen komen dwarsbomen heb je dat begrepen?” Hij staarde haar nog steeds strak aan terwijl zijn groengele ogen kwaad fonkelden. Het enige wat hem interesseerde was het feit dat hij nou nog meer tijd moest lopen verdoen. Kostbare tijd, waarbij zijn kittens nog verder bij hem vandaan konden worden gehaald. Hij vervloekte zichzelf dat het hem diep van binnen nog steeds wat deed, dat het hem nog steeds in de weg zat. Hij kon er simpelweg niks aan doen, hij kon zijn gevoel niet compleet uitzetten. Het lukte hem heel ver, maar helemaal was onmogelijk.

Toen ze haar antwoord gaf snoof hij even, maar toen ontstond er toch een sarcastisch grijnsje rond zijn lippen. Ja, eigenlijk had ze daar helemaal gelijk in. “Hmm… Ja, dat is waar.” Velirane was een kattin die hij altijd al vanaf een afstandje gevolgd had. Ze had zijn interesse gewekt, omdat ze getraind werd door katten met macht. Hij had nooit met haar gepraat, hij had daar nooit de behoefte toe gevoeld. Toch had ze meteen weer zijn aandacht door de manier waarop ze tegen hem deed. Ergens beviel hem dat wel. “Het was de bedoeling dat hij wat dingen rond ging vertellen onder rogue’s, want wie kan dat beter dan een rogue zelf?” Hij ging zitten en likte de stukjes vacht van haar wang van zijn poot, voordat hij haar weer aankeek. Op haar volgende opmerking ging hij niet in, want dat vond hij zinloos. Waarom zou hij op iets ingaan wat iedereen wist. Hij vond het een retorische vraag en daar ging hij geen woorden aan verspillen. “Maar zeg eens Velirane.” Vervolgde hij toen weer op een normale toon. De kwaadheid was uit zijn houding verdwenen, want hij was gekalmeerd. Ze had precies gedaan wat hij nodig was geweest. “Wat voor moord pleeg jij het liefst?” Hij staarde haar afwachtend aan. Hij was er op bedacht dat ze wat zou gaan doen, dus hield hij haar strak in de gaten.

“Die informatie is geen spelletje Velirane, het is veel belangrijker dan dat.” Er lag een geïrriteerde blik in zijn ogen, want waarom dacht ze überhaupt dat hij het allemaal maar een spelletje vond. Hij was slimmer dan dat, maar blijkbaar dacht Velirane daar anders over. Hij ging er alleen niet over door, want het boeide hem niet hoe zij er over dacht. Als hij zelf maar wist waarom hij het deed, wat anderen er van vonden dat interesseerde hem niet. Zijn blik bleef neutraal en emotieloos toen ze opeens de rogue begon te villen. Hij had nog nooit kat gegeten, maar als zij daar blij van werd dan moest ze dat vooral doen. Hij keek niet snel meer ergens  raar van op. “Ik heb nog nooit kat geproefd, eigenlijk heb ik daar nooit over nagedacht.” Hij keek even naar de dode rogue, maar daarna keek hij de witte kattin weer aan. “Smaak het beter dan vogel of muis?” Hij stond op en liep dichter naar de roerloze kat toe.

Een andere kat was allang omgedraaid en weggelopen, maar hij niet. Geïnteresseerd volgde hij haar bewegingen en haar manier van doen. Hij was niet snel gek te krijgen, eigenlijk bijna niet. De enige manier om hem echt gek te krijgen was door zijn kittens te bedreigen. Al het andere interesseerde hem niet en daarom was hij niet snel onder de indruk. Dus toen ze het lijk naar hem toeschoof boog hij zijn kop om een hap te nemen, al hield hij haar zelfs tijdens het eten heel scherp in de gaten. Hij vertrouwde niemand en zeker zijn clangenoten niet. Toen hij de hap doorslikte deed hij weer een stap achteruit en keek haar aan. “Niet slecht.” Zei hij toen en dat was de waarheid. Het smaakte niet slecht, eigenlijk was het best lekker. Het smaakte zoeter dan ander prooivlees en dat was niet gek. Er ontstond een grijnsje rond zijn lippen.

Hij likte zijn poten af en keek Velirane aan toen ze voorstelde een andere rogue te zoeken. Hij haalde kalm zijn schouders op en schudde daarna zijn kop. “Nee joh, dat is zonde van je tijd. Eet jij deze maar op ik vind later wel een andere.” Zei hij toen. Hij vond het vlees best lekker, maar hij voelde zich er niet goed bij als zij een rogue voor hem zou vermoorden. Dat voelde dan bijna alsof ze dacht dat hij niet voor zichzelf kon zorgen. Als hij zin had in het vlees van een Rogue dan zou hij er zelf wel een vermoorden. “Ik ga maar eens terug.” Vervolgde hij terwijl hij nogmaals zijn lippen aflikte. “Er zijn nog wat spelletjes die ik moet afronden.” Aangezien ze gezegd had dat alles een spel was, zei hij het maar op deze manier. “Tot ziens in het kamp Velirane.” Hij knikte haar even toe. Ja, misschien mocht hij haar toch wel.