Broken voice{Open}

Hoe ouder ze werd, hoe duidelijker het werd voor haar en de rest. Haar stem deed niet wat ze wou dat het deed. Het stomme was dat ze het zelfs niet eens merkte en steeds dacht ze dat ze duidelijk was geweest en dan vroegen ze om herhaling. Littlekit was er ziek van geworden en ze weigerde om steeds te herhalen. Enkel herhalen. Ze wou dit niet meer en het leek niet beter te worden. Waarom wou haar stemmetje nou niet ontwikkelen? De witte kitten zat in een hoek naar buiten te kijken. Het was nog steeds bladkaal, maar ze zeiden dat het straks mooi ging worden. En warm. Littlekit wou het zien, ze wou het kennen. Ach, zoveel wensen. De een kwam uit, de andere niet. De kitten stond op en ging naar buiten toe. Een dun laagje sneeuw lag op de grond. Ze was het al gewend en liep er zonder problemen door heen. Ze zag de prooistapel en een Apprentice die er een muis van afhaalde. Enkele dagen geleden zou ze er naar toe zijn gegaan voor een gesprek, maar nu wou ze daar niet eens aan beginnen. Een koele wind stak op en ze trilde. Vlug zocht ze beschutting bij de rieten wand en keek naar het Camp voor haar. Ze wou even weg van de Nursey, maar niet praten. Nooit meer wou ze nog praten. Dat was een kwelling. Littlekit draaide haar kopje weg toen er een Warrior haar kant op dreigde te gaan, maar gelukkig kwam er een andere op haar weg en vertrok ze weer pratend met de andere Warrior. Gelukkig maar. Littlekit keek naar de Medicine Den. Daar was ze geïnteresseerd in. Stiekem wou ze meer weten of dat 'vak'. Maar hetzelfde was met Warrior zijn. Het was beiden even sterk. Ach, het pad stond uitgestippeld voor haar. Een Warrior die niemand ooit kon verstaan. Leuk. Nee, misschien werd het nog wel beter binnenkort. Ze had gewoon een achterstand, zoals Queens zeiden om haar heen. Haar stem zou zich ontwikkelen en dan de mooiste van alle stemmen worden. In de hele wereld. En ze zeiden dat ze moest oefenen. Bij dat werd ze ongemakkelijk. Stomme opdrachten, contact zoeken en gesprekken beginnen. Dat Kon Ze Niet. Wel, ze leerde wel leven zonder de rest. Dat lukte haar prima. Het werd steeds kouder en ze miste de warmte van de nursey. Vlug stond ze op en ging de koude wind in om haar weg naar de nursey terug te vinden.

Al een tijdje zat de poes naar een kleine witte kitten te kijken, die daarnet de nursery uit was geglipt. Ze herkende de jonge poes als Littlekit, dat had ze toch opgevangen. De kitten had blijkbaar een spraakprobleem, een achterstand als je naar haar siblings keek. Misschien was dat wel de reden dat ze zo doelloos rond zwierf door het kamp. Silver trok zichzelf recht en stapte met een vaste tred naar de kitten toe. "Littlekit," begon ze met een glimlachje. Ze stapte langs het poesje om de harde wind zo veel mogelijk op te vangen. "Ik loop wel even met je mee." zei ze er nog snel tussendoor. "Gaat het een beetje met je?" mauwde ze vervolgens, terwijl ze met de kitten meeliep. Dat ze zich de laatste tijd wat meer afzonderde, was haar zeker niet ontgaan. Ze hield de Nursery de laatste tijd goed in de gaten. De nieuwe generatie katten was zeer belangrijk voor Riverclan. Ze zou er voor zorgen dat de kittens goed voorbereid werden. Die taak had zij op zich genomen.

"I've no need of mighty deeds, when I feel your arms around me."