Should i tell him? |Windcall|

De rogue stond te draaien bij de Windclangrens. Haar geur werd duidelijk het territorium ingedragen door de wind die over haar rug streek. Ze was zenuwachtig, nerveus en dat terwijl ze normaal altijd ontzettend koelbloedig was. Haar dikke vacht verhulde het geheim dat ze aan de kater moest vertellen, als ze het al zou vertellen. Ze had genoten van hun tijd samen, maar dit kwam zo snel en onverwachts. Ze zette geen voet in het territorium, maar riep zachtjes zijn naam. "Windcall?" Zodat ze haar geweten kon sussen door te zeggen dat ze het geprobeerd had. Ik wacht nog heel even, hield ze zichzelf voor.

+Windcall

Windcall was al het kamp uit gesprint toen hij een apprentice had horen zeggen dat ze een vreemde geur had geroken aan de grens. De kater had de taak op zich genomen om het even te checken, en zodra hij dicht bij de borders was werd zijn vermoeden bevestigd. Terwijl hij om zich heen keek stapte hij richting de zwarte poes die hij zag staan. Hij herkende haar uit duizende, de prachtige zwarte lange haren en de ogen die licht leken te geven maakte hem telkens blij als hij haar zag. De rode kater gaf haar spinnend een kopje. 'Hey there,' miauwde hij zacht. Ze konden elkaar niet heel vaak zien dus maakte Windcall gebruik van elke gelegenheid die hij kreeg. Al was het vorige keer iets uit de hand gelopen, niet dat hij dat erg had gevonden. De rosse kat ging zitten en keek met een liefdevolle naar de rogue. Waarom ze was gekomen wist hij niet, meestal zat er toch geen rede aan vast en zochten ze elkaar op als ze het nodig vond. Helaas waren de uitstapjes makkelijker geworden naarmate hij het vaker deed. Hiermee creëerde de kat voor zich zelf een enorm dubbel gevoel, was hij nu nog wel trouw genoeg?

Zijn rossige vacht kwam in beeld, haar hart maakte een sprongetje. 'Hey there,' Hij gaf haar spinnend een kopje en al spinnend beantwoorde ze deze. Veel te snel naar haar zin trok hij zijn hoofdje weg. Liefdevol keek hij haar aan, en met tranen in haar ogen keek ze hem al even liefdevol aan. Wat als hij haar nu in de steek zou laten? Wat als hij zo hard schrok, dat hij haar nooit meer wou zien? "Oh, Windcall." Miauwde ze toen ze haar kopje in zijn vacht duwde. Ze ademde zijn geur in, een geur die ze nooit meer wou vergeten. Ze zocht moed in zijn leeuwenmanen en richtte zich terug op. Zij was Eclipse, een Rogue en deze toonde geen zwakte. Ze slikte de brok in haar keel weg. "I-ik denk dat ik je iets moet vertellen." Miauwde ze met haar blik op de grond gericht. Als ze in zijn helder groene ogen keek, zou ze er alles in één keer uitgooien en dat was niet haar bedoeling.

De manier waarop ze hem begroette was anders dan normaal. Haar ogen stonden wat bezorgder en verdrietiger en haar houding zei dat ze ergens mee zat. 'Oh Windcall' De kater trok zijn wenkbrauwen op toen de poes opeens haar kopje in zijn vacht duwde. Met een geruststellende lik tussen haar oren legde hij daarna ook zijn massieve kop op die van haar. "I-ik denk dat ik je iets moet vertellen." Wat was het dat de poes zo van streek maakte? Hij zou het aanpakken! En vernietigen als dat haar beter zou laten voelen. 'Tell me,' Het kwam er minder aardig uit dan hij had gewild, maar er spinde een nare gedachte door zijn kop heen. Als het was waar hij voor vreesde had hij gewild dat hij de tijd terug kon draaien, dat hij haar nooit ontmoet had. Er vormde een brok in zijn keel toen de kat daar aan dacht. Haar nooit ontmoet had? En al deze gelukkige gevoelens die hij voelde dan? Wilde hij dat weggooien? Een zucht verliet zijn bekje terwijl hij een stap achter uit nam en haar doordringend aan keek. Hij was er klaar voor.

Ze voelde het geruststellend gewicht van zijn hoofd en de warmte van zijn zachte lik was nog nog te voelen. 'Tell me,' Ze had de moed gevonden die ze nodig had en richtte zich zachtjes terug recht. Haar ogen keken diep in de zijne en ze miauwde, "I-ik denk dat er binnenkort kleine Windcalls of Eclipsejes komen." Ze bleef hem aankijken, hopend op een goede reactie. Haar dikke vacht weerhield hen er van een blik te kunnen op vangen van haar licht gezwollen buik. Het liefst van al wou ze dat het niet zo uit de hand gelopen was en dat alles kon zijn zoals het eerst was. Stiekeme afspraakjes en korte, liefdevolle moment samen. Maar deze kittens waren een probleem, een obstakel. Niet dat de zwarte kattin niet van hen zou houden, nee! Ze zou zielsveel van hen houden en hen opvoeden tot grote, sterke katten.

Vanaf het moment dat de poes hem in zijn ogen keek verraadde haar blik haar al. Zijn pupillen werden groter zonder dat ze had gesproken. Pas toen ze de woorden uitsprak, wat nog subtiel geprobeerd was, waren zijn pupillen op volle grootte en was de schok duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Windcall nam nog een stap achteruit en wierp automatisch een blik op haar buik, waar hij nog niks kon zien. Ergens hoopte hij dat het een grap was, dat ze hem wilde laten schrikken en ze daarna in een stoei partijtje zouden belande, maar niks van dit was waar. Eclipse bleef hem aan kijken met een lading hoop in haar ogen. Windcall zuchtte en een trieste waas lag over zijn snoet. Hij was natuurlijk niet de enige die er moeite mee had, Eclipse had hier ook niet voor gekozen. Zij mocht dat wel de drager van hun kittens zijn, het was een even groot probleem voor beide. De kater plofte neer en legde zijn kop verslagen op zijn poten, voor nu zag hij niet zo snel een uitweg. Hij was er achter gekomen dat hij gewend was geraakt aan de poes, haar warmte, haar ogen. Hij kon zich niet bedenken dat dit ooit ophield, maar kleintjes! Dit wilde hij niet, dit wilde geen van beide! Voor het eerst in zijn leven negeerde hij een poes. De kater keek voor zich uit en lag doodstil op de grond. Het liefst had hij hier eeuwig gelegen, het hele probleem negerend, maar hij was een kat en katers hadden plichten. 'That is gonna be a problem my dear,' Bracht hij murmelend uit. Terwijl zijn hersens nog kraakte over een oplossing die dit keer niet gevonden kon worden.

Het bleef stil, ijzig stil. Alle hoop verdween uit haar ogen, alsof zij wou dat het zo ging. Het liefst had ze dat alles bleef zoals het was, ze hield van zijn aanwezigheid, zijn ogen. Maar deze kittens, ze wist niet wat ze er mee moest doen. De kater ging doodstil op de grond liggen en even dacht de zwarte kattin dat hij dood was. Tot hij sprak, 'That is gonna be a problem my dear,' Voorzichtig ging ze langs hem liggen en legde haar kopje zachtjes tegen de zijne. "Het was onverwacht, maar samen komen we hier wel uit." Beloofde ze de kater, ze hoopte dat ze er samen uit kwamen. Graag had ze zo blijven liggen, versteend, samen, voor eeuwig. Zonder problemen, gewoon samen. Maar dat kon niet, het was nu eenmaal zo en de Rogue had al ergere tegenslagen gekend. Hier zou ze ook wel uit komen, hoe wist ze nog niet.

De gedachte tolde rond in zijn hoofd en voor de eerste keer kon hij geen uitweg vinden, zelfs de warmte van de poes maast zich voelde hij nauwelijks. Al vanaf jongs af aan had Windcall van het idee gegruweld om kittens te krijgen met een rogue, het idee dat je moest kiezen tussen clan en familie. Met natte ogen opende de kat zijn ogen en luisterde hij naar de geruststellende woorden van de poes. Het leek allemaal niet zo erg, maar het kwam voor hem als een klap in het gezicht, er was geen manier om hier goed uit te komen. De kater had al moeten stoppen bij het moment dat ze elkaar hadden ontmoet, hij moest verliefd geworden zijn op een poes uit zijn eigen clan! Nu kreeg hij zijn eigen kittens niet eens te zien! Als hij die wilde zien... Huh? Wat? Natuurlijk wilde hij zijn kittens zien en ontmoeten. De kater wilde ze opvoeden samen met Eclipse, hij wilde ze leren spelen en jagen, maar de prijs die hij daarvoor zou moeten betalen was te groot. Zijn clan. Windclan, zijn thuis waar hij zich vele maanden geliefd had gevoeld, waar hij zielsveel van hield. Windcall was trots dat hij daar een deel uit maakte en daarom besloot hij ook het volgende te doen. De rosse kat zou trouw aan zijn clan blijven, hoe veel pijn het hem ook deed, hij zou afscheid moeten nemen van Eclipse. Met betraande ogen keek hij naar de poes tegen zich aan. Hij gaf haar een kopje en probeerde haar geuren zo goed mogelijk in zich op te nemen. Hij wlde alles onthouden wat ook maar met deze poes te maken had. Daarna stond de kat op en boorde hij zijn ogen in die van haar. ' E-eclipse, I- I am so sorry," het kwam er zo zacht en zwak uit dat de normaalste kat nooit had verstaan wat hij had gezegd, maar Windcall wist zeker dat de poes wist wat hij bedoelde. Na een laatste blik keerde hij zich om en rende hij weg. Coward! Turn back! You fool! gedachtes raasde in zijn hoofd, maar het was beter zo. Nu kon hij zijn trouw weer bewijzen. En toch was er iets niet juist, de pijn die hij van binnen voelde klopte niet, maar zo had de kat het al voor zich zelf voorspelt. Hij zou hier niet beschadigd uit komen. Geen enkele keuze was de juiste.

Eindelijk stond de kater op, Eclipse dacht dat alles goed zou komen. Eindelijk. Maar de woorden die zijn mond verlaten waren alles behalve goed. ' E-eclipse, I- I am so sorry," Voor hij op Windclan snelheid weg spurtte. "Windcall!" Haar kreet verscheurde de stilte en was hartverscheurend. Hoe kon hij? Hoe kon hij haar achterlaten met die kittens? Alsof zij hier voor gekozen had! Nu moet ze het zelf maar oplossen of wat? Haar hart was versplinterd en duizend kleine splinters staken in haar longen, met moeite haalde ze adem. Waarom had ze dit ook moet vertellen, ze had het best gewoon niet gezegd en dan een oplossing gezocht. Voor haar ogen kwamen een rode waas, van woede en ingehouden tranen. Een kwade kreet ontsprong aan haar lippen, als een kat nu langskwam, ging hij eraan. Haar borst zwoegde op en neer, het deed haar meer dan ze ooit had durven denken. Ze had hem nooit moeten vertrouwen, ze had gewoon door moeten stampen toen het regende.

Haar kreet maakte dat zijn ogen nu overliepen met tranen, hij kon niet meer terug het zou alleen maar zwakker zijn als de kater nu toch nog zijn besluit omdraaide. Ze klonk boos, en niet zo een beetje ook, het deed hem denken aan het typische denkbeeld van een rogue. Oh god, wat moest ze nu wel niet van hem denken? Dat hij niet te vertrouwen was? De kat slaakte een zucht en keek nog een keer achterom om de zwarte vacht van de kattin te zien. Het begon al te schemeren en Windcall zette een stevige vaart in zijn pas. FOOL! Schreeuwde het door zijn hoofd, het zal een eeuwigheid duren voordat hij dit verwerkt had, misschien zou het hem zelfs eeuwig achterna zitten. Windcall kneep zijn ogen dicht om de tranen tegen te houden, maar niks hielp zijn zicht was troebel en de rosse kater plofte vermoeid neer. Zijn kop naar beneden gericht vielen de druppels nu op de grond. 'Just..stop' miauwde hij zachtjes in poging zichzelf te vermannen. Hij had immers een hekel aan jankenbalken.