No white can hold it back, can it? (Spottedpaw)

De poes was net teruggekeerd van een geslaagde jacht en dropte enkele prooidieren op de prooistapel. Haar amberkleurige ogen zochten het kamp af, maar ze zag niet in waarom ze op dit moment gezelschap moest zoeken. Iedereen die zich hier bevond dacht dat haar vader een verrader was, behalve zij. Momenteel had ze dus even geen zin om met iemand te praten, het nieuws zelf nog verwerkende. Een zachte zucht verliet haar bekje en net toen ze verder wou stappen botste iets kleins tegen haar aan. Wat geschrokken keek ze naar beneden, waar een eveneens geschrokken kitten haar aankeek. 'Hoi..' Klonk het bruine poesje. "Goedendag." Miauwde ze rustig terug, haar amberkleurige blik een tikkeltje nieuwsgierig op haar richtende. 'Weet je al of Whitelion uit het kamp is?' Vroeg de jonge kat vervolgens. Ze voelde iets kouds door haar lichaam gaan toen ze de naam van de witte kater hoorde, en het duurde dan ook iets langer voor de bijna-krijger antwoord gaf. "Ik weet het niet," Miauwde ze, waarna ze opnieuw het kamp rondkeek. Echter zag ze geen witte vacht, al kon het goed zijn dat de kater nu aan het rusten was in de krijgers den. De gedachte alleen nog maar dan ze later die den met hém moest delen deed haar huiveren. "Ik denk het wel." Sprak ze vervolgens, lichtjes glimlachende.

'Oke..' Mauwde de kitten, waarna ze opstond en rondkeek. 'Sorry van net, ik wou je niet laten schrikken. Mijn naam is Oceankit.' Spottedpaw schudde haar kopje en keek de kleine kat glimlachend aan. "Geeft niets, je kon er zelf niet aan doen." Grinnikte ze. Uiteindelijk kwam het wel vaker voor dat kits vanwege hun enthousiasme de andere niet zag en er dus tegen op botste. Het was niet iets waar de poes zich druk over maakte. Echter ging ze algauw weer wat vragend, en misschien ook een tikkeltje bezorgd, naar de kitten kijken zodra deze in elkaar dook en zachtjes piepte. "Is alles oké?" Vroeg ze nieuwsgierig, haar amberkleurige ogen in die van Oceankit priemende. 'Ravenbreeze zei dat..' Nog steeds hield ze haar kopje schuin. "Ravenbreeze zei wat..?" Vroeg ze, nog steeds al nieuwsgierig zijnde. Hierna verscheen er weer een zachte glimlach op haar gelaat en keek ze de kit rustig aan. "Het is oké, niemand zal je pijn doen hoor." Klonk ze opnieuw geruststellend.

Met een klein konijntje, liep de kater het camp binnen. Zijn verschillend gekleurde ogen keken even om zich heen, en met een trotse stap liep hij recht naar de prooistapel. Daar liet de witte kat zijn prooi vallen. Hij snoof eventjes de lucht op en draaide zich naar een bekende geur. Oceankit. Hij voelde zich eigenlijk wel schuldig over de manier waarop hij reageerde, maar hij kon het niet helpen. Hij was nu eenmaal wie hij was, en hij wist dat hij zichzelf niet kon tegenhouden. Hij liep naar het duo toe, want er stond ook een andere poes bij haar. Spottedpaw, als hij zich niet vergiste. Eén van de mormels van Lionroar. En Icyrose, die hem verliet toen hij haar het meeste nodig had.. Dat deden ze allemaal. Net als het goed gaat, net als hij zich weer gelukkig begon te voelen, nam Starclan hem zijn geluk af. Eerst Dinfur, dan Chainreaction, dan Icyrose. Bijna alle poezen die hij kende maakte hem het leven zuur. Zijn moeder als ze overbeschermend begon te doen, zijn idiote, blinde, nutteloze zusje, Al die irritante kittens die zijn bloedlijn zaten te vervuilen in andere clans - Mazelock, Nightbreeze, Fallentear, noem maar op, omdat ze de kittens geboren hebben laten worden; Everstar, want ze kan niet inzien dat hij ook alleen maar probeert om goed te doen, al lijkt ze bij te draaien. En dan al die poezen die hem constant voor de voeten liepen, om starclan-weet welke reden dan ook.

Maar hij gedroeg zich normaal, en forceerde een klein glimlachje om zijn lippen, al was de blik in zijn ogen walgend toen hij de oudste poes in de ogen keek. "Hallo, Spottedpaw, Oceankit"

Nog voordat de bruine kit kans had om op haar vraag te antwoorden, vulde een alsmaar bekende geur haar neusgaten. Snel keek de poes om en ontmoette haar blik die van de witte kater. Whitelion! De argwanende blik die hij op haar gooide was niets vergeleken met hoe een koud vuur in haar lichaam oplaaide. 'Hallo, Spottedpaw, Oceankit.' Sprak hij. Spottedpaw daarentegen zei niets, wetende dat als haar stem nu hoorbaar werd haar toon zou breken van haat. Daarom knikte ze slechts, haar amberkleurige blik op de kit priemende.
'GA WEG!' Klonk het plots luid. Het was duidelijk niet op Spottedpaw bedoelt, en dus moest het wel op de sneeuwwitte kater zijn gericht welke zich pas bij hen had gevoegd. Vragend keek ze van Oceankit naar Whitelion, de situatie niet goed begrijpende. 'Alsjeblieft...' Pas na die woorden te hebben gehoord werden haar ogen wat groter en keek ze de oudere kater kil aan. "Waarom reageert ze zo?" Klonk haar vraag toonloos, ergens het vermoeden hebbende dat deze twee elkaar al eens eerder hadden ontmoet.