This is my space |+Macavity|

De zon scheen zachtjes door de takken van haar boom. Omdat ze steeds vaker buiten haar grenzen te vinden was, was er een heel deel van haar territorium verdwenen. Gelukkig bezat ze haar boom nog, haar grote liefde, het enige waarvoor ze zou doden. Ze rook de kater al voor ze hem zag. Een pluizen bol sloop door de struiken, rood en opvallend. Daarom was Eclipse blij met haar zwarte vacht, ze kon zo in de schaduwen verdwijnen. Toen ze vond dat de kater dicht genoeg was, liet ze zich sierlijk uit haar boom vallen en belande vlak voor zijn neus. "En wat denken wij te doen?" In haar blauwe ogen was geen enkele emotie te bespeuren.

+Macavity

De rosse kater was al even onderweg met zijn nieuwste buit. Tussen zijn kaken zat een fel gekleurd iets. Aan hem moest je niet vragen wat de exacte naam was, al wist hij wel waarvoor twolegs ze gebruikte. De naam had hem ooit al wel eens bereikt, maar dat was echt al lang geleden. Macavity's oortjes schoten omhoog toen de geur van een poes zijn neus bereikte. Zij had hem blijkbaar ook al geroken, want ze zat hem al op te wachten. "En wat denken wij te doen?" Een klein grijnsje verscheen op zijn snoetje. Hij haalde zijn schouders op en wenkte kort met z'n staart naar het ding in z'n mond. Hij kon zo toch niet praten? De geamuseerde grijns op zijn snoetje werd alleen maar groter toen de kater gewoon zijn pad verder zette.

De rossige kater had iets raars tussen zijn mond zitten en grijnsde geamuseerd toen hij doorliep. Wie denk hij wel niet dat hij is? Ze ging pal voor hem staan en keek kwaad op hem neer. "Ik herhaal mijn vraag, Wat doe je hier?" Miauwde ze iets minder vriendelijk. "En doe dat rare ding uit je mond!" Miauwde ze geschokt, waarschijnlijk was het van een tweebeen. Raar dat die kater dat gewoon meenam. Nieuwsgierig bekeek ze het ding eens, maar haar ogen verharde weer toen ze bedacht dat dit een rogue was. En over het algemeen zijn rogue's niet zo vriendelijk.

"Ik herhaal mijn vraag, Wat doe je hier?" De  kater snoof kort toen de poes voor hem ging staan en hem nogmaals vroeg waarom hij hier was. "En doe dat rare ding uit je mond!" Hij haalde even zijn lip op in een grom toen ze dat laatste zei. Wie dacht ze eigenlijk wel niet wie ze was? Niemand gaf hem zomaar bevelen. Hij had zich de afgelopen moons dan wel schuil gehouden in de schaduws, maar niemand kon hem zeggen wat te doen. De rosse kat liet zijn felgekleurde buit voor zijn poten vallen en liet zijn oren tot in zijn nek zakken. "Kun je dat niet zien, ik loop hier," gromde hij geïrriteerd. Hij kende deze omgeving vele beter als haar, kende al de geheimen. In de tijd dat hij zich gedeisd had gehouden had hij zich bezig gehouden met nieuwe technieken en manieren om de vijand te overmeesteren. Zijn tactiek was alles behalve voorspelbaar.

De rossige kater begon duidelijk geïrriteerd te raken, mooi. Hij liet het rare ding uit zijn mond vallen. "Kun je dat niet zien, ik loop hier," Eclipse draaide met haar oortjes, een bijdehandje precies. Toch moest ze uitkijken, je weet maar nooit. Haar helblauwe ogen lieten niks zien en stonden ijzig ongeïnteresseerd. Onder haar zwarte vacht hielde haar sterke spieren zich klaar, voor de zekerheid. "In mijn territorium." Grauwde ze. Sommige katten waren zo vervelend en Eclipse zou ze niet zonder slag of stoot door haar territorium laten banjeren.

Macavity liet zijn vacht direct zakken toen hij de poes eens goed bestudeerd had. Hij had zijn nagels in de felle sok gezet toen ze hem toe grauwde. In mijn territorium." Een geamuseerde grijns verscheen op z'n snoetje. "Dat heb je goed gezien." Misschien werd het voor hem eens tijd om terug onder de levenden te komen en zijn technieken toe te passen. "Wat wil je daar aan doen hé?" mauwde hij uitdagend en richtte zich wat op, zodat hij iets boven de poes uitstak. Hij zou haar de kans geven om hem eerst aan te vallen, dan kon hij vervolgens zijn eigen troeven laten zien.