Be brave, little one |Mirrorkit|

In een hoekje van de Nursery lag ze vredig opgekruld te doezelen. Ze sliep niet echt, noch was ze helemaal wakker. De stemmen van de andere kittens waren een prettige achtergrond voor haar gedachten. Haar ogen gleden over de silhouetten van de anderen, ze kenden hen allemaal, wist hoe ze zich gedroegen en met wie ze goed op konden schieten en met wie niet. Ze kende de roddels, wist welke kittens graag ontsnapten, wie nerveus dacht aan de komende ceremonie en wie vol zelfvertrouwen de dagen telde. Toch had ze geen van hen ooit echt gesproken. Ja, ze had wel eens vragen beantwoord of korte gesprekjes gevoerd, maar altijd met een zekere afstand. Wanneer ze in een gesprek betrokken raakte leidde dit meestal tot een ongemakkelijke stilte, en wilde ze liever voorkomen. Ze nam genoegen met haar rol als achtergrondfiguur, een onopgemerkt en stil poesje dat geen contact maakte met anderen. Het observeren van haar leeftijdsgenootjes vond ze leuk, maar het idee van participatie in hun spelletjes en opgewonden conversaties was haar totaal vreemd. Ze luisterde, keek, en manoeuvreerde zich tussen het sociale leven door. En de rust die het gaf vond ze prettig, maar de laatste tijd begon haar steeds meer een gevoel te bekruipen dat ze vooralsnog niet kende. Een naar leeg gevoel in haar buik, het opvallende gebrek aan iets. Het had misschien te maken met haar nachtmerries, die haar geen nacht rust gunde. Het maakte haar onzorgvuldig in haar waarnemingen en instabiel in haar emoties. Het gebrek aan nachtrust begon zijn tol te eisen, en daarmee het groeiende verlangen naar iets dat ze niet helemaal begreep. Was het contact? Ze schudde even haar kopje, kon het zich niet voorstellen. Ze had niet de behoefte om zich te mengen tussen de andere kittens. Maar het gevoel bleef knagen.
Een gestalte verscheen in de ingang, even fronste ze om op haar naam te komen. Eaglerose. Ze had haar wel eens gezien als ze naast de Nursery onder haar doornstruik verscholen zat. Haar nieuwsgierigheid was gewekt toen ze merkte dat de poes geen directe aanstalten maakte om iemand te benaderen. Toch hield ze zich afzijdig, ze was niet anders gewend.

Ze hield de warrior in het oog, en bleef ondertussen half geconcentreerd kijken naar het spelen van de andere kittens. Even liet ze haar gedachten weer afdwalen, maar deze kwamen in een onbreekbare cirkel terecht die altijd terugkwam op haar angstdromen, iets waar ze vaker last van had. Haar denkpatronen waren zorgvuldig en gestructureerd, maar enkelen ervan werden door de war gegooid door deze verstoringen van haar nachten. Ze merkte het nerveuze trillen van haar snorharen op terwijl de beelden door haar hoofd flitsten en ze probeerde los te komen uit de maalstroom van gedachten die door haar hoofd raasden. Op momenten als deze leek alles scherper, iedere waarneming had een te helder randje, ieder geluid was schril, het bezorgde haar hoofdpijn. Ze werd opgeschrikt door de gestalte van Eaglerose, die toch een doel gevonden leek te hebben. Het duurde even voordat ze zich er van bewust werd dat dit doel naar haar leek te leiden. Een kleine frons bewoog haar gezicht. Ze zag de voorzichtige, beheerste stappen en besefte dat ze niet hoefde te vrezen voor de bedoelingen van de kat. Desalniettemin bekroop haar toch een benauwd gevoel, dat ze probeerde te verdrukken. "Hallo." Wat verdwaasd knikte ze een begroeting terug. Waarom sprak de poes haar aan? Was ze opvallend geweest? Iets in de houding van de warrior leidde haar af van haar eigen gedachten. Ze leek niet op haar gemak, wat tegenstrijdig was met haar vriendelijke woorden en voorzichtige passen. Maar de schouders van de grijze poes verraadden een gespannenheid die Mirrorkit niet goed kon thuisbrengen. Het bracht haar in de war. "Ik ben Eaglerose, en jij?" Met een ongemakkelijk glimlachje in haar mondhoeken keek ze haar aan. 'Ik ben Mirrorkit,' antwoordde ze, en de hese klank van haar stem verraadde dat ze niet vaak sprak.

Zoekend naar de oorzaak van de lichtelijk gespannen houding van Eaglerose kon ze zich niet goed concentreren op het gesprek. Ze was gewend aan passieve waarneming, een derde persoonsperspectief. Deze ervaring was bijna helemaal nieuw voor haar, en erg verwarrend. Ze had geen tijd om alles zorgvuldig te observeren, en zo tot een antwoord of conclusie te komen. Ze moest op zoveel tegelijk letten, het maakte haar onzeker en nerveus. Tegelijkertijd werd ze lichtelijk angstig omdat ze het overzicht kwijtraakte. Omdat ze nu haar focus moest leggen bij Eaglerose, kon ze niet meer in de gaten houden wat er om haar heen gebeurde en dat gaf haar een onbehaaglijk gevoel. "Alles goed?" De stem van de poes droeg een bezorgde ondertoon, en ook dat vond de kitten vreemd. Deze emotie had ze tot noch toe alleen opgemerkt bij het gedrag van moeders naar hun kittens, niet van vreemden tegenover elkaar. In gedachten paste ze deze veronderstelling aan, en vergat bijna antwoord te geven. De stilte had te lang geduurd, besefte ze. 'Eh.. Ja hoor,' antwoordde ze weinig overtuigend. Met liegen had ze geen ervaring, en waarom ze plotseling de behoefte had om niet naar waarheid te reageren, begreep ze niet. Intussen bemerkte ze dat de gespannenheid van de warrior verergerde, en het tergde haar dat ze de oorzaak er van niet wist. "Heb je misschien zin om even door het kamp te lopen?" Ze knikte, maakte uit haar stem op dat de ondertoon van angst zou verdwijnen uit de houding van de poes als ze uit de Nursery zou gaan. Zelf zou ze de drukte en warmte ook graag achter zich laten. Als ze hier weg was had ze misschien minder last van die verwarring, en hoefde ze niet constant alles in de gaten te houden.

~Bedankt! Het is mijn eerste keer met katten, maar ik vind Mirror's lichtelijk neurotische karakter heel fijn om mee te posten hehe ^^ En jij post ook fijn! :3

Iets te gretig verdween Eaglerose richting de uitgang, wat haar vermoeden bevestigde. Hoewel ze nog steeds niet begreep waarom deze poes zich ongemakkelijk en gespannen voelde in de Nursery, en dat plaagde haar. Het doorbrak haar structuur, ze vond het prettig om anderen te observeren en verbanden te leggen tussen reacties en mogelijke gevoelens en oorzaken daarvan. Dat kon ze uren volhouden zonder zich te vervelen.
Ze volgde de grijze gestalte naar buiten, knipperde wat tegen het licht. Vaak kwam ze niet buiten de Nursery, omdat de buitenwereld zo overweldigend op haar over kwam en zoveel nieuwe indrukken bracht dat ze er soms duizelig van werd. Als ze buiten was, lag ze vlak naast de Nusery onder haar vertrouwde doornstruik, en liet de maalstroom aan waarneming haar overspoelen. Nu echter had ze geen tijd om haar rustige plekje op te zoeken. Ze knipperde met haar ogen, die dankzij het slaaptekort het felle licht niet goed aan konden. Intussen schreeuwden allerlei dingen om haar aandacht. Een bruin winterblad links van haar, met drie gaten er ingevreten door de vorst, de beweging van een tak van een doornstruik op de wind, het trillen van haar snorharen, de opgeluchte ademhaling van Eaglerose. Het hield niet op, en haar oren vouwden zich instinctmatig tegen haar kop terwijl ze probeerde zich af te sluiten voor zoveel informatie tegelijk. Ze hoorde de stem van de poes en zag de glimlach, maar besefte dat ze weer vanuit een derde persoonsperspectief redeneerde en niet helemaal in de gaten had dat er tegen haar gesproken werd.

Ze kneep haar ogen half dicht om niet alles tegelijkertijd te hoeven zien. Ook haar platliggende oren onttrokken haar enigszins aan alle geluiden die op haar af donderden. Ze duwde haar nagels in de grond, probeerde grip te krijgen op de realiteit die zo groot en verwarrend was en haar uit balans haalde. Wanhopig zocht ze naar structuur in de beweging van het takje op de wind, maar het was onvoorspelbaar, volkomen systeemloos. Een rilling trok over haar ruggengraat, ze voelde veel te veel. Ze was zich bewust van elk zuchtje wind en de zandkorrels die onder haar nagels uiteen knarsten. "Heey, kleintje? Kun je niet zo tegen drukte? Ik ken het, alleen vind ik kleine ruimtes niet zo leuk." Deze stem was zachter dan de rest, en drong door tot haar staat van apathische paniek. Eerst volgde ze de poes door naar achteren onder de struik te kruipen, en ze was dankbaar voor haar rustige en duidelijk onbedreigende houding. 'Alles is zo scherp..' murmelde ze hees. Waarmee ze doelde op de felheid van alle indrukken die op haar afkwamen.

~No problem, die van mij is ook kort^^

Ze had geprobeerd het onder woorden te brengen, maar wist dat de poes het waarschijnlijk niet zou begrijpen. Ze begreep het zelf niet, de reacties de ze zelf voelde had ze nooit bij anderen gezien, en omdat haar hele kennis gebaseerd was op de observatie van anderen, raakte ze erg in de war. "Concentreer je op één ding, mijn stem, je ademhaling. Maakt niet uit, maar slecht op één ding." De woorden druppelden haar geest binnen, kwamen langzaam door in haar bewustzijn. Ze probeerde haar focus te vangen en te richten op haar eigen ademhaling. Heel langzaam verdween al het andere naar de achtergrond, en ze ontspande haar samengetrokken spieren. Vol concentratie en met gesloten ogen luisterde ze naar haar ademhaling, totdat dat het enige was wat nog doordrong. Toen blies ze een ademteug uit en opende een klein spleetje van haar ogen. Daarmee keek ze Eaglerose aan met een dankbare blik in haar ogen, en hoopte dat ze duidelijk kon maken hoeveel dit voor haar betekende.

~Geeft niks hoor^^ Ik houd van dit topic en het gaat lekker snel C:

Het feit dat een onbekende haar zo zonder aarzelen had proberen te helpen, verraste haar. De rustige, vriendelijke uitstraling van de poes zorgden er voor dat ze zich meer op haar gemak begon te voelen, en door zich te blijven focussen op kleine dingen, lukte het haar om de overweldigende indrukken buiten te sluiten. Ze krulde haar staart om haar poten, wist niet goed hoe ze haar dankbaarheid in woorden moest vangen en hoopte dat een enkele blik voldoende was geweest. "Zo, little one, wie zijn je ouders?" De vraag kwam onverwachts, en even staarde ze beduusd weg. Ze had haar ouders niet gekend, had alleen hele vage herinneringen aan haar moeder, maar die was gestorven vlak na haar geboorte. Het was ijzig koud geweest, en haar moeder was buiten het kamp bevallen. Tegen de tijd dat er een patrouille kwam, waren haar twee broertjes doodgevroren en zijzelf had verstijfd tussen de levenloze vacht van haar moeder gezeten. Veel kon ze zich er niet van herinneren, maar een vaag gevoel van gemis bleef. 'Ik heb ze nooit gekend,' antwoordde ze eerlijk, wist zich niet goed een houding te geven.

~ Aww geeft niks hoor^^

Ze gaf eerlijk antwoord, maar vond het raar om over haar ouders te spreken. Er was altijd een soort leeg gevoel geweest, maar echt missen deed ze hen niet. Ze had hen immers niet gekend. Het onder woorden brengen van zo'n vaag gevoel lukte haar niet, en het benoemen van het feit klonk nog afstandelijker. "Maar kleintje toch!" Voordat ze het in de gaten had voelde ze de warme vacht tegen haar gezicht. Ze ademde de geur in van Eaglerose, voelde haar ademhaling en uit het gebaar sprak zoveel vanzelfsprekend mededogen en liefde dat het de kleine kitten ontroerde. "Als je ooit problemen hebt, moet je maar naar mij komen. Deal?" Een likje over haar kop bevestigde de warme woorden. Een beetje beduusd maar met een bijzonder gevoel liet ze het op zich inwerken. 'Deal,' antwoordde ze toen, en ze keek omhoog. Een klein, onwennig glimlachje vond zijn weg over haar gelaat.

Eaglerose beantwoordde haar glimlach. Even analyseerde ze de situatie met verbazing. Dit was een sociale aangelegenheid, toch? En ze bracht het er niet zo heel erg slecht vanaf. Het had haar zowaar een glimlach onttrokken. "Misschien moeten we nu maar eens terug gaan. Anders gaan ze straks nog bezorgd worden!" Mirror zwiepte even ontkennend met haar staartje. 'Oh dat zal wel meevallen,' antwoordde ze, zich er niet van bewust dat deze reactie een beetje stom uit de hoek kon komen. Ze reageerde simpelweg eerlijk naar haar gedachten. Ze was altijd afzijdig, het was niet waarschijnlijk dat iemand haar afwezigheid echt had opgemerkt. Ze vond het niet erg, maar teruggaan naar haar vaste plekje in haar vaste ritme leek ineens veel minder aanlokkelijk. Nu ze zich enigszins kon wapenen tegen de scherpte van alle indrukken, en contact had gehad met een ander, begon ze langzaam te beseffen dat er misschien meer was dan haar gestructureerde, nietszeggende leven dat in het teken stond van de observatie van anderen.

Ze zag de poes grinniken, en het duurde even voordat ze door had dat die vrolijkheid misschien iets te maken zou kunnen hebben met haar rustigheid. Ze had nooit geweten dat ze er ooit nog plezier in zou scheppen om met iemand te praten. Haar oren stonden vrolijk omhoog, het lukte haar steeds beter om zich enkel te focussen op Eaglerose en hun gesprek. "Dus, dappere kitten, wat wil jij later doen als je groot bent? Warrior of eerder Medicine cat?" Ze kneep haar ogen even samen, daar moest ze over nadenken. Een warrior was waarschijnlijk te hoog gegrepen voor haar, vooral met haar angst voor te veel indrukken tegelijkertijd, die ze zelf niet goed begreep. Maar het bracht ook een aanlokkelijke vrijheid met zich mee. Aan de andere kant, Medicine cat leek haar prachtig. Anderen helpen, de geur van kruiden, nieuwe dingen leren en toch ook een vaste plek hebben. 'Het liefst.. Medicine cat, denk ik,' antwoordde ze. 'Maar dat word ik waarschijnlijk niet,' voegde ze er vlug aan toe. Ze had gemerkt dat de Medicine cats hele gerespecteerde katten waren en besefte dat een hoge rang als die niet zomaar bereikt kon worden.