Look! It talks!

Macavity zat bovenop één van de hekken die de twolegs rond hun woning hadden gezet. Waarom ze het deden was hem altijd een vraag. Het kostte hem alleen maar meer moeite om in hun tuinen te geraken. Toen het licht in het twoleg nest doofde, sprong de kater op het dak van een kleine huisje achteraan in de tuin, waarna hij door het kapotte raam naar binnen glipte. Zijn ogen had hij goed geopend, zodat hij elk sprankje licht goed opving. Zijn ogen gingen hebberig over de spullen heen die hier in de duisternis verstopt waren. De kater zette zijn tanden in een touwtje, waar uiteindelijk een hele trui aan leek te hangen. Wel, beter te veel, dan te weinig. Met wat moeite kreeg de kater het ding in z'n geheel naar buiten, waarna hij met een enkele sprong naar het hek sprong. De trui hinderde hem erg, maar was er gelukkig al aan gewend. De vorige keer had hij ergens een deken weten te smokkelen, wat nog vele groter en zwaarder was. Op een goed tempo liep de kat weg van de twoleg nesten, op weg naar zijn boom, waar hij zijn schatten onder opborg .

Open

De stevige kater had hem al een tijdje in de gaten gehouden. Die rare kat. Macavity. Hij zag hoe hij alweer iets naar zijn boom bracht. Hij voelde zich stalkerig. Maar andere katten bespioneren was toch het enige hoopje wat nog goed deed. Leven als een Rogue is fijn en rustig. Maar ook zo saai. Zeker als je onafhankelijk bent. Je bent maar bezig met overleven. Dat was nog wel leuk. Het hield je bezig. Maar kennelijk had die kat meer een poesiepoes-achtige kant. Hij had zijn eigen boom, spullen en een nest. Lekker warm zeker. Dat kon hij allemaal niet hebben. Zwakke katten waren voor hem de dood. Je moest sterk zijn. Een soort Nomad. Van plaats naar plaats gaan. Overleven door prooi. En als het winter werd en er was minder voedsel, moest je zien te overleven. Magerder, Maar het maakte je sterker.
"Well well, ziet eruit dat jij je klaarmaakt voor een warm nestje in je boompje. Warm en veilig van het ongedierte hier. Je kan beter een poesiepoes leven beginnen. Komt er best op neer zo" Siste hij er grijnzend uit.

De geur van een onbekende kat was hem zeker niet ontgaan, maar hij had er geen aandacht aan besteed. Waarom energie verspillen aan een buitenbeentje als je je kracht beter voor andere dingen kan gebruiken? De rogue moest ook zijn huidige reputatie behouden. Zijn plannen liepen voorlopig goed zoals hij wou. Zijn vermoedens werden direct bevestigd toen er een kater begon te spreken. "Well well, ziet eruit dat jij je klaarmaakt voor een warm nestje in je boompje. Warm en veilig van het ongedierte hier. Je kan beter een poesiepoes leven beginnen. Komt er best op neer zo" Hij draaide zich met een ruk om, alsof hij de geur van de kater nog niet eerder geroken had en liet de trui voor zich op de grond vallen. "Misschien moet ik dat maar doen, want het ongedierte loopt al vanzelf naar me toe." mompelde hij droogjes en wenkte kort met zijn staart naar de kater. De laatste tijd waren het vooral jonge katten die a snel een grote mond open trokken. Wat was dat toch met die jongere generatie. Dachten ze nu echt dat ze de oudere generatie, de generatie die veel meer kende van de bossen, konden onderdrukken?