How long will I wait when it all burns down

Bonepaw was al blij dat hij Scar weer kon zien en Dawn, nu kon hij er beter op nadenken of dat hij verliefd was. Hij was namelijk best wel nieuwschierig, hij had zijn poten maar gevolgd naar het avontuur van vandaag. Zijn ouders waren dood, zijn broers en zussen waren weg gehaald bij hem. Hij was alleen, deze dingen herinnerde hij nog. Deze pijn van het leven, alleen maakte hij al vlug vrienden. Zijn vrienden die hem steunden, zijn Clan genoten die er altijd voor hem waren. Hij droeg al op zijn jonge leeftijd een groot litteken over zijn gezicht, hij zou er meer gaan krijgen dat wist hij. Alleen wanneer wist hij niet, het wachte zou niet meer lang duren had hij het gevoel. Hij volgde zijn poten, hij keek in het rond. Hij was ergens in het tweebeners gebied beland, hij keek nieuwschierig rond. Hij kwam hier namelijk nooit, om de gevaarlijke bloodclanner. Hij zwiepte vrolijk met zijn staart, het leven was geweldig vond hij. Hij wist dat hier alles groot was, alleen waren er al veel tweebeners. Deze vonden over al plaats, hij wilde deze niet zien. Hij schoot zo snel mogelijk weg en zorgde dat hij verstopt zat, hij moest zich ook verschuilen voor andere katten. Hij kon namelijk misschien hier iets weg halen, een muis of zo. Dan kwam hij thuis met een prooi, hij tuurde in het rond.Eerst mest hij er een ruiken of zien, voordat hij er op een kon jagen.

Eerste post Skinny Love

Bone staarde denkend de verte in, zijn staart zwaaide heen en weer. Hij kon hier misschien iets van prooi halen voor zijn Clan, hij rook wel die stinkende lucht van de tweebeners en hun monsters. Hij zou echt niet kunnen weten waarom een monster naar de tweebenerge wilde luiseren, waarom luisterde deze niet naar de Clans. De Clans waren namelijk een beter volk dan al die tweebenige, hij hoorde geritsel. Hij draaide zich om en merkte een kop, vlug shoot hij naar achter. Dat was immers een katten reflex, alleen was deze kat voor hem kaal. Poedel kaal, “Boe.” Zei begon de kattin droogjes. Hij wiebelde met zijn oor, "Schrik." Begon hij daarna droogjes. Hij had een vriendelijke glimlach op gezet, het waren immers kat die kaal was. Dit zou hij nooit gezien hebben als hij hier niet was, vet Ging er even door zijn hoofd heen. Hij staarde nieuwschierig deze kat aan, vlak daarna ging hij zitten. Zijn eerste vraag zou zijn hoe ze kaal was geworden, daarna zou hij nog denken wat er is gebeurd. "Uh Hey hallo, ik ben Bone en jij bent?" Begon hij vriendelijk en kwispelde met zijn staart, heen en weer op en neer. De poes had strake ogen, haar ogen waren amber net zo als de zijne. Hij legde zijn staart beschermend om zich heen, "En hoe komt U zo kaal?" vroeg hij op een langzame toon. Want misschien was het een hele oude kat en waren al haar haren al afgevallen, hij bleef vriendelijk glimlachen. Hij zou niet kunnen herhalen wat er meer zou gebeuren, alleen legde hij nu beschermend zijn staart om zijn poten.

OCC: Sorry voor de late post

Bonepaw staarde naar de kale kattin, zijn ogen werden groter en er viel stilten. “Hallo Bonepaw, mijn naam is Skinny Love.” begon de poes, hij staarde naar de rimpels over haar lijf. Alleen viel hem een ding op, haar ogen. Haar kille blik die in de zijne viel, hij had geen kille blik. Hij keek de poes terug aan, de stilte verwarde hem of dat hij niks verkeerds had gezegt. Hij wreef met zijn poot over de grond en knikte kort, hij moest het wel doen. Hij voelde de wind door zijn vacht strelen, de vieze lucht van de tweebeners en deze kattin. Hij maakte zich niet zorgen over de lucht maar over Skinny Love zelf, ze was een kat in zo'n leventje. Hij staarde naar zijn bruine pootjes, alleen had iedereen zijn of haar voordelen. “Ik ben zonder vacht geboren, dat hoort bij mij. Ik heb er geen last van.” Sprak Skinny Love op een strenge dwingende toon. Hij haalde zijn oren op die kort daarna in zijn nek gingen, hij staarde haar aan met een schuldige blik. "Het spijt me, maar U bent wel uniek. Ik vind Uw vacht echt gaaf." Glimlachten hij, ook vond hij het. Hij spinde even maar was nieuwschierig naar de kattin, zij had zo haar regels en hij zo ook. Ze hadden allebij een ander leven, het was zo intressand. Hij kon er niks uit halen, ook haar blik leek niks ervan te vinden. Hij keek haar aan, dat was het enige wat hij kon doen. Hij wilde weleens weten of dat wonden meer pijn deden door geen vacht te hebben, hij deed zijn oren nieuwschierig omhoog. "Skinny Love," Begon hij, "wat weet U allemaal." Vroeg hij nieuwschierig. Hij leek op een kitten die een verhaal wilde horen van een elder, hij voelde zich trots om hier te komen en het gevaar te betreden. Zijn ambere ogen keken in de hare, "Voelt U geen meer pijn doordat u geen vacht heeft?" Vroeg hij en kwam dichter naar de poes. Hij wist veel, hij had immers vrienden die altijd alles wisten. Vaak met horen van Mentoren en apprentices, hij wiebelde kort met zijn oor.

OCC: Sorry weer voor de late post, dit noem ik ook wel weekend posten -.-"

Bonepaw keek de poes aan, deze heten Skinny Love meer wist hij niet. Alleen haar naam en dat ze leek of dat ze verbrand was en haar vacht eraf was gebrand, alleen was dat niet. Alleen haar ogen, zo kill zo duister. Hij was niet bang voor haar, niet voor haar ogen niet voor haar hardheid. Haar hart leek van steen, haar antwoorden ook. “Er zijn niet veel katten zoals ik, maar ze zijn er wel hoor. Met name kittypets.” Ging Skinny Love verder. Het klonk niet indrukwekkend, alleen dit zou hij toch nooit tegen zijn vrienden kunnen vertellen. Ze zullen hem kunnen uitlachen of erger, hem verlaten als een vriend. Hij wist het niet echt, vaak dacht hij aan het ergste van het ergste. De kale oren bewogen, dus die waren nog niet dood. Bone keek met open ogen naar de poes, hij was wel blij en vrolijk maar ook een ander gevoel bespeelde hem. “Ik heb al vele manen meegemaakt Bonepaw. Ik weet meer dan ik in een paar minuten kan vertellen. Ik weet alles van de clans van de rogues en de kittypets.” Antwoorde de kattin niet gevreest, ze leek kill en duister. Haar stem leek vloeiend te kunnen praten maar haar ogen vertelde anders, even wiebelde hij met zijn oor. Skinny Love dacht dus echt dat ze over hem kon herseren, ze dacht dat zij meer wist dan hem. Dit werd een uitdaging dus, "vertel dan, ik weet namelijk ook best veel over clans rogue's en kittypets zoals jij." Sprak hij, zijn rustige kalme blik werd een uitdagende blik. De poes ging verder met haar verhalen, ze wist veel maar wist ze ook genoeg. “Ik heb niets om het mee te vergelijken, want ik weet niet hoe het voelt met vacht. Maar een nagel gaat net zo goed door een kat zijn vel die haar heeft als zonder. Ik denk dat het niets uitmaakt.” Sprak Skinny Love. Hij knikte op wat ze zei, hij nam aan dat het wel waar was. Want dat was een ding als je kaal en vacht had, zijn uitdagende blik stond gefocust op haar. Zou ze ook al weten dat Firestar gestorven was en Littlestream geen medicine cat zou worden maar Acefray. Bone was namelijk nieuwschierig van wat de kattin al wist, hij hielt van verhalen aan horen en nu dus ook.

Bonepaw keek naar Skinny Love, haar ogen leken niks te reageren. Geen enkel gevoel, er leken talloze vragen door haar hoofd heen te zweven. Hij keek nog al te uitdagend naar de poes, hij was altijd uit op een uitdaging. Hij zwiepte speels met zijn staart maar ook benieuwt, er zweefde ook wat in zijn hoofd maar veel was het niet. Hij wist dingen over de medicine cats en over de leiders van nu, hij zou zich af vragen als deze kat het nieuwe nieuws wist. Hij was nieuwschierig en nam een korte moment stilte, zij deed hetzelfde. Hij was nieuwschierig naar haar en toch leek het dat het andersom ook zo was, zijn ogen keken in de hare. Ze had geen vacht, het was niet zo erg om geen vacht te hebben. “Ik weet dat er vier clans zijn; thunderclan, riverclan, windclan en shadowclan. Elke clan heeft een leader en een deputy en natuurlijk een medicine cat met zijn of haar apprentice. Een kitten gaat in training wanneer deze 6 moons is geworden en zal door zijn of haar mentor getraind worden totdat die klaar is om warrior te worden. Wanneer je ouder wordt of er iets met je gebeurd waardoor je je taken als warrior niet meer goed uit kan voeren, dan wordt je elder. Ik zou elder geweest zijn als ik in een clan geleefd had. Ik weet waar elk territorium eindigt en de volgende begint. Dan is er natuurlijk ook nog de Bloodclan, katten die meestal een veel te groot ego hebben en waar je voor op moet letten. Ze noemen zichzelf de elite. Naast de clans leven er rogues in de andere gebieden die allemaal een eigen territorium geclaimd hebben. De kittypets worden als buitenbeentjes gezien, luie katten. De meesten zijn dan ook, maar degene die dat niet zijn die worden onderschat.” Sprak Skinny love ter wel haar ogen fonkelde in het zonlicht. Alleen ging het al vlug weer vorbij haar blik werd weer normaal. “Als ik alle details ga vertellen dan zitten we hier nog wel even.” Vervolgde ze rustig. “Dus dit is genoeg informatie voor nu.” Sprak de poes. Bonepaw knikte op haar antwoorde, ze wist veel maar het nieuws van nu leek er niet in verworven. Hij stapte naar voren over de vochtige grond, "Dan wist U vast ook dat Firestar gestorven was tijdens een border fight en dat Silverstar de nieuwe leider is?" Begon hij en staarde haar uitdagend aan. "Ik ga namelijk meer voor het nieuws wat nu bezig is, net zoals Littlestream haar geheugen is verloren en nu Acefray de nieuwe shadowclan med word." Ging hij veder en zijn ogen kneep hij tot spleetjes, alleen deed hij haar niks. Zijn klauwen stonden nog niet uitgeklapt maar hij was ook niet vanplan om haar pijn te doen, "Maskheart is trouwens ook gestopt omdat hij stiekem kittens had," Zei Bonepaw en draaide zijn hoofd naar links en keek haar nieuwschierig aan. Zou ze dat al weten wat er gebeurt was, zou ze zich afvragen naar dit of wist ze dit al langer dan hij het al wist.

Bonepaw keek trots naar de poes, hij was meer voor het nieuwe weetjes. Hij staarde naar de poes die nog steeds kil keek naar hem, hij merkte dat haar oren gespitst waren maar haar blik veranderde niet. Hij wist dat ook de medicine cat van de Riverlcan was veranderd omdat hij een paar katten erover hoorden praten maar eerst wilde hij details voordat hij alles zou zeggen, hij sloeg met zijn staart speels heen en weer. “Ik wist inderdaad dat Firestar is gestorven en Silverstar zijn plaats heeft ingenomen.” Zei Skinny Love met een kille uitdrukking. Bone keek haar even aan en wiebelde met zijn oren, dat was nogal jammer dat zij dat ook al wist. Hij wist jammer genoeg ook niet alles. “Maar dat zowel Littlestream als Maskheart is afgetreden, nee dat had ik nog niet gehoord. Dus Acefray is de nieuwe medicine cat van de Shadowclan en Maskheart heeft kittens. Weet je de naam ook van die kittens?” Miauwde ze op een kille toon, hij knikte immers op haar vraag. "Jayfeather is die nieuwe medicine cat van de Thunderclan, alleen heeft elke kat wel over zijn kittens gepraat van Maskheart. Natuurlijk heb ik het misschien niet goed gehoord maar als ik het me zo herinner waren het, 5 kittens." Ging hij veder, hij wist de namen. want dat waren Coldkit, Runningkit, Maplekit, Skimpykit en Palekit. Alleen zou Skinny dat nu zo graag willen horen, hij zou het namelijk ook kunnen bewaren voor later. Hij kreeg een korte grijns, alleen begon de kale poes weer. “Zeg eens Bonepaw, ik wil je een voorstel doen. Wil je een spion van mij worden? Ik wil een eerlijk en oprecht antwoord en als je het niet zeker weet dan moet je er nog even over na gaan denken. Er zijn regels, maar je kunt er ook je voordeel mee doen.” Miauwde de huiskat. Bonepaw keek haar verbaast aan, nu zou het dus intressand worden. Hij kreeg een aanbod, zijn oren begonnen heen en weer te bewegen. "Ik laat meestal gevechten mijn antwoorden kiezen." Grijnsde hij en stond gelijk op vier poten met een zwiepende staart. Hij was geïntresseerd naar haar vecht kunsten en door zijn antwoord zou het wel kunnen dat ze in een gevecht zouden gaan, hij staarde haar uitdagend aan en was klaar voor het gevecht.

Bonepaw keek naar de poes, hij was klaar voor de antworden en was nieuwschierig naar wat er zou komen. Hij zwiepte speels met zijn staart en luisterde aandachtig naar de woorden die Skinny Love sprak, ze was een wijze kattin. Zijn ogen keken in de haren alleen leken de hare door de zijne heen te boren, haar emotie was strak gericht op hem. Het leek of dat ze geen emotie had maar ook weer wel, het was zo ingewikkeld wat er nu wel of niet was. Zijn ogen wilde het moment op zich nemen alleen leek het wel stiller te worden dan de vorige keren, “5 kittens, dat is een flink nestje. Dat kun je ook moeilijk verborgen houden.” Antwoorde de poes op zijn antwoord. Hij knikte erop maar keek haar aan met een glimlach, hij was vriendelijk en uit op uitdaging. Hij wiebelde kort met zijn oor, alleen moest hij wel denken aan Scar en Dawn. Hij was verliefd of niet, hij had namelijk ook de Starclan gesmeekt om hem te helpen. Alleen leek het niet te komen, zijn ogen staarde naar de lucht. Het was echt de Starclan, hij voelde zijn vacht in de wind. Hij had zijn klauwtjes al ontbloot, alleen leek hij nog heel erg onvijandig. Hij voelde de grond, hij mocht niet vergeten dat hij een leven moest bij houden. Hij moest bedenken hoe hij kon winnen van deze poes, alleen de antwoorden leken ook al gebroken. “Natuurlijk was er wel een manier omdat te doen.” Zei Skinny Love op de zelfde enge rustige toon, je zou maar enge katten tegen komen zoals haar. Hij staarde weer naar haar in haar ambere ogen, deze staarde hem aan. Hij maakte zich zorgen of hij zou winnen ja of nee, “Laat maar zien dan.” Sprak ze daarna en kreeg een geniepige grijns. Bonepaw stond al op 4 poten maar nu grijnzde de poes nog, hij knikte op haar gesprek. Hij sloeg zijn oren tegen zijn hoofd aan en rende op de poes aan, hij had zijn klauwen meer ontbloot en probeerde op haar te springen. Hij liet een korte grom horen en probeerde met zijn klauwen tegen haar gezicht aan te komen, dat was de zwakste plek van een kat. Als hij deze raakte kon hij haar ogen raken of haar neus, vlak na zou hij probeeren om met zijn klauwen in haar poten te slaan. Hij wist niet of het ging werken maar hij werd wel nieuwschierig, hij zwiepte kort met zijn staart en sprong naar achteren. Hij was klaar voor haar klappen of kon juist meer aanvallen, hij wist haar tegniek nog niet uit te vogelen.

Bonepaw sprong naar Skinny love toe, de kittypet. Hij zou nooit een tegenstander onderschatten, alleen moest hij wel achter halen wat hij moest doen. Hij wilde haar huid raken, haar lichaam. Eigenlijk moest hij als eerste haar poten uitschakelen, alleen ging het niet zoals hij verwachten. De poes sprong op het juiste moment weg als of ze het voorspelt had, zijn ogen werden groot en landen op de grond. Zijn poten raakte deze in de plaats van de poes, vlug probeerde hij zich om te draaien. Alleen was het te laat ze stond achter hem en voordat hij zich al naar haar toe kon draaien was ze al onder hem en duwde hem vanaf daar om hem om te krijgen, het leek onmogelijk om van haar te winnen. Hij raakte met zijn rug de harde koude grond, hij krabbelde overeind en staarde naar de kattin. Hij gromde kort, hij wilde zijn best doen. Hij wilde laten zien wat hij kon, hij wilde laten zien dat hij anders was dan de anderen. Alleen als ze het zo kon voorspellen was hij zoals iedereen, zijn ogen gloeide op. Nee, hij zou nooit. Nooit, hij stond recht overeind. Skinny Love staarde hem aan, geamuseerd. Haar gifgele ogen kon hij niet ontwijken, deze door braken de zijne. “Leuk geprobeerd, maar brute kracht is bijna nooit te juiste oplossing. Kijk om je heen, maak gebruik van alles in de buurt. Alleen op die manier kun je je tegenstander in verwarring brengen.” Sprak Skinny Love wijs, hij wierp een kwade blik op haar en sprong een stuk achteruit. "We zijn nog steeds niet klaar." Antwoorde hij, toch merkte hij dat zij hem iets probeerde te leren. Wat kon hij niet raden, zijn staart zwiepte. Hij staarde om zich heen, alleen speelde hij niet vies. Hij speelde en danste dit gevecht op zijn eigen manier, hij rende weer op de poes af alleen sprong hij niet naar haar. Hij had zijn nagels uit geklapt en probeerde haar te raken met links en rechts steeds om de beurt en soms twee keer met de zelfde poot, hij was een maal brut. Hij wilde niet zoals de andere zijn, hij was anders. Hij sprong vlug opzij, hij wist niet waarom hij dat deed maar zijn gevoel zij dat hij dat moest doen. Hij wilde zichzelf bewijzen, iets wat hij nooit zal kunenn doen.

Hij staarde op naar de kattin, zijn ogen gloeiden. Hij was niet kwaad maar gewoon hoe hij was, hij wilde zijn beslissing uit vechten. Hij wilde niet vals spelen, hij wilde eerlijk zijn. Misschien was hij wel niet zo aangelegd, bijna elke klap die hij uitvoerde ontweek Skinny Love. Ze leek alles te weten, ze leek alles te weten wat hij deed. Hij was opzij gesprongen, de poes voor hem glommen de ogen even. Het was eng om tegenover iemand te staan die alles wist, zijn ogen keken naar de haren. Hij zou niet verliezen, hij zou zijn best doen. Zijn klauwen waren al uitgestrekt, hij wist dat hij haar ogen moest uitschakelen want een katten oog onthulden alles. Zo had hij het dan immers geleerd, “Ooh nee, we zijn zeker nog niet klaar.” Sprak ze. Haar stem klonk in een toon maar toch kon je horen dat er iets van misleiding is zat, iets van killheid. Hij staarde haar aan en keek daarna naar de grond, de poes liep rondjes om hem heen. Hij hoorde de stemmen van zijn ouders in zijn hoofd als een herinnering. Zijn moeder zei altijd dat hij alles kon winnen als je best er maar voor deed, zijn vader sprak alleen over kracht. “Met je instinct is in ieder geval niets mis.” Vervolgde Skinny Love rustig zoals ze altijd was. “Verras me Bonepaw.” Ging ze verder en bleef om hem heen cirkelen. Niks was valsspelen in een gevecht, hij sloot kort zijn ogen. Hij moest nadenken, nadenken over zijn stappen. Vlug opende hij zijn ogen, hij zat met zijn poot onder het sneeuw en kon de zandvlakte eronder voelen. Hij wist dat Skinny zei dat hij gebruik moest maken over zijn gebied, zonder echt iets te laten zien had hij zand in zijn poot gekregen. Hij probeerde het zand in haar ogen te gooien, vlug daarna haaste hij zich naar de zij vlakken. Eigenlijk ging hij rondjes om haar draaien net was zij bij hem deed maar dan sneller, er lag jammer genoeg veel sneeuw. Alleen hoopte hij dat het hem hielp, vlak daarna sprong hij naar haar toe. Zijn nagels had hij nog niet ingeklapt maar hij wilde de poes geen pijn doen, hij kende haar maar hij moest vechten zei zij gevoel. Hij landde achter haar op de grond, hij dook even vlug om met zijn poten haar achter poten te grijpen. Het was immers maar proberen en uitvogelen wat zijn tegenstander nog meer kon, zijn ogen fonkelden.

Bonepaw stond achter haar maar zag haar reflex hoe snel hij zich omdraaide, ze was te snel. Hij moest nadenken vaak gebruikte hij brute kracht, kracht wat hem beter maakte. Kracht die zijn vader had, hij staarde naar de lucht. Hij sloot zijn ogen, was deze kattin niet te verslaan. Hij wist dat hij het zou kunnen, alleen wist hij niet hoe. Zijn ogen waren nog steeds gesloten maar opende deze weer, misschien kon hij juist de brute kracht gebruiken. Hij kon winnen als hij goed nadacht, hij kon zijn best ergens voordoen. Gebruik het gebied, hij staarde haar fel aan. “Dat was slim, een hele slimme actie.” Er kwam een grijns rond haar lippen, hij zag vaak geen emotie in haar maar dit moest iets betekenen. Hij wiebelde kort met zijn oor en nam een kort tijdje om haar aan te kijken, ze had tips. “Als je er nou voor gezorgd had dat je niet met het lawaai van een monster achter mij geland was dan was het je gelukt.” Sprak de kattin. Bonepaw gromde kort en keek haar fel en strak, hij was kwaad. Kwaad van haar reactie, kwaad dat hij zijn kracht er niet kon gebruiken. Uit woeden rende hij naar haar toe met een strijdkreet, zijn klauwen waren uit gespert. Hij zou zijn best doen, hij was het namelijk wel gewend. In plaats van dat hij met zijn klauwen sloeg probeerde hij haar eerst een kopstood te geven, hij probeerde tegelijken tijd haar te vloeren met een van zijn voorpoten. Hij had erover nagedacht maar dit was gewoon een duister gat waar hij naar niks kon zoeken, hij sprong weer naar achteren. Hij wist wanneer hij verloren had, pas als hij tot blauwe plekken en bloed wonden op de grond lag. Nu nog niet, hij wilde zijn gevecht zijn keuze aten maken. "Val aan, doe je best!" Daagde hij haar kwaad uit. Zelf leek hij nu even van het lotje getikt, zijn grens was overgestoken. Hij had al zijn klauwen uitgeslagen en zijn tanden al ontbloot, toch kon hij niet ergens rust zoeken. De rust was helemaal verdwenen, zijn ogen voelde vreemd maar ijn gevoel ook.