It's a nice day, isn't it

Hate voelde zich belabberd. Niet zomaar slecht, nee, echt héél slecht. Toen hij die ochtend wakker werd, leek het alsof iemand zijn schedel kapot aan het maken was. Het werd niet veel beter toen hij probeerde op te staan. De wereld draaide om hem heen en hij moest weer op zijn kont zakken om er niet onderuit te gaan. Hij bedacht dat het misschien kwam door de honger die hij had en besloot wat te eten. Van de prooihoop pakte hij een mus, die hij naar zijn slaapplek nam en op begon te eten. Maar halverwege stopte hij. Het gevoel dat de mus ieder moment weer naar boven kon komen was zo groot dat het hem niet verstandig leek nog verder te eten. Als het er dan uit kwam, wilde hij dat het niet midden in het kamp was. Voorzichtig stond hij op en langzaam waggelde hij het kamp uit. De zwarte kater was nog maar een paar stappen buiten het kamp voor de hele mus weer naar boven kwam. Ieuw.

{+ Eerste post voor Zira}

Ze keek onopvallend naar de kater, maar die leek te ziek om ook maar iets op te merken van zijn omgeving. Hell, ze dacht dat als er een aardbeving was hij het nog niet eens zou merken. Ze zag dat hij een prooi pakte, maar na een heel korte tijd weer tevoorschijn kwam en zijn prooi maar half had opgegeten. Er was iets mis met hem en wantrouwig liep ze achter hem aan, zodat ze lekker kon zien hoe hij alles weer uitkotste. Fijn. Zira haalde haar neus op en keek naar de jonge Hate, en ze wees naar de kots voor haar. "Wat heb je?" Vroeg ze, totaal niet onbezorgd, meer voor haar eigen gezondheid. Als het moest zou ze hem hier afmaken zodat ze zelf deze ziekte niet kreeg.

Hate merkte niet eens dat er iemand was tot hij achter zich een stem hoorde. 'Wat heb je?' Met een ruk draaide hij zich om en stond oog in oog met Zira. Hoorde hij nou bezorgdheid in haar stem? Maar hij voelde zich te beroerd om zich daar druk over te maken. 'Als ik het zou weten, zou ik er iets aan kunnen doen, eh,' reageerde hij. Ineens begon hij vreselijk te hoesten. De zwarte kater had geen zin om zich weg te draaien van Zira, dus kuchte hij recht in haar gezicht. Na nog een keer kokhalzen, kwam er een zwarte bal uit zijn keel. Dit was nog viezer dan die half verteerde vogel van net. Maar nu voelde hij zich weer iets opgeluchter. 'Dus... Mooi weertje vandaag.' Het was misschien de meest random opmerking die de kater ooit had gemaakt, maar hij wilde iets zeggen om de stilte te verbreken en dit was het eerste wat hem te binnen schoot. Achteraf was dit echt de meest domme opmerking in zijn hele bestaan geweest, maar ach, het was al gebeurd.

'Als ik het zou weten, zou ik er iets aan kunnen doen, eh,' reageerde de zwarte kater droogjes en met een scheve grijns keek ze hem aan. Deze grijns verdween echter al snel toen de kat volop in haar gezicht hoestte en Zira was haar bezorgdheid van eerder vrijwel meteen vergeten. Er viel een zwarte haarbal op de grond en Zira's rode ogen draaide geïrriteerd rond. Wat dacht hij, dat hij zomaar even alle ziektekiemen naar haar over kon brengen? Haar nagels klauwden geïrriteerd in de grond en ze sloot zuchtend haar ogen. 'Dus... Mooi weertje vandaag.' Haar ogen schoten open en ze begon nu echt boos te worden. Geen sorry, niks. "Ja, het zou nog mooier zijn als je die vieze ziekte bij je zou houden dankjewel." Miauwde ze boos terug en ze schudde kort met haar nek, zodat de hondentanden die ze met trots droeg wat rammelden.

De opmerking over het weer schoot duidelijk in Zira's verkeerde keelgat. 'Ja, het zou nog mooier zijn als je die vieze ziekte bij je zou houden, dankjewel.' Ze schudde met haar nek en de hondentanden rammelden. Hate keek haar boos aan. Alsof hij dit expres deed. Ook hij schudde met zijn kop en zijn hondentanden maakten een hol geluid. Het was alleen niet het meest slimme wat iemand kon doen die ziek was. Hij voelde zich meteen weer even beroerd als voor de haarbal. Als hij maar niet hier voor haar neus weer over moest geven. Het liefst zou hij in een hoekje gaan liggen ziek zijn en pas over een paar dagen weer terug komen. Eigenlijk is dat nog niet eens zo'n slecht plan. Als het niet klonk als een heel slecht plan, was het wat hij zou doen. Langzaam stapte hij van de boze poes vandaan. Als hij niet te snel liep, zou hij het kunnen redden zonder weer te kotsen. Maar waar zou hij naartoe gaan? Naar een beschutte plaats, waar geen enkele kat hem kon vinden. Misschien de Twolegs. Daar waren beschutte plaatsen zat. Hate zette koers naar de Kittypets, dit keer niet om ze te pesten. Als hij maar geen katten tegenkwam die hem gingen pesten. Als hij Lightleaf maar niet tegen kwam.

De kater zei niks, maar liep alleen weg. Wat beledigd keek ze hem na. Wat dacht hij wel niet te doen? Moest hij niet even zijn vieze gebeures opruimen? Ze keek met walging naar de haarbal op de grond en stapte er met hoge poten overheen, waarna ze achter de kleine kat aantrippelde. "Zeg jongeman," begon ze, waarna ze haar nagels in zijn staart zette. "Zo doen we dat niet, hé? Als Elite ruimen wij onze zooi netjes op."

'Zeg jongeman.' Hate stopte abrupt met lopen en draaide zich langzaam om. Wat nu weer? Ging hij eindelijk weg, was het nog niet goed. 'Wat?' antwoordde hij onvriendelijk. De poes zette haar nagels in zijn staart. Een boos gesis ontsnapte uit Hates bek. 'Zo doen we dat niet, hè? Als Elite ruimen wij onze zooi netjes op,' zei ze. Hate keek haar woedend aan. 'Als jij het zo graag opgeruimd wil hebben, ga je gang. Ik hou je niet tegen,' beet hij haar toe. Nee, hij wilde niet die vieze haarbal opruimen. Die zou vast wel vergaan. Als zij haar poten daar vies aan wilde maken, was het niet zijn probleem. 'Jij kan me niet rondcommanderen, oudje,' zei hij. Oké, misschien was hij iets te ver gegaan met ''oudje'', maar ze was toch oud? Zeker drie keer zijn leeftijd. Verbazingwekkend dat ze nog geen Elder was.