We don't have to be enemies (Eclipse)

Zijn geur kwam haar neus al binnen voor ze zijn zwarte gestalte zag verschijnen. Hij gooide een grote kip voor zijn voeten en de heerlijke geur kwam haar neus binnen. "Als een goedmakertje?" De wond op zijn schouder toonde aan dat hij de kip niet zonder slag of stoot had gekregen. De rogue lachte, "Ik had hem ook wel mee willen helpen stelen." Een twinkeling verspreide zich in haar ogen, haar maag knorde lichtjes. Het was dan misschien wel Newleaf, de prooi zat nog steeds goed verstopt. En de laatste tijd had zo veel sneller honger, er klopte iets niet en dat wist ze zelf ook wel. Maar ze was te koppig om er aandacht aan te besteden.

"Volgende keer weer, oké? Miauwde de kater met een knipoog. Ze rolde met haar ogen, als er een volgende keer kwam. "Je hebt een mooi gebied hier" Trots keek ze rond, haar boom stond fier overeind en zijn takken waaide zachtjes in de wind. De zon strekte zich uit over het glooiend landschap en zorgde voor een aangename gloed. Ja, het was inderdaad een mooi gebied. "Weet ik." Miauwde ze grinnikend. "Gaan we nu nog aan die kip beginnen?" Voor hij antwoord kon geven had ze al een stuk van het beest afgescheurd. Het sap hing in haar snorharen en al spinnend proefde ze van het lekkers. Dit was zalig, een nieuwe smaak teisterde haar smaakpapillen en een oude deed haar herinneren aan haar jeugd.

"Smaakt goed he? Dat is het enige wat mensen wél kunnen, lekker eten maken." Ze knikte heftig. Nadat ze haar mond had leeggegeten en de laatste resten kip van haar lippen had gelikt vroeg ze, "Eet jij dit vaak? Zo mensen eten?" Haar blauwe ogen keken hem doordringend aan. Als zij een kittypet was, wist ze wel wat ze wou eten. Maar gelukkig dat ze dat niet was, anders was het leven waarschijnlijk zo saai geweest. Nooit iets moeten doen, altijd alles op je bordje geschoteld krijgen. "Hoe is het Kittypet leven eigenlijk?" Miauwde ze een tikkeltje nieuwsgierig, het was ongepast om te vragen, maar hé, hij had haar kip toen gestolen. Dus mocht zij ongepaste vragen stellen.

"Dat mocht ik wensen! Iedere dag kip, ik zou de dikste kat ooit worden. Nee, ik eet dit niet altijd, maar wel vaker mensen eten, dat is helaas niet allemaal even lekker als kip." ze lachte en kreeg een beeld van de zwarte kater in haar hoofd, maar dan drie keer zo dik. "Ik ben niet echt volledig een kittypet, mijn eigenaar is een zwerver; een mens zonder huis. Ook een soort rogue. Hij heeft niet dat vreemde papier en stenen waarmee andere mensen aan eten komen. Jagen kan hij ook niet, sinds hij een mens is. Daarom probeer ik soms wat voor hem te regelen. Ik leef dus eigenlijk meer als een rogue in de stad, ik leef met wat me word geboden." Ze knikte, nu snapte ze wel waarom hij de vorige keer de kip gestolen had. "Waarschijnlijk hou je dan veel van hem, niet? Als je er een kip van de machtige Eclipse voor durft te stelen!" Grinnikte ze terwijl ze als een standbeeld rechtop stond, net op dat moment deed een licht briesje haar lange vacht op waaien.

"Zeer zeker, anders had ik nooit zoiets geflikt." Ze glimlachte, "Dan had je dat niet eens gedurfd!" Ze snapte wel waarom hij dat gedaan had, als Windcall eten nodig zou hebben, zou ze niet geaarzeld hebben om het mee te nemen. Als was die kater waarschijnlijk wel te trots om het op te eten. "Hij heeft me als een verwilderde kitten gevonden, en is er altijd voor me geweest." Haar oogjes verzachte, dat was zo cute! "Like a love story!" Grinnikte ze vrolijk, vandaag was ze op een of andere manier in een goede bui, waarom wist ze niet. "Heb je eigenlijk nog andere familie dan?" Miauwde ze nieuwsgierig, ooit zou haar nieuwsgierigheid haar de das om doen.

"Natuurlijk heb ik familie! Die heeft iedereen. Maar ik heb met niemand meer contact op het moment..." De kater leek even te twijfelen en de zwarte rogue wou haar mond al weer opentrekken, toen hij plots verder ging. "Eigenlijk weet ik alleen van m'n broer nog redelijk zeker dat hij leeft" Ze keek naar de grond, "Sorry, het was misschien wat ongepast." Ze nam in stilte nog een hap van de kip en genietend sloot ze haar ogen. "Dit is echt hemels!" Miauwde ze terwijl ze met haar tong de restjes van haar bekje haalde.

"En jij, Eclipse? Ben jij geboren als Rogue?" Even vloog er een flits van verdriet door haar ogen, maar die was zo snel weg dat het even goed verbeelding was. Ze richtte haar helblauwe kijkers op de kip, "Mijn vader was rogue, mijn moeder een clankat. Maar ze zijn allebei dood." Ze vond, omdat hij ook op een ongepaste vraag van haar had geantwoord, dat hij ook wel een antwoord van haar verdiende. Om even niet te hoeven spreken trok ze met haar klauw nog een stukje kip af en at het genietend op.

"Sorry" De kater wist duidelijk niet hoe hij in met deze situatie moest omgaan, niet dat ze dat erg vond. Ze wist het namelijk zelf ook niet. De kip was bijna op, ergens was dat jammer. Maar het was goed geweest en dat was het belangrijkste. "Je hebt wel een mooie naam" Verbrak de kater de stilte, de zwarte kattin lachte. "Mijn moeder zij dat ik bij een Eclips was geboren, daarom Eclipse. Al heb ik geen flauw idee wat een Eclips is." Grinnikte ze. "Hoe kom jij eigenlijk aan je naam? En wat betekent het?" Miauwde ze nieuwsgierig. Meestal gaf ze niet zo om de betekenis van een naam, maar nu was ze gewoon nieuwsgierig.