Hide and seek {open}

Stapje voor stapje kam de jonge kitten de nursery uit. Ja, nieman volgde haar. Meteen zette ze een grote grijns op. Ze sprong in het sneeuw, waarbij een hoop sneeuw op stoof. In de beurt van andere kittens en katten überhaupt was ze altijd stil en verlegen, wel vriendelijk en blij, maar niet druk. Nu, daarentegen was ze wel druk. Ze sprong nog een keer, en nogmaals stoof er allemaal sneeuw op. Ze ging ze door, tot ze achter de nursery terecht kwam. Ze grijnsde breed. Hé! Hier was ze nog niet geweest in het kamp. Zo nieuwsgierig als ze was kroop ze achter de nursery. Het was hier heel nauw en enkel een kitten zo klein als zij was kon hier tussen komen. Hoe lang zou het duren voor ze gemist werd?

Ze had een beetje gekeken naar hoe Maple naar buiten was gegaan. Poppy was erg blij geweest met het feit dat ze haar had geholpen met Coldkit. Ondanks het feit dat Maple familie was van Cold, had ze toch haar kant gekozen. Toen ze opeens de kit echter zag verdwijnen, kwam de nieuwsgierigheid toch bij haar op. Ietwat onzeker kwam de gevlekte kattin overeind en met kleine pasjes schuifelde ze de nursery uit. Ze piepte even om het hoekje en zag de gevlekte pels van de kitten. "Wat doe... Je?" zei ze zachtjes op een onzekere toon.

Maplekit verstopte zich, maar ze leek na enkele seconden al gemist te worden, want een andere kitten verscheen al snel. Tot haar verbazing was het Poppykit, maar ze mocht Poppykit wel en vertrouwde haar ook wel. Bij katten die ze vertrouwde was ze gewoon vol op haar zelf. "Ik verstop me om te zien hoe snel ik vermist zal zijn. Kom je er bij zitten?"

Toen haar ogen die van Maple ontmoette, knipperde ze een keer. Ze was lichtjes nieuwsgierig naar de kattin. "Ik verstop me om te zien hoe snel ik vermist zal zijn. Kom je er bij zitten?" Ze twijfelde even en keek even om. Daarna keek ze terug naar de poes en knikte ze twijfelend. "Oké," zei ze zachtjes. En ze waagde een stap naar voren. Met trage passen wandelde de poes naar voren, tot ze naast Maple was en even keek ze nerveus naar de kitten. "Zijn er hier monsters?"

Eigenlijk verwachtte iedere andere kat van haar dat ze rustig, braaf en stil zal zijn. Maar wel áltijd vrolijk. Nu was het dat Maplekit alleen was, tot Poppykit er bij kwam en wanneer Maplekit alleen was kwam de aap uit de mouw. In dit geval vertrouwde ze Poppykit en werd ze niet verlegen of onzeker in haar bijzijn, dus ook dan was ze gewoon zichzelf. Poppykit stemde er mee in om bij haar te komen zitten. "Zijn er hier monsters?" Vroeg de licht gevlekte kitten. "Ik weet het niet, ik heb ze nog niet gezien," zei Maplekit. Ja, nadat ze al die schaduwen had gezien geloofde ze er in. "Heb jij wel eens monsters gezien?" Vroeg ze nieuwsgierig.

Wagbright stapte uit de warriors den. Een beetje verder rekte ze zich uit. Haar rosse poten helemaal uit elkaar en haar tong opgerold. Wat had ze goed geslapen. Zin in een wandeling buiten. Terwijl ze naar de uitgang stapte van de clan hoorde ze een stemmetje. "Heb jij wel eens monsters gezien?" Vroeg een kitten nieuwsgierig tegen een andere kitten die ernaast zat. Wagbright draaide zich naar de kittens. "Oh ja, ik heb er al eens gezien. En wat doen jullie hier?" Vroeg Wagbright.